จักรพรรดิเชียนตกสวรรค์ นิยาย บท 701

ใบหน้าหลินตงหัวซีดเซียว อดไม่ได้จนต้องตะโกนด้วยความโกรธ “หุบปากซะ เด็กอย่างพวกเธอ ทำไมพูดจาได้โหดเหี้ยมเช่นนี้!”

ตระกูลหลินสามชั่วอายุคน ส่วนมากได้รับผลมาจากพ่อแม่ ความรู้สึกที่มีต่อผู้อาวุโสอย่างหลินตงหัว ไม่มีความเคารพเลย

เมื่อได้ยินหลินตงหัวดุด่าพวกเขา ชั่วขณะก็โต้กลับทันทีด้วยน้ำเสียงเย็นชา

“อาหลิน พวกเราแค่คาดเดาเอาเอง ทำไมปฏิกิริยาของคุณถึงรุนแรงเช่นนี้? หรือการคาดเดาของพวกเราถูกต้อง ที่แท้หลินหยุนไม่ใช่ผู้ชายจริงๆ?”

“ฮ่าๆ……”

หลินเหลยหัวเราะเสียงดัง สายตาที่มองหลินหยุน เต็มไปด้วยความหยอกล้อ

สายตาที่นิ่งเฉยของหลินหยุนมองคนที่กำลังพูด น้ำเสียงเย็นชา “แกลองพูดอีกครั้งหนึ่งซิ”

“ถ้าฉันพูดแล้วจะ……”เดิมทีชายหนุ่มคนนั้นกำลังจะพูดว่า ฉันพูดแล้วจะทำไม แต่ว่า เมื่อเห็นสายตาของหลินหยุน ก็ตกใจจนต้องหุบปาก และไม่กล้าพูดให้จบประโยค

เขารู้สึกว่า สายตาของหลินหยุนนั้น ไม่ใช่สายตาของมนุษย์ เห็นได้ชัดว่าเป็นสัตว์ร้ายที่ต้องการกินคน

ถ้าเขากล้าพูดอีกประโยคหนึ่ง ไม่ต้องคิดก็รู้เลยว่า หลินหยุนจะต้องทำให้ร่างกายเขาแหลกสลายทันที!

คนอื่นๆที่เหลือต่างก็ตกใจกับสายตาของหลินหยุน แต่ละคนต่างไม่กล้าขัดขืน หุบปากไว้

เพียงแต่ว่า แม้ว่าคนเหล่านี้ไม่กล้าที่จะดูหมิ่นหลินหยุนอย่างเปิดเผย แต่ลับหลังพวกเขาก็ยังซุบซิบกัน

“หึ สายตาของไอ้หนุ่มคนนี้ช่างน่ากลัวจริงๆ! แต่ว่า เก่งแต่กับพวกเราจะมีประโยชน์อะไร? ถ้ามีความสามารถจริงก็ไปหาผู้หญิงที่สวยกว่านางในฝันอย่างเย่จื่อเชี่ยนมาสิ!”

“ใช่ เสียดายที่รวย แฟนก็ไม่มีปัญญาหา ถ้ากูมีเงินหนึ่งในสิบของเขา รับรองว่าต้องมีนางในฝันติดตามฉันอย่างน้อยสิบคน!”

“เช้อ หลินล่าง แค่ร่างเล็กๆของนาย เอานางในฝันสิบคนให้นาย นายรับไหวไหม?”

ลินล่างหัวเราะคิกคักและพูดว่า “เพื่อผู้หญิง แม้แต่ตายก็ยอม! ดีกว่าใครบางคน ที่ไม่ใช่ผู้ชาย!”

หลินตงหัวถอนหายใจอย่างจนปัญญา มองหลินหยุนแล้วปลอบใจ “เสี่ยวหยุน อย่าไปสนใจพวกเขา คนเหล่านี้อิจฉาเธอเรื่องการประเมินของตระกูลเมื่อวานนี้ ที่เธอได้อันดับหนึ่ง!”

“ผมไม่เป็นไร คุณพ่อไม่ต้องกังวล” หลินหยุนพูดเบาๆ

ในขณะนั้น จู่ๆก็มีเสียงดังขึ้นจากข้างนอก “เจ้าบ้านตระกูลเฉิน เฉินชิงหลินมาถึง!”

ทุกคนตะลึง!

ไฮไลท์ของงานประจำปีของตระกูลหลิน กำลังจะเริ่มขึ้นแล้ว

ห้องรับแขกทั้งห้องเงียบสงบขึ้นมาทันที และบรรดาผู้ที่เยาะเย้ยหลินหยุนก็หุบปากเงียบ

หลินซื่อเฉิงซึ่งนั่งอยู่ที่นั่งหัวหน้าอมยิ้ม และพูดกับลูกน้องที่อยู่ข้างๆ “ตระกูลเฉินปีนี้มาเร็วมาก!”

ท่านหลินห้าหัวเราะและพูดว่า “เมื่อเดือนที่แล้วนายท่านตระกูลเฉินได้เกษียณ ตระกูลเฉินสองชั่วอายุคน พรสวรรค์ก็น้อยลง โดยรวมแล้วเริ่มถดถอย ดังนั้นคงไม่สามารถเบ่งอำนาจเหมือนเมื่อก่อนได้อย่างแน่นอน”

ท่านหลินสี่พูดว่า “แม้ว่านายท่านตระกูลเฉินจะเกษียณแล้ว แต่ความสัมพันธ์นั้นยังคงอยู่ ขอเพียงนายท่านเฉินยังอยู่ ตระกูลเฉินก็สามารถรักษาสถานะปัจจุบันนี้ได้”

“ใช่แล้ว หากนายท่านเฉินยังอยู่ สามารถรับประกันว่าตระกูลเฉินจะไร้ความกังวล แต่ว่า ถ้านายท่านเฉินจากไป ตระกูลเฉินจะตกอยู่ในอันตราย!” หัวหน้าตระกูลหลินพูด

หลินซื่อเฉินพูดเบาๆ “ไม่ว่าตระกูลเฉินจะเป็นอย่างไร พวกเขาทั้งหมดเป็นพันธมิตรของตระกูลหลิน ตงถิง ไปต้อนรับเลย!”

หลินตงถิงโค้งคำนับและพูดว่า “ครับ!”

เพียงแต่ว่า ครั้งนี้หลินตงถิงไม่ได้ไปที่นั่นด้วยตนเอง แต่พูดกับหลินโล่เฉินว่า “โล่เฉิน ไปต้อนรับเจ้าบ้านเฉินแล้วพาข้ามา!”

“ครับ ท่านพ่อ!” หลินโล่เฉินตอบรับ

ตระกลูเฉินอยู่ในอูซุ เป็นเพียงตระกูลชนชั้นระดับสอง ตามสถานะของหลินตงถิง ไม่ไปต้อนรับเองแน่นอน

ให้หลินโล่เฉินไป เป็นการเหมาะสมที่สุด

เจ้าบ้านเฉินเดินเข้ามา เดินตรงไปหาหลินตงถิง ใช้มือประสานกันคำนับและพูดว่า “พี่ตงถิง สวัสดีปีใหม่!”

“พี่เฉิน สวัสดีปีใหม่!” หลินตงถิงยิ้มตอบ