จักรพรรดิเชียนตกสวรรค์ นิยาย บท 702

หวางซูเฟินพูดว่า “คุณพ่อ ฉันสมัครใจที่จะเดิมพันกับเขา หวังว่าคุณพ่อจะเป็นพยานให้พวกเราได้!”

หลินตงเย่วรีบพูดว่า “คุณพ่อ ท่านได้ยินแล้วใช่ไหม เธอยินยอมเอง ท่านเข้าใจผมผิดแล้ว!”

คำพูดที่ทำให้ตระกูลหลินแตกแยกนั้นเป็นเรื่องใหญ่ หลินตงเย่วไม่กล้ารับผิดชอบ รีบอธิบายความบริสุทธิ์ของตัวเอง

หลินซื่อเฉิงขมวดคิ้วเล็กน้อย มองไปที่หวางซูเฟิน และพูดอย่างเคร่งขรึม “ซูเฟิน ฉันรู้ว่าเธอมีนิสัยอารมณ์ที่แข็งแกร่ง แต่ว่า ในเมื่อเธอเป็นลูกสะใภ้ของตระกูลหลิน ก็คือคนของตระกูลหลิน ถ้าเกิดเรื่องอะไร จะให้เธอรับผิดชอบคนเดียวได้ยังไง?”

หวางซูเฟินรู้สึกซาบซึ้งใจเล็กน้อยและพูดว่า “ความปรารถนาของคุณพ่อฉันรับไว้ แต่ว่า ฉันมั่นใจว่าจะชนะ และหวังว่าคุณพ่อจะเห็นด้วย!”

หลินซื่อเฉิงจนปัญญา เขารู้นิสัยของลูกสะใภ้คนนี้ดี เมื่อเธอตัดสินใจทำอะไรแล้ว มันยากที่จะเปลี่ยนแปลง

หลินซื่เฉิงได้แต่จ้องไปที่หลินตงเย่ว และพูดด้วยเสียงเย็นชา “เจ้าสามเธอคิดรอบคอบแล้วใช่ไหม เธอต้องการเดิมพันกับพี่สะใภ้รอง?”

ดวงตาของหลินจงเยว่มีแสงแห่งความโกรธเกลียดและอิจฉาแวบเข้ามา เขาอิจฉาริษยาหลินตงหัวมาตลอด แม้ว่าหลินตงหัวจะออกจากตระกูลหลินไปแล้ว นายท่านก็ยังเข้าข้างเขา

“มีสิทธิ์อะไร! มีสิทธิ์อะไรมาทำกับฉันแบบนี้!”

“คุณไม่ต้องการให้ฉันเดิมพัน ฉันก็จะเดิมพันกับเธอ ฉันอยากเห็นเธอขายหน้าต่อหน้าคนอื่น! ฉันต้องการให้บริษัทตงหวางกรุ๊ปของเธอ แบกรับความโกรธเคืองของตระกูลนิ่งเพียงลำพัง!”

หลินตงเย่วไม่กล้ามองหลินซื่อเฉิง แต่น้ำเสียงของเขาหนักแน่นมาก “เดิมพัน ในเมื่อพี่สะใภ้รองยังกล้าเดิมพัน ผมจะถอยได้อย่างไร!”

หลินซื่อเฉิงพูดเสียงเย็นชาด้วยความโกรธ “เอาล่ะ แล้วแต่พวกเธอ!”

หลังจากพูดจบ หลินซื่อเฉิงก็ยืนขึ้น และพูดกับทุกคน “ตามฉันไปต้อนรับเจ้าบ้านนิ่ง!”

ในฐานะเจ้าบ้านตระกูลนิ่งผู้มีเกียรติแห่งเมืองหลวง หลินซื่อเฉิงทำได้เพียงพาคนในตระกูลไปต้อนรับทักทาย ถึงไม่เสียมารยาท

หลินหยุนก็เดินตามหลังหลินซื่อเฉิง เพื่อไปต้อนรับนิ่งเฟิ่งเซียนด้วยกัน

ทุกคนมาพบกันที่หน้าประตูห้องรับแขก

นิ่งเฟิ่งเซียนได้พานิ่งโหย่วหรงและนิ่งโหย่วฉายพี่สาวและน้องชาย ยืนอยู่ข้างหน้าห่างจากหลินซื่อเฉิงสองเมตร ใช้สองมือประสานกันทำความเคารพและพูดว่า “เจ้าบ้านหลิน ฉันมาที่นี่โดยไม่ได้รับเชิญ หวังว่าจะไม่เป็นการรบกวนคนในตระกูลหลินทุกท่าน!”

นิ่งโหย่วหรงตามหลังนิ่งเฟิ่งเซียน ใสชุดขาว บริสุทธิ์ผุดผ่อง ใบหน้าเฉยชาไม่มีใครเทียบได้ ราวกับนางฟ้าจิ่วเทียนมาจุติในโลกมนุษย์

หลินหยุนยืนอยู่ท่ามกลางฝูงชน ได้ยินเสียงหายใจของลูกๆหลานหลายคนในตระกูลหลิน เต้นแรงขึ้นอย่างเห็นได้ชัด

“นั่นคือหญิงงามอันดับหนึ่งแห่งเมืองหลวงนั่นเอง! สมคำเล่าลือจริงๆ เหมือนกับนางฟ้าที่ออกมาจากภาพวาด!”

“นี่คือนางในฝันอย่างแท้จริง เมื่อเทียบกับเธอแล้ว เย่จื่อเชี่ยนดูเทียบไม่ได้เลย!”

“ใช่แล้ว เดิมทีคิดว่าเย่จื่อเชี่ยนเป็นนางในฝันอันดับต้นๆแล้ว แต่เมื่อเห็นหญิงงามอันดับหนึ่งแห่งเมืองหลวง ก็รู้ว่าที่แท้นี่คือนางในฝัน แน่นอนว่าหากไม่มีการเปรียบเทียบก็ไม่ทำร้ายใจใคร!”

ทุกคนกระซิบ เย่จื่อเชี่ยนได้ฟัง เหมือนกับเข็มที่แหลมคม ทิ่มเข้าไปในหัวใจที่บอบบางของเธออย่างดุเดือด

อย่างไรก็ตาม เย่จื่อเชี่ยนไม่สามารถพูดตอบโต้ได้ เพราะในฐานะที่ตัวเองก็เป็นหญิงงาม อยู่ต่อหน้านิ่งโหย่วหรง ยังรู้สึกละอายใจ

“หญิงงามอันดับหนึ่งแห่งเมืองหลวง สมคำเล่าลือจริงๆ!"

หลินซื่อเฉิงยิ้มและพูดว่า “เจ้าบ้านนิ่งมาที่บ้านตระกูลหลินด้วยตัวเอง ทำให้ตระกูลหลินของฉันเจริญรุ่งเรือง ตระกูลหลินของฉันยังไม่ทันได้ต้อนรับเลย แล้วจะเป็นการรบกวนได้อย่างไร?”

“เจ้าบ้านตระกูลนิ่งเชิญ!”

หลินซื่อเฉิงหมุนตัวไปด้านข้าง และใช้มือทำท่าทางเชิญ

“ขอบคุณ!” นิ่งเฟิ่งเซียนก็ไม่เกรงใจ พานิ่งโหย่วหรงและน้องชาย เดินไปที่ห้องรับแขกก่อน

ในห้องโถง หลินซื่อเฉิงสละที่นั่งหัวหน้า “เจ้าบ้านนิ่ง เชิญนั่ง!”

นิ่งเฟิ่งเซียนปฏิเสธ “เจ้าบ้านหลินไม่ต้องทำแบบนี้ นี่เป็นการบั่นทอนอายุขัยของฉัน!"

“ฉันนั่งตรงนี้ก็พอแล้ว!”

นิ่งเฟิ่งเซียนไม่ให้โอกาสคนอื่นพูดต่อ ก็ไปนั่งในตำแหน่งรองจากหลินซื่อเฉิง

หลินซื่อเฉิงก็ไม่ถ่อมตัวอีก นั่งในตำแหน่งหัวหน้า

“ทุกคนก็นั่งลง!” หลินซื่อเฉิงเหลือบมองทุกคนในตระกูลหลิน และพูด