“รีบหนีเร็ว!”
ผีดูดเลือดทั้งสองก็รีบทำลายผ้ายันต์เพื่อหลบหนีไป
หลินหยุนก็ไม่ได้ขัดขวางอะไรปล่อยให้พวกเขาหนีไป
มองดูหินทิพย์จำนวน50เม็ดที่เพิ่มขึ้นมาใหม่ในแหวนเก็บของนั้น เมื่อรวมกับที่ได้แลกเปลี่ยนกับสมาชิกทีมอังกฤษสองคนนั้นแล้ว รวมจำนวนทั้งสิ้น 80 เม็ดแล้ว
“หินทิพย์ในตัวของคนกลุ่มนี้ก็มีไม่น้อยเลย ถ้าหากสามารถที่จะเลิกเปลี่ยนกับสมาชิกคนทางโลกตะวันตกมาทั้งหมดเลยละก็ จำนวนยอดจะต้องเพิ่มมากขึ้นอีกหลายเท่าตัวเลยทีเดียว”
หลินหยุนก็รีบจากไป เพื่อตามหาเป้าหมายต่อไป
หลังจากครึ่งชั่วโมงผ่านไป หลินหยุนก็ได้พบกับคนทีมอังกฤษ
คราวนี้ เป็นคนที่มาโดยลำพังคนเดียว คนนี้หน้าตาเข้มแข็งเด็ดเดี่ยว สูงใหญ่บึกบึน ลังไม้ที่เขาแบกอยู่ข้างหลังนั้น มีขนาดเท่ากับโลงศพคนทีเดียว
เมื่อเห็นหลินหยุนแล้ว เขากลับไม่รู้สึกแตกตื่นอะไรเลย และก็ไม่คิดจะไปยุ่งกับหลินหยุนด้วย ได้แต่เดินไปตามทางของตัวเอง
หลินหยุนเดินไปขวางอยู่ตรงหน้าเขา และไม่พูดเรื่องไร้สาระ เอาหินทิพย์ออกมาแล้วถามว่า “คุณมีก้อนหินแบบนี้ไหม?”
อาร์เธอร์สายตาแวววาว ถามว่า “คุณได้หินทิพย์นี้มาจากไหนกัน?”
หลินหยุนพูดว่า “แลกเปลี่ยนกับคนของพวกคุณนั่นแหละ”
“อ๋อเหรอ? คนของพวกเราถึงกับเอาหินทิพย์มาแลกเปลี่ยนเชียว ฉันอยากรู้มากเลย คุณเอาอะไรแลกเปลี่ยนกับพวกเขา พวกเขาถึงได้ใจอ่อน” อาร์เธอร์สีหน้าสนใจพูดด้วยรอยยิ้ม
“แก้วหินไง พวกเขาต่างก็อยากจะได้ที่หนึ่ง ดังนั้น ฉันก็เลยเอาแก้วหินมาแลกเปลี่ยนกับพวกเขา” หลินหยุนไม่ได้ปิดบังอะไร พูดตามความจริง
ดูเหมือนอาร์เธอร์รู้สึกยิ่งสนใจมากขึ้น “คุณถึงกับใช้แก้วหินเป็นสิ่งแลกเปลี่ยน!”
“มิน่าล่ะพวกเขาถึงยอมเอาหินทิพย์ออกมาแลกกับคุณ”
“แต่ว่า คุณเอาแก้วหินไปแลกกับหินทิพย์แล้ว ถ้าให้คนชาวจีนพวกคุณรู้ละก็ คุณก็ต้องตกอยู่ในสภาพอันตรายไม่ใช่เหรอ?” อาร์เธอร์กลับถามด้วยความแปลกใจ ไม่ได้ถูกผลประโยชน์มาบังตาเลย
หลินหยุนยังคงพูดคำพูดนั้นเหมือนเดิม “ทุกสิ่งทุกอย่างของประเทศชาติ ไม่ได้เกี่ยวอะไรกับฉันเลย สิ่งที่ฉันต้องการก็คือความแข็งแกร่งของตัวฉันเองเท่านั้น ถ้าหากคุณคิดอยากจะได้ที่หนึ่งในการแข่งขันล่าสัตว์คราวนี้ละก็ ฉันสามารถช่วยให้คุณสมหวังได้นะ”
“แน่นอน ถ้าคุณไม่เห็นด้วย งั้นฉันก็จะไปหาคนอื่นแลกก็ได้”
อาร์เธอร์สายตาส่องประกายวาววับ ผ่านไปไม่กี่วินาที จึงตอบตกลงว่า “ได้ ฉันจะแลกกับคุณ!”
พอพูดจบ อาร์เธอร์ก็หยิบหินทิพย์จำนวน60 เม็ดออกมา แล้วถามว่า “แลกยังไงเหรอ?”
หลินหยุนพูดว่า “สองแลกหนึ่ง คนอื่นเขาก็แลกกันอย่างนี้ทั้งนั้น”
อาร์เธอร์ครุ่นคิดอยู่พักหนึ่ง แล้วพยักหน้าตกลง “ได้”
ทั้งสองคนก็แลกเปลี่ยนกันอย่างราบรื่น หลินหยุนเอาแก้วหินที่มีเกรดแตกต่างกันหลายระดับ รวมได้ยอดจำนวน 30 ออกมา แล้วให้กับอาร์เธอร์ไป
อาร์เธอร์ก็เอาหินทิพย์จำนวน 60 เม็ดยื่นให้กับหลินหยุน
“ยินดีที่ได้ร่วมมือกัน!”
“ยินดีที่ได้ร่วมมือกัน!”
ทั้งสองคนต่างก็แสดงรอยยิ้มเหมือนพ่อค้าเจ้าเล่ห์ที่จราจรการค้าสำเร็จออกมา
“ใช่แล้ว ในตัวของคุณยังมีแก้วหินอีกเท่าไหร่ล่ะ?” อาร์เธอร์ถามขึ้นกะทันหัน
หลินหยุนไม่ได้ตอบ แต่ถามกลับไปว่า “ทำไมเหรอ? คุณยังอยากจะแลกอีกเหรอ?”
อาร์เธอร์ก็ไม่ปิดบัง ยอมรับโดยตรงว่า “ฉันคิดอยากจะแลกแก้วหินในตัวของคุณให้หมดเลย อย่างนี้แล้วคุณก็ไม่ต้องไปหาแลกกับคนอื่นอีก เสียดายที่ว่า ตอนนี้ฉันไม่มีหินทิพย์เหลืออีกแล้ว”
“งั้นก็เสียใจด้วย” หลินหยุนพูดอย่างเรียบๆ แล้วหันหลังเดินจากไป
ลังไม้ที่อยู่หลังอาร์เธอร์นั้นก็เกิดเสียงดังขึ้นทันที หลินหยุนก็หยุดเดินต่อไป แล้วหันหลังกลับมามองเขา
“ถ้าอยากจะลงมือละก็ ทางที่ดีก็เร่งเวลาหน่อย ไม่เช่นนั้นแล้วฉันจะไปแล้วนะ”
การสั่นไหวของลังไม้นั้น ก็ค่อยๆสงบลง สุดท้ายแล้ว อาร์เธอร์ก็เลือกที่จะอดทนไว้
หลินหยุนมองดูอาร์เธอร์แวบเดียว หันหลังกลับแล้วเดินจากไป
“คนนี้น่าจะเป็นผู้นำทีมของชาวอังกฤษ นับว่าสายตายังแหลมคมอยู่บ้าง”
มองดูหลินหยุนเดินจากไป หมัดทั้งสองที่กำไว้แน่นของอาร์เธอร์ ก็ค่อยๆคายออก “คนที่สามารถแลกเปลี่ยนกับฉันอย่างสุขุมเช่นนี้ได้ พลังความสามารถของเขา จะต้องแข็งแกร่งมากอย่างแน่นอน”
“หวังว่าการตัดสินใจของฉัน เป็นเรื่องที่ถูกต้องแล้ว แต่ว่าถ้าคิดจะเอาหินทิพย์ไปจากฉัน แกคงคิดง่ายเกินไปแล้วมั้ง”
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: จักรพรรดิเชียนตกสวรรค์
1...
1...
1...
1...
นิยายจีนหลายๆหรือเกือบทุกเรื่องจะจบแบบงง..เหมือนคนแต่งจบไม่เป็น..คือเนื้อเรื่องแต่งไปได้เรื่อยๆแต่หาตอนจบไม่เจอคือถ้าจะจบก็จบแบบงง..หนักสุดน่าจะเรื่องฉินหรังละครับ.ฉินหรังไปสถานที่หนึ่งได้ต้นไม้แล้วโดนระเบิดออกมาอีกทีก็1ปีผ่านไป ไปหาแม่แล้วเปลี่ยนชื่อเลยครับ จงหยู่นางเอกต้นเรื่องหายไปเลย ฉินหรังได้กลับนางฟ้า ผมนี้งงเลยคนแต่งน่าจะเมาแฟบนะ...
จบแบบงงๆครับ...