จักรพรรดิเชียนตกสวรรค์ นิยาย บท 824

เมื่อเรื่องราวสิ้นสุดลง สีหน้าของหลินหยุน กลับมาเป็นปกติ แต่ทว่าสีหน้าซีดเล็กน้อย เพราะสูญเสียพลังไปเยอะ

อิจิโร่ มุรามาสะกับดาบปีศาจมุรามาสะ กลายเป็นผุยผงโดยสมบูรณ์

พืชพรรณที่อยู่บนส่วนยอดภูเขาฟูจิ ล้วนแห้งตายหมด

ความรู้สึกอาฆาต ปกคลุมไปทั่วยอดเขา อย่างไม่สลายหายไป

ร่วงสังหาร ทำให้ตายไปเกือบครึ่งเขา!

บนยอดเขา ทุกคนพากันเงียบกริบ มีเพียงเสียงลมพัดเท่านั้น

เมื่อเย้นเฉิงตงถูกลูกน้องแบกจากถนนเส้นเล็กๆ มาจนถึงยอดเขา อย่างเหนื่อยหอบ เห็นภาพที่ร่างของอิจิโร่ มุรามาสะ หักเป็นท่อนๆ พอดี

“ปรมาจารย์หลินชนะแล้ว!”

จากนั้น แววตาของเย้นเฉิงตง มองไปยังหลินหยุน ที่ยืนเอามือไพล่หลังอยู่บนหิน โดดเด่นราวกับเซียน

“นี่คือปรมาจารย์หลิน! คิดไม่ถึงว่าจะหนุ่มขนาดนี้!”

เมื่อเย้นเฉิงตงเห็นหน้าหลินหยุน เขาอ้าปากจนแทบจะยัดไข่ไก่เข้าไปได้ทั้งฟอง

“เขา เขาคือปรมาจารย์หลินจริงๆ!”

ภาพตรงหน้าเย้นเฉิงตงกลายเป็นสีดำ แทบจะเป็นลมล้มพับ

เขายังคิดว่าหลังกลับประเทศ สืบที่มาที่ไปของหลินหยุนจนแน่ชัด แล้วค่อยแก้แค้นหลินหยุน

ตอนนี้ เย้นเฉิงตงเกือบตกใจตายกับความคิดของตัวเอง

ตอนนี้ ผู้คนบริเวณยอดเขา ตั้งสติขึ้นมาได้

ต่อมา ในค่ายชาวจีน มีเสียงอันน่าตกตะลึงดังขึ้น

“ปรมาจารย์หลินชนะแล้ว!”

“ปรมาจารย์หลินชนะแล้ว!”

ข่าวนี้ เหมือนสายลมวูบหนึ่ง แพร่กระจายไปทั่วค่ายชาวจีนอย่างรวดเร็ว

“หลินหยุนชนะแล้ว! ดีมากเลย! ฉันว่าแล้ว หลินหยุนไม่เคยทำให้เราผิดหวัง!” ไอ้หินยิ้มด้วยความตื้นตันใจ

จางซือจู่ตบบ่าไอ้หินอย่างแรง แล้วพูดว่า “ไอ้หิน ครั้งนี้ต้องชมนายแล้ว!”

ฉินโส่วก็ตบไหล่ไอ้หินแรงๆ เช่นกัน “ไอ้หิน เยี่ยมมาก!”

เทพฟ้าผ่าก็ยกนิ้วโป้งให้ไอ้หิน

ไอ้หินก้มหน้าอย่างเขินอาย หน้าแดงไปหมด ไม่เคยโดนใครชมมาก่อนนี่นา!

ล่างตีนเขา จิตใจเป็นกังวลของฉินหลัน ในที่สุดก็โล่งใจสักที

ข้างฉินหลัน หลี่หมิ่นจูมองลำคอขาวของฉินหลันเหมือนมีอะไรบางอย่าง

ตรงนั้น มีจี้รูปดาวที่ทำจากหยกขาว

“คุณฉินหลัน ขอถามหน่อยนะคะ จี้ตรงอกของคุณ ซื้อมาจากไหนเหรอคะ สวยมากเลย!” หลี่หมิ่นจูยิ้มและถามขึ้น แต่ในแววตาลึกๆ กลับเป็นประกาย

ฉินหลันไม่ได้สงสัยว่ามีอะไร เธอยิ้มแล้วตอบว่า “ไม่ได้ซื้อมาหรอก นี่คงเป็นของที่คนสนิททิ้งไว้ให้ฉัน ตั้งแต่ฉันจำความได้ ก็พกมันมาตลอด”

“ไม่รู้เหมือนกันว่านี่คือสิ่งที่พ่อแม่ทิ้งไว้ให้หรือเปล่า”

หลี่หมิ่นจูถามอย่างสงสัย “คุณฉินหลันเป็นลูกกำพร้าเหรอคะ”

“ใช่” สีหน้าของฉินหลันนิ่งสงบ ราวกับเธอชินกับการเป็นลูกกำพร้าไปแล้ว “ฉันโตมาในสถานเลี้ยงเด็กกำพร้าตั้งแต่เด็ก ประธานคณะกรรมการหวางเป็นคนรับเลี้ยงฉัน”

หลี่หมิ่นจูไม่ได้ถามต่อ แต่ประกายในแววตาลึก ยิ่งชัดเจนขึ้น

คนหนุ่มชาวจีนสองคนที่โดนต่อย รีบไปหานินจาญี่ปุ่นพวกนั้น แล้วบอกให้พวกเขา คุกเข่าขอโทษต่อหน้าชาวจีนทุกคน

ชาวญี่ปุ่น ตกตะลึงกับพละกำลังอันแข็งแกร่ง ที่หลินหยุนแสดงออกมา

บวกกับกำลังของชาวจีน อีกทั้งยังมีคำสัญญากับทางการญี่ปุ่นในตอนแรก

แม้แต่จะขัดขืนไม่ยอมรับ ยังไม่กล้าทำเลย

พวกนินจา คุกเข่าต่อหน้าชาวจีนด้วยสีหน้าอัปยศอดสู และก้มหน้าลง

“เราไม่ควรดูถูกชาวจีน เราขอโทษชาวจีน!”

“ดี!” สองหนุ่มที่โดนต่อย ตะโกนออกมาเสียงดัง

ความจริงเป็นสิ่งพิสูจน์ เผ่าพันธุ์ที่เอาแต่ประจบสอพลอ ไม่มีวันได้รับความเคารพจากผู้อื่น มีเพียงผู้แข็งแกร่งเท่านั้น ถึงจะได้รับความเคารพจากผู้อื่น

ชาวจีนนับพันนับหมื่น ต่างโห่ร้องคำว่าดีออกมา

โห่ร้องความอัปยศอดสูหลายร้อยปี โห่ร้องความซวยหลายปีออกมา

โห่ร้องถึงอนาคตอันแข็งแกร่งไร้เทียมทานของชาวจีน

ขณะเดียวกัน อีกฟากฝั่งทะเล ในประเทศจีน

ชาวบู๊ที่เห็นหลินหยุนฆ่าอิจิโร่ มุรามาสะ ผ่านวิดีโอถ่ายทอดสด พากันเดือดพล่าน