จักรพรรดิเชียนตกสวรรค์ นิยาย บท 706

หลินตงถิงเป็นบุคคลที่มีตำแหน่งสูงสุดในตระกูลหลิน และเป็นหนึ่งในผู้ที่มีตำแหน่งสูงสุดในอูซู โดยเฉพาะอย่างยิ่งเมื่อเร็วๆนี้ เขาได้รับการเสนอชื่ออีกครั้ง และการเลื่อนตำแหน่งนั้นเป็นที่แน่นอนแล้ว

แม้ว่าบริษัทหัวหยางจำกัดจะมีทรัพย์สินทางการเงินที่มั่นคง แต่ว่า อยู่ในเวทีการเมืองก็ไม่ค่อยเชี่ยวชาญ

คราวนี้ท่านประธานเหยียนแห่งบริษัทหัวหยางจำกัดจะมาที่บ้านตระกูลหลินด้วยตัวเอง ไม่พูดก็รู้ว่า เขาต้องมาหาหลินตงถิงโดยเฉพาะ

ทายาทสองชั่วอายุคนของตระกูลหลิน ต่างก็มองหลินตงถิงอย่างอิจฉา

บริษัทหัวหยางจำกัด ไม่ใช่บริษัทธรรมดา ความแข็งแกร่งมาก หากได้รับความช่วยเหลือจากบริษัทหัวหยางจำกัด ในอนาคตสามารถเติบโตและแข็งแกร่งมากขึ้น

หลินตงถิงพูดอย่างอ่อนน้อมถ่อมตน “อาจจะไม่ใช่มาหาฉัน โล่เฉิน เธอไปต้อนรับหน่อย”

แม้ว่าหลินตงถิงจะพูดอย่างอ่อนน้อมถ่อมตน แต่สายตาของเขากลับมีรอยยิ้มที่พึงพอใจ

ไม่นาน หลินโล่เฉินพร้อมกับชายวัยกลางคนอายุห้าสิบกว่าปี เดินเข้ามา

“ฮ่าๆ พี่ตงถิง สวัสดีปีใหม่! ฉันมาอวยพรปีใหม่ให้คุณ!”

ในมือท่านประธานเหยียนถือกล่องของขวัญที่ดูเลิศหรู และพูดด้วยรอยยิ้ม

มองดูกล่องของขวัญนั้น ก็รู้ว่ามีค่ามาก

หลินตงถิงอมยิ้ม แสดงท่าทางเบ่งอำนาจ และพูดว่า “ท่านประธานเหยียน เกรงใจกันเกินไปแล้ว!”

ท่านประธานเหยียนก็กล่าวคำอวยพรปีใหม่แก่นายท่านหลินซื่อเฉิง จากนั้นก็นั่งลงข้างๆหลินตงถิง

ถัดมา ก็มีคนจำนวนมากเข้ามาเรื่อยๆ

ตระกูลหลินอยู่ในอูซูเป็นตระกูลระดับแนวหน้า ในแวดวงธุรกิจประสบความสำเร็จอย่างสูง ดังนั้น คนที่ต้องการประจบประแจงตระกูลหลิน จึงมีจำนวนมาก

ทุกครั้งในงานประจำปีของตระกูลหลิน จะมีบุคคลภายนอกมากมายมาอวยพรปีใหม่

และตระกูลหลิน ก็จะใช้โอกาสงานประจำปีนี้ เป็นสถานที่แข่งขันความมีมนุษยสัมพันธ์ที่กว้างขวางของกัน

ห้องโถง มีชีวิตชีวาขึ้นอย่างรวดเร็ว

ทายาทสองชั่วอายุคนของตระกูลหลินมากราย ล้อมรอบแขกที่มาอวยพรปีใหม่

ทุกคนสนทนากันอย่างมีชีวิตชีวา และบรรยากาศก็กลมกลืนกัน

เพียงแต่ว่า มีแต่ครอบครัวหลินตงหัวเท่านั้น รู้สึกเงียบๆเหงาๆ และไม่มีแม้แต่เงาคน

ในห้องโถงที่มีชีวิตชีวา มันดูแปลกตาไปเล็กน้อย

งานประจำปีของทุกปี ช่วงเวลานี้ เป็นช่วงเวลาที่หลินตงหัวอับอายที่สุด

เมื่อเผชิญกับคนในตระกูลหลิน สายตาเยาะเย้ย หลินตงหัวทำได้เพียงแสร้งทำเป็นไม่เห็น และอดทนจนสิ้นสุดงานประจำปีนี้อย่างเงียบๆ

นายท่านหลินซื่อเฉินเดินมาข้างกายหลินตงหัว และปลอบใจ “ตงหัว ครอบครัวของเธออยู่ข้างนอกตลอดทั้งปี อยู่ในอูซูมนุษยสัมพันธ์ไม่กว้างขวาง ดังนั้น ไม่ต้องสนใจ ทำใจให้สบาย”

หลินตงหัวยิ้มและพูดว่า “คุณพ่อไม่ต้องห่วง หลายปีที่ผ่านมานี้ ผมเคยชินกับมันแล้ว”

แม้ว่าปากจะพูดว่าเคยชิน แต่รอยยิ้มของหลินตงหัวเต็มไปด้วยความขมขื่น

หลินซื่อเฉิงพยักหน้า และหันหลังเดินจากไป เขาไม่สามารถพูดมากเกินไปได้ แต่ถ้าเขาพูดมากเกินไป มันจะดึงดูดความสนใจของคนอื่น และทำให้สถานการณ์ของหลินตงหัวยิ่งน่าอายมากขึ้น

ทันใดนั้นหานเจียวเจียวก็เดินเข้ามา และยิ้มเยาะเย้ยและพูดอย่างเย็นชา “ พี่สะใภ้รอง ครอบครัวของคุณสบายมาก! ไม่เหมือนพวกเราเลย มีแขกมาอวยพรปีใหม่มากมาย ยุ่งจนไม่มีเวลาเลย!”

ใบหน้าของหลินตงหัวดูแย่ และก็เงียบไม่พูดอะไร

หวางซูเฟินพูดเสียงเย็นชา “แค่สามคนก็ยุ่งเกินไป ฉันคิดว่าความสามารถของครอบครัวเธอคงมีขีดจำกัด! หรือจะไปบอกเจ้าบ้านไหม เพื่อช่วยแบ่งเบาภาระของพวกเธอ?”

สีหน้าของหานเจียวเจียวเปลี่ยนไปทันที พูดเสียงเย็นชา “ไม่มีแขกสักคน ยังมาอวดดี ไม่กลัวเสียหน้าเหรอ? ถ้าฉันเป็นพวกเธอ คงจะหาที่มุดหัวแล้ว”

หวางซูเฟินโต้กลับ “หลายปีมานี้ยังบริหารบริหารบริษัทเล็กๆที่มีทรัพย์สินไม่กี่ล้าน ถ้าฉันเป็นเธอ คนที่ไม่มีสมองในการทำงานเช่นนี้ควรจะซื้อเต้าหู้ชิ้นหนึ่งแล้วเอาหัวไปชนให้ตายดีกว่า! ยังจะมีหน้ามาหัวเราะเยาะคนอื่น?”

หานเจียวเจียวหน้าแดง ดุด่า “คนแซ่หวาง พูดเกินไปแล้ว! พวกเราคอยดูต่อไป!”

สวี่เหม่ยเย้นเดินไป แสดงรอยยิ้มมีความสุขบนความทุกข์ผู้อื่นแล้วเหลือบมองหวางซูเฟิน และพูดกับหานเจียวเจียวด้วยน้ำสียงเย็นชา “ช่างมันเถอะน้องสาว คนอื่นในใจอาจจะโกรธมาก เธอไม่ต้องไปซ้ำเติมมันอีก?”

“พวกเราไปดูแลทักทายแขกของตัวเองกันเถอะ พวกเราไม่ได้ว่างเหมือนคนอื่นๆ ไม่มีแขกสักคนมาอวยพรปีใหม่”

หานเจียวเจียวยิ้มเยาะเย้ย “ใช่แล้ว ไม่มีแขกสักคน ถ้าฉันเจอแบบนี้ ไปตายซะน่าจะยังดีกว่า? คงไม่มีหน้ากลับมาตระกูลหลินแล้ว”