จักรพรรดิเชียนตกสวรรค์ นิยาย บท 724

เซี่ยเจี้ยนลี่สีหน้าแสดงอาการเหยียดหยาม “พี่ใหญ่มาแล้ว น้องสามน้องสี่ พวกเราน่าจะไปต้อนรับซะหน่อยนะ!”

สีหน้าเจ้าสามและเจ้าสี่ แสดงออกถึงความเย้ยหยัน

“พี่รองพูดถูกแล้ว ผ่านมาตั้งหลายปีแล้ว ก็เป็นครั้งแรกที่พี่ใหญ่มาอวยพรวันเกิดคุณพ่อ พวกเราเป็นพี่น้องกัน ก็ย่อมต้องไปต้อนรับเขาเป็นธรรมดา!”

พวกเขาก็เดินออกไปต้อนรับเซี่ยเจี้ยนโก๋จริงๆด้วย

คนตระกูลเซี่ยที่เหลือ เมื่อเห็นฉากนี้แล้วก็หัวเราะเยาะ ต่างก็แสดงสีหน้าอยากดูเรื่องดราม่าขึ้นมาทันที จึงเดินตามหลังพวกเซี่ยเจี้ยนลี่ ไปยังประตูด้านหน้า

เซี่ยเจี้ยนโก๋และโจวเฟินสองคนเดินอยู่ด้านหน้า หลินหยุนและเซี่ยหยู่เวยเดินตามอยู่ข้างหลัง

เมื่อเห็นกลุ่มคนพวกเซี่ยเจี้ยนลี่ ที่ดูราวว่าได้ปรึกษามาอย่างดีแล้ว ยืนพร้อมเพรียงกันอยู่ตรงหน้าประตูทางเข้า

เซี่ยเจี้ยนโก๋ขมวดคิ้วขึ้นทันที

เขารู้อยู่เต็มอกว่า พวกเซี่ยเจี้ยนลี่คนพวกนี้ไม่มีทางที่จะมายืนรอต้อนรับเขาโดยเฉพาะเลย งั้นคนพวกนี้รออยู่ที่นี่คิดจะทำอะไร ก็น่าจะเข้าใจได้แล้ว

เจ้าสามเริ่มพูดด้วยความสงสัยว่า “โย่ นี่ไม่ใช่พี่ใหญ่เหรอ? เสื้อผ้าพี่ใหญ่นี่ดูแปลกจังเลยนะ เหมือนกับชุดฟอร์มของคนงานก่อสร้างในบริษัทก่อสร้างของลูกชายฉันเลย”

“ฮ่าๆ.......” ผู้คนตระกูลเซี่ยทั้งหลายก็หัวเราะดังลั่น

เจ้าสามก็แกล้งทำท่ารีบพูดอธิบายว่า “ไอ้โย่ พี่ใหญ่อย่าเพิ่งเข้าใจผิดนะ ฉันไม่ได้หมายถึงว่าพี่แต่งตัวเหมือนคนงานก่อสร้าง เพียงแต่ว่าเสื้อผ้าที่พี่ใส่ มันดูคล้ายจริงๆ”

“ฮ่าๆ!”

คำอธิบายของเจ้าสาม ไม่อธิบายเสียจะดีกว่า

ผู้คนตระกูลเซี่ยก็ยิ่งหัวเราะอย่างไม่ยำเกรง มองดูเซี่ยเจี้ยนโก๋ ด้วยสีหน้าที่ดูถูกเหยียดหยาม

ลูกชายคนโตของตระกูลเซี่ยคนนี้ กลายเป็นตัวตลกของตระกูลเซี่ยไปแล้ว

เซี่ยเจี้ยนโก๋สีหน้าไม่สู้ดีนัก วันนี้เขาแต่งตัวค่อนข้างเป็นทางการ เป็นชุดแบบทรงจีน ถึงแม้แบบอาจจะเก่าไปหน่อย แต่ก็ไม่มีทางที่จะไปเหมือนชุดฟอร์มของพวกทำงานก่อสร้างอย่างแน่นอน

เห็นได้ชัดว่า เจ้าสามเจตนาที่จะหยามน้ำหน้าเขา จึงพูดเช่นนี้

โจวเฟินสีหน้าก็ดูไม่สู้ดีเช่นกัน แต่ว่า ยังไงเสียที่นี่ก็เป็นบ้านตระกูลเซี่ย โจวเฟินจึงได้แต่อดกลั้นเอาไว้ไม่ได้อาละวาดออกมา

หลินหยุนก้มหน้าลง ไม่เงยหน้ามองแม้แต่นิดเดียว หลินหยุนได้คาดเดาเหตุการณ์เช่นนี้ออกมาก่อนแล้ว

ในใจของเซี่ยหยู่เวยโกรธเคืองอย่างมาก แต่ว่า อย่างน้อยเธอก็เป็นแค่เด็กคนรุ่นหลัง ในเมื่อเซี่ยเจี้ยนโก๋ไม่ได้แสดงท่าทีอะไร ถ้าเธอจะเอ่ยปากพูด ก็ดูเหมือนจะเสียมารยาทไปหน่อย

เซี่ยเจี้ยนโก๋ได้กลับมาตระกูลเซี่ยอีกครั้งหนึ่ง ในใจก็ต้องเตรียมตัวรับคำเย้ยหยันพวกนี้ไว้ก่อนหน้านี้แล้ว เมื่อได้ยินแล้ว จึงได้แต่หัวเราะฮาๆแล้วพูดว่า “สงสัยว่าบริษัทก่อสร้างของน้องสามคงให้เงินเดือนไม่เลวเลย ชุดทำงานของพวกคนงานถึงได้มีเสื้อผ้าที่ดูดีขนาดนี้”

คำพูดของเซี่ยเจี้ยนโก๋ ก็นับว่าเป็นการตอบโต้เพียงเล็กน้อยเท่านั้น แต่ว่า กลับไม่ได้ทำให้สะทกสะท้านอะไรเลย

แต่ก็ทำให้การจู่โจมของเจ้าสาม ราวกับว่าได้กระแทกลงไปบนกองสำลี

“ฮื่อ!” เจ้าสามสีหน้าบูดบึ้ง ไม่พูดอะไรอีก

เจ้าสองเซี่ยเจี้ยนลี่พูดว่า “อย่ามัวแต่ยืนอยู่ข้างนอกเลย เข้ามาข้างในก่อนแล้วค่อยคุยกันเถอะ!”

เซี่ยเจี้ยนโก๋ขมวดคิ้วเล็กน้อย คำพูดของเจ้าสองเป็นการแสดงตัวเองว่าเป็นเจ้าบ้านของตระกูลเซี่ย ส่วนเซี่ยเจี้ยนโก๋กลับเหมือนกับแขกที่มาจากแดนไกล

ในใจเซี่ยเจี้ยนโก๋ก็โกรธเคือง เขาถึงจะเป็นพี่ใหญ่ของตระกูลนี้ต่างหาก

แต่ว่า เมื่อคิดดูว่าตัวเองถูกขับไล่ออกจากตระกูลไปหลายปีแล้ว เจ้าสองขึ้นมาแทนตำแหน่งตัวเอง ก็เป็นเรื่องที่ธรรมดาอยู่แล้ว

เมื่อคิดเช่นนี้แล้ว เซี่ยเจี้ยนโก๋ก็จึงปล่อยวางได้

ถึงแม้ในใจจะไม่สมยอมก็ตาม แต่ก็ทำอะไรไม่ได้

ทุกคนต่างก็กลับเข้าไปในห้องโถงอีกครั้งหนึ่ง แล้วเข้าไปนั่งที่ประจำของตัวเอง แม้แต่ พวกคนรับใช้เก่าแก่ของตระกูลเซี่ย ต่างก็มีที่นั่งประจำของตัวเอง

แต่ว่า ไม่ได้เตรียมที่นั่งไว้สำหรับครอบครัวของเซี่ยเจี้ยนโก๋เพียงอย่างเดียวเท่านั้นเอง

ทุกคนต่างมองไปยังเซี่ยเจี้ยนโก๋ ด้วยสีหน้าที่สุขใจบนความทุกข์ของคนอื่น

เซี่ยอิงเหาพวกคนรุ่นหลังทั้งหลาย ยิ่งสุมหัวกันกระซิบกระซาบ พูดอย่างประชดเสียดสีว่า “ลุงใหญ่ของพวกเราคนนี้ ย่ำแย่ถึงขนาดนี้เชียวอะ แต่ว่า นั่นคงเป็นลูกสาวเขาสิ ก็พอมีความสวยอยู่บ้างนะ!”

พวกเด็กหนุ่มตระกูลเซี่ยบางคน หัวเราะอย่างมีเลศนัย

เซี่ยเจี้ยนโก๋สีหน้าบึ้งตึง แต่ก็ไม่พูดอะไรเช่นเคย

แต่ว่าโจวเฟินกลับทนไม่ไหวอีกแล้ว ทำเสียงฮื่อใส่แล้วพูดว่า “ตระกูลเซี่ยที่มีชื่อเสียงโด่งดัง ยากจนถึงขนาดที่ไม่มีเก้าอี้เหลือสักตัวเลยเหรอ?”

“เซี่ยเจี้ยนโก๋ ตระกูลเซี่ยเป็นอย่างนี้ ก็คงมีแต่คุณเท่านั้นแหละที่อยากจะกลับมา หยู่เวยพวกเรากลับ！”

โจวเฟินดูเหมือนว่าจะนึกถึงสิ่งที่เซี่ยเจี้ยนโก๋ทุ่มเทลงไป เพื่อหวังจะได้กลับเข้ามายังตระกูลเซี่ยอีกครั้ง จึงรู้สึกใจอ่อนขึ้นมาทันที

“ฮื่อ ฉันเพียงแต่โกรธที่เห็นพวกเขาทำกับคุณอย่างนี้! ไม่ว่ายังไงก็ตาม ในตัวของคุณก็ยัง มีเลือดของตระกูลเซี่ยอยู่!”

“ถ้าเป็นคนอื่นทำแบบนี้กับคุณ ฉันยังพอทนได้ แต่พวกเขาไม่ใช่คนอื่น เป็นพี่น้องแท้ๆของคุณเอง ฉันจะไม่โกรธได้ยังไง?” โจวเฟินกวาดสายตาที่เย็นชาไปยังผู้คนตระกูลเซี่ยทั้งหลาย

แต่ว่า กลับเผชิญกับคำพูดเย้ยหยันของผู้คนตระกูลเซี่ยทั้งหลาย

“พี่น้อง ฮื่อ ใครเป็นพี่น้องกับเขา! คนเศษสวะที่แม้แต่วิชาบู๊ก็ยังไม่สามารถฝึกฝนได้เลย สำหรับตระกูลเซี่ยเรา จะไม่เลี้ยงพวกเศษสวะไว้!”

“ถูกต้อง หาวิธีสารพัดทุกอย่างเพื่อที่จะกลับเข้ามาตระกูลเซี่ยอีกครั้ง ก็ไม่ใช่เพราะว่าหวังทรัพย์สมบัตินั้นเหรอ? อย่าพูดจนทำให้ดูน่าสงสารเลย หลอกใครไม่ได้หรอก!”

อยู่ต่อหน้าผู้คนทั้งหลายที่พูดจาเสียดสีแดกดัน โจวเฟินโกรธจนพูดไม่ออกเลยแม้แต่คำเดียว

เซี่ยเจี้ยนโก๋ก็จับมือโจวเฟินไว้แน่น ไม่พูดอะไรจะดีกว่า หลับตาทั้งสองข้างจะได้ไม่ต้องรับรู้การดูถูกเหยียดหยามพวกนั้น

ทุกคนเมื่อเห็นสภาพของเซี่ยเจี้ยนโก๋ที่กลัวจนหัวหดเหมือนเต่าแล้ว ในใจก็รู้สึกโกรธแค้น

เช่นนี้แล้ว พวกเขาก็ไม่มีทางที่จะไปยั่วโมโหเซี่ยเจี้ยนโก๋ได้อีก และก็ไม่มีทางที่จะทำให้เขาออกจากตระกูลเซี่ยไปด้วยตัวเขาเองได้อีกด้วย

มีเศษสวะคนหนึ่งอยู่ในบ้านตระกูลเซี่ยแล้ว ทำให้พวกเขาเหมือนกับมีก้างติดอยู่ตรงคอหอย

เจ้าสี่พูดขึ้นอย่างกะทันหันว่า “พี่ใหญ่คราวนี้มามอบของขวัญวันเกิดให้กับคุณพ่อ ก็นับว่ามีน้ำใจดี ทุกคนก็อย่าได้พูดอะไรอีกเลย”

เจ้าสามและเจ้าสอง มองไปยังเจ้าสี่ด้วยสีหน้าประหลาดใจ

หรือว่าเจ้าสี่เปลี่ยนใจแล้วเหรอ? ถึงกับไปพูดเข้าข้างเซี่ยเจี้ยนโก๋

แม้แต่เซี่ยเจี้ยนโก๋และโจวเฟิน ก็มองไปยังเจ้าสี่ด้วยความรู้สึกแปลกใจเล็กน้อย

“ขอบคุณน้องสี่!” เซี่ยเจี้ยนโก๋ยังนึกว่า ในที่สุดก็ยังมีคนเห็นแก่ความสัมพันธ์ทางสายเลือด ยอมลุกขึ้นมาช่วยพูดเข้าข้างเขาบ้าง

เจ้าสี่สายตาส่องประกายความขยะแขยง แต่ก็ไม่แสดงออกมา พูดด้วยรอยยิ้มว่า “ในเมื่อพี่ใหญ่มาอวยพรวันเกิดคุณพ่อ ไม่ทราบว่าได้เตรียมของขวัญวันเกิดอะไรให้คุณพ่อบ้างล่ะ?”

เจ้าสองและเจ้าสาม ยังมีคนตระกูลเซี่ยทั้งหลาย ทำตาลุกวาว เข้าใจแผนการของเจ้าสี่ขึ้นมาทันที

เศษสวะคนหนึ่งที่ถูกขับไล่ออกจากตระกูลไปหลายสิบปีแล้ว ยังจะไปหาของขวัญวันเกิดอะไรมาได้ล่ะ? นี่ไม่ใช่เป็นการประจานให้เซี่ยเจี้ยนโก๋ต้องอับอายขายหน้าต่อหน้าผู้คนเหรอ?