จักรพรรดิเชียนตกสวรรค์ นิยาย บท 789

พ่อของฉินโส่วเดินนำ โดยด้านหลังมีคนกลุ่มหนึ่งเดินตาม

ขณะที่เดินเข้ามาในห้องโถง หลินหยุนก็ได้พบเห็นคนที่คุ้นเคยจำนวนหนึ่ง

เหยียนเสวเหวินกับจางเหมิง รวมถึงพ่อของเหยียนเสวเหวิน

หลี่หงถูกับเถียนชุ่ยชุ่ย และหวางหยู่หันในชุดเดรสที่ร้อนแรง รวมถึงเพื่อนนักเรียนกลุ่มหนึ่งที่คอยตามประจบเหยียนเสวเหวิน

พ่อของเหยียนเสวเหวินเห็นพ่อของฉินโส่ว จึงเดินเข้ามา ทักทายอย่างเป็นกันเอง: “น้องฉินมาแล้ว! ”

“รีบเชิญนั่ง! ”

“พี่เหยียน! ” พ่อของฉินโส่วตอบรับด้วยรอยยิ้ม

จากนั้น ก็หันหลังไปพูดกับกลุ่มคนที่ติดตามอยู่ด้านหลังว่า: “ทุกคนนั่งลงกันก่อนเถอะ! ”

ทั้งสองฝ่ายต่างก็นั่งลง โดยแบ่งแยกกันอย่างชัดเจน

กลุ่มคนที่พ่อของฉินโส่วพาเดินเข้ามา นั่งอยู่ด้วยกัน

ส่วนกลุ่มคนที่อยู่กลางห้องโถงนั้น นั่งอยู่อีกด้านนึ่ง

แต่ว่า คนทางฝั่งพ่อของฉินโส่ว มีจำนวนคนที่น้อยกว่าทางตระกูลเหยียนอย่างชัดเจน

พ่อของเหยียนเสวเหวินเดินขึ้นมาบนเวที ถือไมโครโฟนขึ้น ยิ้มและพูดว่า: “ทุกท่าน เหลือเวลาอีกครึ่งชั่วโมง ก็จะถึงงานเลี้ยงของพวกเราแล้ว ทุกคนสามารถที่จะอาศัยช่วงจังหวะเวลานี้ พูดคุยแลกเปลี่ยนกันได้เลย”

“หลังจากนี้ครึ่งชั่วโมง งานเลี้ยงของพวกเราก็จะเริ่มต้นขึ้นอย่างเป็นทางการ”

ด้านล่างเวที พวกคนที่พึ่งพาตระกูลเหยียนเหล่านั้น ก็ได้ปรบมือขึ้น

พ่อของเหยียนเสวเหวินที่อยู่ท่ามกลางเสียงปรบมือ ได้เดินลงจากเวทีพร้อมกับรอยยิ้ม

“ฮึ ไอ้จิ้งจอกเฒ่า! ” ฉินโส่วพูดขึ้นอย่างเย็นชา

เวลานี้ เหยียนเสวเหวินที่มือข้างหนึ่งกำลังโอบเอวที่บอบบางของจางเหมิง ได้เดินเข้ามาพร้อมกับใบหน้าที่ยิ้มแย้ม และท่าทางที่ภาคภูมิใจอย่างที่สุด

ด้านหลังของเหยียนเสวเหวิน ติดตามมาด้วยหลี่หงถูกับเถียนชุ่ยชุ่ยและคนอื่น ๆ ซึ่งต่างก็เป็นเพื่อนนักเรียนของพวกหลินหยุน

“โอ้ว นี่ปรมาจารย์หลินไม่ใช่เหรอ? ปรมาจารย์หลินก็มาด้วย! ” หวางหยู่หันพูดขึ้นอย่างเยาะเย้ย

“ปรมาจารย์หลิน? เหอะเหอะ ตอนนั้นพวกเราถูกหลอกกันอย่างหนักเลยทีเดียว! ”

“ปรมาจารย์อะไรกัน ก็เพียงแค่นักบู๊คนหนึ่งไม่ใช่เหรอ? ตอนนี้ทั่วท้องถนนก็เต็มไปด้วยนักบู๊ เขาไม่สามารถที่จะหลอกลวงใครได้อีกแล้ว”

มีเพื่อนนักเรียนบางคนพูดเยาะเย้ยขึ้น

ตอนนี้ โลกบู๊โบราณใกล้ที่จะปรากฏตัวขึ้น เดิมทีนักบู๊ที่อยู่เพียงแค่ในตำนาน ขณะนี้ได้ทยอยปรากฏตัวขึ้นบนโลกบ้างแล้ว

เดิมทีนักบู๊ที่ตามหาได้ยากลำบากนั้น ตอนนี้ได้เริ่มที่จะแสดงตัวต่อสาธารณะ ถึงขนาดที่มีบางคนต้องการผลประโยชน์ผลกำไร จึงได้เปิดรับลูกศิษย์

นักบู๊ ไม่ได้มีจำนวนน้อยนิดเหมือนกับในอดีตที่ผ่านมาอีกแล้ว

แต่ว่า พวกคนเหล่านี้ไม่ทราบว่า นักบู๊ก็มีการแบ่งระดับชั้นด้วย

มีนักบู๊บางกลุ่มที่มีอยู่เต็มทั่วไปตามท้องถนน แต่มีนักบู๊อีกบางกลุ่ม ที่ยังคงเป็นบุคคลยิ่งใหญ่ระดับเทพมังกรบนท้องฟ้า

จางซือจู่พูดโต้แย้งขึ้นอย่างเย็นชา: “ตอนนี้พวกนายดูถูกหลินหยุน หรือว่าพวกนายลืมกันไปแล้วหรืออย่างไรว่า ตอนนั้นได้คุกเข่านอบน้อมต่อหน้าหลินหยุน? ”

คำพูดเดียว ทำให้พวกเพื่อนนักเรียนเหล่านั้น ถึงกับหน้าตาแดงก่ำ

นึกถึงในตอนนั้นที่เพิ่งจะทราบว่าหลินหยุนก็คือปรมาจารย์หลิน พวกเขาได้นับถือหลินหยุนเป็นดั่งเทพเซียน ซึ่งเคารพและยำเกรงหลินหยุนเป็นอย่างมาก

แม้ว่าตอนนี้ทุกคนต่างก็รู้ว่าหลินหยุนไม่ใช่เซียน เป็นเพียงแค่นักบู๊เท่านั้น แต่ว่าต่อหน้าของหลินหยุนในตอนนั้น ที่ได้คุกเข่านอบน้อม กลับกลายเป็นจุดด่างพร้อยในชีวิตที่ไม่สามารถลบเลือนไปได้ของพวกเขา

เหยียนเสวเหวินเห็นคนของฝั่งตนเอง ที่เริ่มต้นก็ได้ถูกจางซือจู่พูดทับถมจนโงหัวไม่ขึ้น จึงแอบด่าขึ้นในใจ: “ไอ้พวกไม่ได้เรื่องได้ราว! ”

“พอได้แล้ว ทุกคนเป็นเพื่อนนักเรียนกัน กว่าที่หลินหยุนจะกลับมาได้สักครั้ง ขออย่าได้พูดถึงเรื่องราวที่ไม่สบายใจกันอีกเลย”

“หลินหยุน ฉันได้จัดเตรียมงานเลี้ยงขนาดเล็กเอาไว้แล้ว พวกเราเพื่อนนักเรียน มาเลี้ยงสังสรรค์กันสักหน่อยดีกว่า! ” เหยียนเสวเหวินมองไปที่หลินหยุน ยิ้มและพูดขึ้น

จางซือจู่ส่งเสียงฮึอย่างเย็นชา: “ที่งานเลี้ยงคงจะมีจุดประสงค์อื่นหรือมีอันตรายอย่างแน่นอน หลินหยุน ห้ามไปโดยเด็ดขาด! ”

“ถูกต้อง งานเลี้ยงที่เหยียนเสวเหวินเป็นคนจัดขึ้น คงจะมีเรื่องไม่ดีแอบแฝงอยู่เป็นแน่! ” ไอ้หินก็พูดขึ้นอย่างเย็นชา

หลินหยุนไม่พูดอะไร ไม่ตอบ และก็ไม่ปฏิเสธ

เหยียนเสวเหวินหัวเราะเหอะเหอะ: “ทำไมเหรอ? ปรมาจารย์หลินกลัวแล้วใช่ไหมล่ะ? ”

“คิดไม่ถึงว่า ปรมาจารย์หลินผู้โด่งดัง จะกลัวคนธรรมดาอย่างฉันด้วย! ”

“ช่างไม่สมกับชื่อเสียงที่ร่ำลือจริง ๆ! ”

“ช่างมันเถอะ พวกเรากลับกันเถอะ! ” ขณะที่เหยียนเสวเหวินพูด ก็เดินกลับไปพร้อมด้วยท่าทางกระหยิ่มยิ้มย่อง

จางซือจู่และเพื่อนคนอื่น ๆ โมโหจนหน้าตาแดงก่ำ