จักรพรรดิเชียนตกสวรรค์ นิยาย บท 703

ในห้องโถง เงียบผิดปกติ

ทุกคนมองไปที่นิ่งเฟิ่งเซียนด้วยความตกใจ

เมื่อกี้ บางคนยังสงสัยว่านิ่งเฟิ่งเซียนพูดกลับกัน

แต่ว่า ตอนนี้จากการถามไถ่ของนายท่านหลินซื่อเฉิงแล้ว ไม่มีใครคิดว่านิ่งเฟิ่งเซียนพูดกลับกัน

กล่าวอีกนัยหนึ่ง เจ้าบ้านนิ่งท่านนี้ มาเพื่อขอโทษหลินหยุนจริงๆ

ผู้อาวุโสทั้งห้าของตระกูลหลินต่างก็ตกใจ

ใช้เวลานานกว่าที่นายท่านเฉินจะตั้งสติได้ มองไปที่นิ่งเฟิ่งเซียน และถามว่า “ทำไมเจ้าบ้านนิ่งจึงพูดเช่นนี้?”

“หลินหยุนเป็นสามชั่วอายุคนของตระกูลหลิน จะมีสิทธิ์คู่ควรต่อการขอขมาของเจ้าบ้านนิ่งได้อย่างไร?”

นิ่งเฟิ่งเซียนพูดอย่างเคร่งขรึม “เขาคู่ควร! นอกจากนี้ เพราะตระกูลนิ่งของฉันเองที่ทำผิดก่อน มาขอโทษถึงที่ มันก็เหมาะสมแล้ว!”

หวางซูเฟินทนไม่ไหวแล้ว และถามอย่างเย็นชา “นิ่งเฟิ่งเซียน เธอหมายความว่าอย่างไร? เธอมาถึงที่นี่ เพื่อมาขอโทษลูกชายฉัน?”

“เธอนี่เป็นบ้ามาจากไหน?”

นิ่งเฟิ่งเซียนมองไปที่หวางซูเฟิน ด้วยท่าทางลำบากใจเล็กน้อย ด้วยความแข็งแกร่งของตระกูลนิ่ง จึงเป็นเรื่องธรรมดาที่จะได้รับข่าวสารอย่างรวดเร็วว่าหลินหยุนเป็นลูกชายแท้ๆของหวางซูเฟิน

จากมิตรภาพของเขากับหวางซูเฟิน รวมถึงสัญญาข้อตกลงในตอนนั้น ไม่แน่ในอนาคตหลินหยุนอาจต้องเรียกเขาว่าพ่อตา

อย่างไรก็ตาม ตอนนี้เขาต้องเป็นตัวแทนของลูกชาย เพื่อมาขอโทษลูกเขยในอนาคต

พูดตามตรง นิ่งเฟิ่งเซียนรู้สึกลำบากใจเช่นกัน

อย่างไรก็ตาม แม้จะลำบากใจก็ต้องหน้าด้านอดทนไว้ เพื่อที่จะได้รักษาโรคนายท่านนิ่ง ความอัปยศอดสูแค่นี้ไม่มีความหมายอะไรเลย

ยิ่งไปกว่านั้น ในสถานการณ์ปัจจุบัน นิ่งเฟิ่งเซียนเป็นคนหาที่เอง โทษคนอื่นไม่ได้

ในตอนนั้นถ้านิ่งเฟิ่งเซียนรู้จักพอประมาณ ไม่ถึงกับปล่อยให้นิ่งโหย่วฉายขับไล่หลินหยุนออกไป

“ซูเฟิน ฉันมาเพื่อขอโทษหลินหยุนจริงๆ คุณไม่จำเป็นต้องสงสัยเลย ยิ่งไปกว่านั้น ฉันเต็มใจ เพราะยังไง ตระกูลนิ่งของฉันทำผิดก่อน”

ราวกับกังวลว่าหวางซูเฟินจะไม่เชื่อใจ นิ่งเฟิ่งเซียนเหลือบมองคนที่ก้มหัวอยู่ข้างหลัง นิ่งโหย่วฉายที่มีท่าทางเชื่อฟัง และพูดเสียงขรึม “โหย่วฉาย ไปสิ!”

นิ่งโหย่วฉายเงยหัวขึ้นทันที ความอัปยศอดสูฉายในดวงตาของเขา อย่างไรก็ตาม เมื่อนึกถึงโรคภัยของท่านปู่มีเพียงหลินหยุนเท่านั้นที่สามารถรักษาได้ นิ่งโหย่วฉายตัดสินใจ เดินไปหาหลินหยุน

ทุกคนในตระกูลหลินตกตะลึง คุณชายนิ่งกำลังจะทำอะไร?

จากสายตาของฝูงชนที่จ้องมองนิ่งโหยว่ฉาย ระยะห่างจากหลินหยุนสองเมตร จากนั้น ก็โค้งคำนับ ทำความเคารพ “คุณหลิน ฉันผิดไปแล้ว โปรดยกโทษให้ฉันด้วย!”

ทุกคนในตระกูลหลินตกตะลึง

“ไม่ใช่มั้ง คุณชายนิ่งทำความเคารพไอ้หนุ่มคนนั้น! และยังขอโทษไอ้หนุ่มคนนั้นด้วย!”

“นี่ มันเป็นเรื่องที่เป็นไปไม่ได้จริงๆเหมือนพระอาทิตย์คงจะขึ้นทางทิศตะวันตกแล้วมั้ง?”

ทุกคนในตระกูลหลิน ต่างเบิกตากว้าง จ้องมองฉากนี้ด้วยท่าทางที่เหลือเชื่อ

ใบหน้าของหลินหยุนเรียบเฉย และไม่สนใจนิ่งโหย่วฉาย

ดูเหมือนว่านิ่งเฟิ่งเซียนคาดเดาไว้แล้ว รีบเดินตาม เดินตามไปด้วยตนเอง

นิ่งโหย่วหรงเดินตามเขาช้าๆ และเดินไปหาหลินหยุน

นิ่งเฟิ่งเซียนยืนเคียงข้างกับนิ่งโหย่วฉาย และโค้งคำนับให้หลินหยุน “คุณหลิน ก่อนหน้านี้เป็นความผิดของพวกเรา โปรดยกโทษให้ด้วย!”

นิ่งโหย่วฉายตกใจ “คุณพ่อ นี่เป็นความผิดของผม ผมขอโทษเขาก็พอแล้ว ท่านมีฐานะที่ทรงเกียรติ จะทำเรื่องอย่างนี้ได้อย่างไร!”

นิ่งเฟิ่งเซียนยื่นมือออกไป เพื่อห้ามนิ่งโหยวฉายไม่ให้พูดต่อ “แม้ว่าเหตุการณ์นี้จะเกิดขึ้นเพราะแก ในฉันอยู่ในฐานะเจ้าบ้านตระกูลนิ่ง ฉันไม่ได้ห้ามเอาไว้ และฉันก็มีส่วนผิดด้วย”

“เพื่อแสดงความจริงใจ วันนี้ฉันมาที่บ้านเพื่อขอโทษด้วยตัวเอง และหวังว่าคุณหลินจะยกโทษให้ฉัน!”

หลังจากพูดจบ นิ่งเฟิ่งเซียนก็มองหลินหยุนอย่างเงียบๆ นิ่งโหย่วฉายก็มองไปที่หลินหยุนด้วยความอัปยศ รอให้หลินหยุนพูด

ในห้องโถง ทุกคนในตระกูลหลินตกใจมาก!

หลินเหลยอ้าปาก กลืนน้ำลาย และพูดอย่างตะกุกตะกัก “เห้า พี่เห้า ฉันฉันไม่ได้ฝันไปใช่ไหม? เจ้าบ้านตระกูลนิ่งแห่งเมืองหลวง จากเมืองหลวงมายังบ้านเก่าตระกูลหลินซึ่งมีระยะทางไกลมาก เพียงเพื่อต้องการขอโทษไอ้หนุ่มหลินหยุนคนนั้น!”