จักรพรรดิเชียนตกสวรรค์ นิยาย บท 730

ผู้คนตระกูลเซี่ยทั้งหลายต่างก็ตกใจ

“เจ้าบ้านตระกูลหลิ่วถึงกลับมาสืบสาวเอาเรื่องถึงที่นี่ด้วยตัวเองเลย!”

“จะเห็นได้ว่าตระกูลหลิ่วคราวนี้จะต้องโกรธมากทีเดียว”

“ฮื่อ เซี่ยเจี้ยนโก๋เจ้าเศษสวะคนนี้ พอกลับมาถึงก็สร้างความวุ่นวายให้กับตระกูลเซี่ยแล้ว แม้แต่คุณชายตระกูลหลิ่วเขายังกล้าทำร้ายเลย คราวนี้เจ้าบ้านตระกูลหลิ่วมาสืบสาวราวเรื่องด้วยตัวเองแล้ว ให้เขาไปอธิบายกับเจ้าบ้านเองเถอะ!”

เซี่ยเจี้ยนโก๋ก็ตกใจมากเช่นกัน “เจ้าบ้านตระกูลหลิ่วถึงกับมาสืบสาวราวเรื่องด้วยตัวเองเลย! นี่ นี่ควรจะทำยังไงดี?”

เซี่ยเจี้ยนโก๋อดไม่ได้ที่มองไปยังหลินหยุน พูดกล่าวโทษว่า “หลินหยุน นายทำอะไรวู่วามเกินไป! คราวนี้พวกเราจะทำยังไงกันดี?”

โจวเฟินพูดตะคอกว่า “คุณจะไปโทษหลินหยุนได้ยังไงกัน? ก็คนนั้นมันเสียมารยาทก่อน เสี่ยวหยุนลงมือก็เพื่อระบายความโกรธแทนหยู่เวยต่างหาก!”

เซี่ยอิงเหาพูดเยาะเย้ยว่า “เซี่ยเจี้ยนโก๋ คราวนี้เจ้าบ้านตระกูลหลิ่วมาด้วยตัวเองเลย พวกคุณทำเรื่องงามหน้าไว้ อย่ามาทำให้ตระกูลเซี่ยพวกเราต้องเดือดร้อนไปด้วยล่ะ!”

“ใช่ ในเมื่อพวกแกเป็นคนทำร้ายคุณชายตระกูลหลิ่ว งั้นพวกแกก็ต้องออกมายอมรับด้วยตัวเอง ไม่เกี่ยวข้องอะไรกับตระกูลเซี่ยพวกเราเลย”

ผู้คนตระกูลเซี่ยที่เหลือต่างก็พูดตะคอกใส่ครอบครัวเซี่ยเจี้ยนโก๋

ทุกคนต่างก็รีบปัดความรับผิดชอบ กลัวว่าจะได้รับความเดือดร้อนจากเซี่ยเจี้ยนโก๋

สายตาที่เซี่ยเจี้ยนโก๋มองดูหลินหยุนนั้น เต็มไปด้วยความผิดหวัง แต่ว่ากลับไม่กล้าที่จะกล่าวตำหนิหลินหยุน ได้แต่ถอนหายใจอย่างหมดหนทาง

เซี่ยหยู่เวยสีหน้าเยือกเย็น กวาดมองผู้คนตระกูลเซี่ยทั้งหลายด้วยสายตาเย็นชา

“ฮื่อ พวกโง่เง่าเต่าตุ่นทั้งหลาย ในเมื่อหลินหยุนกล้าทำร้ายคุณชายตระกูลหลิ่ว แล้วจะไปแยแสกับการแก้แค้นของคนตระกูลหลิ่วได้ยังไงกัน!”

ท่านเซี่ยมองไปยังเซี่ยเจี้ยนโก๋ด้วยสายตาเยือกเย็น พูดด้วยสีหน้าบึ้งตึงว่า “ในเมื่อลูกเขยนายเป็นคนทำร้ายคน งั้นเรื่องนี้ก็ให้นายเป็นคนรับผิดชอบไปแล้วกัน!”

เจ้าบ้านเอ่ยปากพูดด้วยตัวเอง หัวใจของเซี่ยเจี้ยนโก๋เหมือนตกลงไปอยู่ในห้วงเหวลึกทันที

ได้แต่โค้งคำนับแล้วพูดว่า “ครับ!”

ผู้คนตระกูลเซี่ยทั้งหลาย แสดงสีหน้าเย้ยหยันด้วยความสุขใจบนความทุกข์ของคนอื่น

ท่านเซี่ยพูดว่า “งั้นตามฉันไปต้อนรับเจ้าบ้านตระกูลหลิ่ว!”

“ครับ!”

ผู้คนตระกูลหลิ่วทั้งหลายโค้งคำนับ แล้วเดินตามหลังท่านเซี่ย ไปยังประตูด้านนอก

ขณะที่เซี่ยอิงเหาเดินผ่านข้างกายของเซี่ยเจี้ยนโก๋นั้น ก็พูดเยาะเย้ยด้วยสีหน้าดูถูกว่า “เศษสวะ แกกับลูกเขยที่สมควรตายของแกคนนั้น ก็รอถูกขับไล่ออกจากตระกูลอีกครั้งก็แล้วกันนะ!”

เซี่ยเจี้ยนโก๋โกรธจนหน้าเขียว เด็กรุ่นหลังตระกูลเซี่ยคนหนึ่ง ถึงกับหยามเกียรติผู้อาวุโสคนหนึ่งอย่างเขาครั้งแล้วครั้งเล่า

แต่ว่า ถึงยังไงเขาก็ยังไม่กล้าที่จะอาละวาดออกมา

เพราะว่าท่านเซี่ยเข้าข้างเซี่ยอิงเหาอย่างเห็นได้ชัด

ในไม่ช้า เจ้าบ้านตระกูลหลิ่วก็พาหลิ่วจื่อเทาที่ใบหน้าครึ่งซีกพันด้วยผ้าพันแผล ปรากฏขึ้นตรงหน้าสายตาผู้คนทั้งหลาย

ท่านเซี่ยยกมือคำนับแล้วพูดว่า “พี่หลิ่วให้เกียรติมาเยือน ไม่ทันได้มารอต้อนรับ หวังว่าคงให้อภัย!”

หลิ่วหยวนเจ้าบ้านตระกูลหลิ่ว พูดเยาะเย้ยว่า “ไหนเลยฉันจะกล้ารบกวนเจ้าบ้านตระกูลเซี่ยให้เกียรติมาต้อนรับล่ะ!”

ท่านเซี่ยสีหน้ายิ้มแย้มแล้วพูดทั้งที่รู้อยู่แก่ใจว่า “เจ้าบ้านหลิ่วพูดอะไรเช่นนั้น เจ้าบ้านหลิ่วให้เกียรติมาเยือนถึงที่ ตระกูลหลิ่วพวกเรารู้สึกเป็นเกียรติอย่างยิ่งเลย!”

หลิ่วหยวนพูดว่า “ท่านเซี่ย ฉันเชื่อว่าถ้าฉันไม่พูดคุณก็น่าจะรู้ว่าฉันมาทำไม! คนตระกูลเซี่ยพวกคุณเดี๋ยวนี้ยิ่งมายิ่งกล้าหาญแล้ว ถึงกับทำร้ายลูกชายที่ไม่เอาไหนของฉันคนนี้จนมีสภาพเป็นอย่างนี้!”

“เห็นแก่วันนี้เป็นงานวันเกิดของท่าน ฉันจะไม่ทำให้พวกคุณต้องลำบากใจ ส่งคนทำผิดออกมา เขาทำร้ายลูกชายฉันยังไง ก็ให้ลูกชายฉันทำกับเขาอย่างนั้นคืนก็พอแล้ว”

ท่านเซี่ยย่อมต้องเห็นด้วยอย่างแน่นอน เงื่อนไขของหลิ่วหยวนก็ไม่มากเกินไปนัก ยังง่ายกว่าที่เขาคิดไว้เสียอีก

“ขอบคุณที่เจ้าบ้านหลิ่วที่ใจกว้าง คนที่ทำร้ายคนก็คือลูกเขยของเซี่ยเจี้ยนโก๋ ฉันจะให้เขามอบคนนั้นออกมาเลย” ท่านเซี่ยถึงกับขายเซี่ยเจี้ยนโก๋และหลินหยุนอย่างไม่ลังเลอะไรเลย

ท่านเซี่ยมองไปยังเซี่ยเจี้ยนโก๋ สีหน้าบึ้งตึง “เซี่ยเจี้ยนโก๋ มอบตัวลูกเขยนายให้กับเจ้าบ้านไป”

เซี่ยเจี้ยนโก๋รู้สึกหนักใจ หลินหยุนเป็นที่พึ่งของเขา เขาจะมอบหลินหยุนให้กับตระกูลหลิ่วได้อย่างไรกัน?

แต่ว่า ถ้าหากไม่ส่งมอบให้ ก็ไม่รู้ว่าจะผ่านด่านตรงหน้านี้ไปได้อย่างไร?

นี่คือโจทย์ที่ยากมาก เวลาอันสั้นนี้ เซี่ยเจี้ยนโก๋ไม่มีทางจะตัดสินใจเลือกได้เลย

“ต้องโทษที่ฉันเลี้ยงลูกไม่ดี ล่วงเกินหมอเทพหลินไป หวังว่าหมอเทพหลินคงให้อภัย!”

หลิ่วจื่อเทาอ้าปากกว้างจนสามารถยัดไข่ไก่เข้าไปหนึ่งฟองได้เลย

เซี่ยอิงเหาที่สีหน้าสะใจนั้น กำลังคิดเดาอยู่ว่าเจ้าบ้านหลิ่วจะจัดการกับหลินหยุนยังไง ถึงกับช็อกจนลูกตาแทบจะหล่นลงไปบนพื้น

“มันเรื่องอะไรกันแน่! เจ้าบ้านหลิ่วทำไมเกรงใจเจ้าเด็กนี้ถึงเพียงนี้!”

ผู้คนตระกูลหลิ่วที่เหลือ ต่างก็อ้าปากกว้างจนหุบไม่ลง

“ฉันไม่ได้ตาฝาดนะ! เจ้าบ้านหลิ่วถึงกับทำความเคารพลูกเขยของเซี่ยเจี้ยนโก๋!”

“นี่มันเรื่องอะไรกันแน่?”

แม้แต่ท่านเซี่ยก็ยังหน้าตามึนงง มองไปยังหลิ่วหยวนที่ยังคงยืนโค้งคำนับในท่าเดิม ด้วยสีหน้าที่เต็มไปด้วยความเหลือเชื่อ

สีหน้าท่าทางของเซี่ยเจี้ยนโก๋ ก็เต็มไปด้วยอาการช็อก แทบไม่อยากจะเชื่อเลย

เหตุการณ์พลิกผันเช่นนี้ช่างมากมายเหลือเกินจริงๆ ทำให้ผู้คนไม่สามารถยอมรับได้ในเวลาอันสั้นเช่นนี้

ความจริงแล้ว นี่ก็ไม่ใช่เรื่องที่แปลกประหลาดอะไรเลย

ในตระกูลใหญ่การแพทย์แผนจีนนั้น ยกย่องนับถือวิชาการแพทย์เป็นอันดับสูงสุด ในขณะที่หลินหยุนได้ช่วยรักษาอาการป่วยของท่านนิ่ง วิชาการแพทย์ที่ได้แสดงออกมานั้น ก็สามารถทำให้หลิ่วหยวนยอมสยบแล้ว

ตอนนี้ หลินหยุนในสายตาของหลิ่วหยวนนั้น ก็เหมือนกับฐานะของปรมาจารย์ขั้นสูงสุดที่อยู่ในสายตานักบู๊ธรรมดาคนหนึ่ง

อีกทั้ง เมื่อหลิ่วหยวนได้รู้จากปากของหลิ่วจื่อเทาแล้วว่า นักเลงอันธพาลที่ใช้กำลังปล้นสะดมแย่งชิงก็คือหลินหยุนนั้น หลิ่วหยวนก็เข้าใจแล้วว่า ลูกชายของเขาเองต่างหากที่กำลังพูดโกหก

เพราะว่า ด้วยวิชาการแพทย์ของหลินหยุนแล้ว ไม่จำเป็นที่จะต้องไปแย่งชิงวิชาฝังเข็มอะไรจากหลิ่วจื่อเทาเลย

ดังนั้น หลิ่วหยวนก็ไม่ต้องถามอะไรอีกแล้ว รีบยอมรับผิดกับหลินหยุนโดยตรง

เซี่ยอิงเหาหลังจากที่ได้สติกลับคืนมาแล้ว สีหน้าบึ้งตึง แอบด่าอย่างไม่พอใจว่า “น่าโมโหจริง ปล่อยให้เขารอดไปได้”

“แต่ว่า เขาไปทำอะไรมากันแน่ ถึงกับทำให้เจ้าบ้านหลิ่วก็ยังนอบน้อมเขาถึงเพียงนี้!”