จักรพรรดิเชียนตกสวรรค์ นิยาย บท 825

บนยอดเขาฟูจิ ที่ญี่ปุ่น

ความรู้สึกสิ้นหวังจากร่วงสังหาร ยังไม่หายไป

หลินหยุนเดินลงจากเขาช้าๆ คนที่มาดูการต่อสู้ รีบหลีกทางให้อย่างตื่นตระหนก มองตามหลินหยุนเดินลงเขา ด้วยแววตาหวาดกลัวและเลื่อมใส

เมื่อหลินหยุนกลับมาข้างฉินหลัน ฉินหลันกอดหลินหยุน อย่างควบคุมตัวเองไม่ได้

“ดีจัง! นายชนะแล้ว!”

หลินหยุนจะยื่นมือไปปลอบฉินหลัน แต่มือนั่นชะงักอยู่ด้านหลังฉินหลัน ลังเลอยู่ครู่หนึ่ง สุดท้ายก็วางมือลงไป

“ไม่เป็นไรแล้ว” หลินหยุนพูดอย่างอบอุ่น

หลี่หมิ่นจูที่ยืนข้างๆ มองฉินหลันในอ้อมอกหลินหยุนอย่างลึกซึ้ง จากนั้นจึงยิ้มบางๆ แล้วพูดว่า “ยินดีด้วยนะคุณหลิน!”

หลินหยุนพยักหน้า “ขอบใจที่เธอช่วยดูแลคุณฉินหลัน!”

“ไม่ต้องเกรงใจหรอก ถึงไม่มีฉัน ชาวจีนที่นี่ ก็ต้องปกป้องเธออย่างดี” หลี่หมิ่นจูพูดอย่างถ่อมตัว

“ฉันขอตัวลาก่อน หวังว่าเราจะมีโอกาสได้พบกันอีก!” หลี่หมิ่นจูโค้งทำความเคารพหลินหยุน และหันหลังเดินออกไป

“หวังว่าจะมีโอกาสได้พบกันอีก!” หลินหยุนพยักหน้าให้หลี่หมิ่นจู

เขามีสัญชาตญาณบางอย่าง ต่อไปจะต้องเจอกับผู้หญิงที่งดงามและพิเศษคนนี้อีก

“พี่ฉินหลัน เราไปกันเถอะ!” หลินหยุนพูด

“ได้!” ฉินหลันผละออกจากอกหลินหยุน พยักหน้าแดงระเรื่อเป็นการตอบรับ

หลินหยุนพาฉินหลันเดินออกมาได้ไม่กี่ก้าว

ทันใดนั้น มีคนตะโกนชื่อปรมาจารย์หลินจากด้านหลัง

จากนั้น คนจำนวนมากเข้ามา เสียงของพวกเขาพร้อมเพรียงกัน ถึงไม่ได้ผ่านการฝึก แต่กลับพร้อมเพรียง จนไร้ที่ติ

“ปรมาจารย์หลิน ปรมาจารย์หลิน ปรมาจารย์หลิน……”

ชาวจีนจำนวนมาก กำลังเรียกชื่อเขาเสียงดัง

ในกลุ่มคน มีจางเหมิง เหยียนเสวเหวิน เถียนชุ่ยชุ่ย และคนอื่นๆ มองคนรอบๆ ที่ยกมือ ตะโกนชื่อปรมาจารย์หลิน สีหน้าเต็มไปด้วยความตกตะลึง

คนเป็นหมื่นเป็นพันตะโกนเรียกชื่อคนเพียงคนเดียว แถมยังพร้อมเพรียงกันอีกด้วย ไม่มีเสียงรบกวนสักนิด

เสียงที่ตะโกนออกมาจากข้างใน เสียงที่ตะโกนออกมาด้วยความชื่นชมยินดีจากใจจริง ตกตะลึงไปถึงวิญญาณของทุกคน

หยียนเสวเหวินพูดด้วยสีหน้าตะลึง “ตั้งแต่นี้เป็นต้นไป ชื่อของปรมาจารย์หลิน ต้องถูกจารึกลงในพงศาวดาร!”

“ชาวจีนทุกคนเคารพเขา เหมือนเคารพเทพเจ้า!”

ในแววตาจางเหมิง เต็มไปด้วยความปรารถนาและเลื่อมใส “ตั้งแต่นี้เป็นต้นไป เรากับเขา อยู่กันคนละโลกโดยสมบูรณ์แบบ!”

“โลกของเขา เราไม่สามารถปีนป่ายไปถึง ทำได้เพียงแหงนหน้ามองเท่านั้น!”

ไม่รู้ว่ามีเลศนัยอะไรหรือเปล่า จางเหมิงมองไปยังเถียนชุ่ยชุ่ยข้างๆ ที่สีหน้าซีดเผือด

ถ้าบอกว่าตอนนี้คนที่เสียใจที่สุดคือใคร คงมีเถียนชุ่ยชุ่ยอยู่ในนั้นแน่นอน

ในแววตาของเถียนชุ่ยชุ่ย เต็มไปด้วยความเสียใจและความแค้นไม่สิ้นสุด

“ตอนแรก ฉันมีโอกาสคว้าเขาไว้! แต่ฉันไม่เพียงแต่จะไม่คว้าเขาไว้ หนำซ้ำยังล่วงเกินเขาด้วย”

“เดิมทีเข้าใจว่าสายตาของฉันแม่นยำ ไม่มีใครเกิน สิ่งที่ฉันเลือก คือสิ่งดีในบรรดาทุกคน”

“แท้จริงแล้ว ฉันคือคนที่โง่แสนโง่!”

“ฉันทิ้งคนยอดเยี่ยมมาก กลับไปเลือกลูกคนรวย......เหอะๆ......”

ความโดดเด่นของหลินหยุนแต่ละครั้ง กลายเป็นสิ่งที่โจมตีเถียนชุ่ยชุ่ยอย่างเจ็บปวด

เธอเคยดูถูกหลินหยุนมากมาย ตอนนี้เธอทั้งเสียใจและแค้นใจมาก

เดิมทีจางซือจู่และคนอื่น จะไปหาหลินหยุน แต่ตอนนี้จัดการอะไรไม่ได้แล้ว พวกเขาทำได้แค่ปล่อยไป

จากนั้นจึงตามกลุ่มคน ออกจากภูเขาฟูจิ

ได้ยินคนเป็นพันเป็นหมื่นตะโกนชื่อตัวเอง หลินหยุนชะงักฝีเท้าลง หันกลับไปมองทุกคน

ฉินหลันยืนอยู่ข้างๆ เธอตื้นตันจนหน้าแดง แววตาที่มองหลินหยุน เต็มไปด้วยความเลื่อมใส

ต้องรู้ไว้ว่า นอกจากหวางซูเฟิน ฉินหลันยังไม่เคยเลื่อมใสใครเลย

“จะพูดอะไรกับพวกเขาหน่อยไหม” ฉินหลันถามอย่างอ่อนโยน

ผ่านไปครู่หนึ่ง หลินหยุนพูดอย่างราบเรียบ “นำไปสิ!”

“เชิญครับ!” ชายหนุ่มหันหลังขึ้นรถ แผ่นหลังเปียกชื้นไปด้วยเหงื่อ

หลินหยุนกับฉินหลันนั่งเบาะหลัง เมื่อขึ้นมาบนรถ หลินหยุนหลับตาพักสายตา ไม่ตอบแม้กระทั่งคำถามของฉินหลัน

ฉินหลันมองไปนอกหน้าต่าง ด้วยแววตาหวาดระแวง แต่เธอไม่คุ้นกับเส้นทางที่นี่ และไม่รู้ว่ารถคันนี้จะพาพวกเธอ ไปพบประธานาธิบดีญี่ปุ่นหรือเปล่า

อยากถามหลินหยุน แต่ตั้งแต่ขึ้นรถมา หลินหยุนก็เอาแต่หลับตา ฉินหลันไม่กล้าไปรบกวน

ความเร็วรถยิ่งเร็วขึ้นเรื่อยๆ จนไปถึงความเร็วสูงสุด

ฉินหลันเห็นป้ายสัญลักษณ์ข้างถนน เส้นทางที่รถเคลื่อนตัวไป ไม่ใช่ทางที่ไปเมืองหลวงของญี่ปุ่น แต่กลับมุ่งไปยังทางเหนือ ในเขตห่างไกลผู้คน--ฮอกไกโด

ฉินหลันกระวนกระวายใจขึ้นมาทันที เธอกระซิบข้างหูหลินหยุนเบาๆ “หลินหยุน เขาไม่ได้พาเราไปเมืองหลวงของญี่ปุ่น แต่ไปทางเหนือ ในเขตห่างไกลผู้คน”

“เราโดนหลอกแล้ว”

หลินหยุนไม่ได้พูดอะไร แต่จู่ๆ เสียงของหลินหยุน ดังขึ้นในหัวฉินหลัน “ผมรู้ มีผมอยู่ ไม่เป็นอะไร!”

ฉินหลันจึงวางใจขึ้นเล็กน้อย

รถเคลื่อนตัวไปเรื่อยๆ ด้วยความเร็วสูง ขับมาสองชั่วโมงกว่า

ในที่สุด หลินหยุนก็ลืมตา สีหน้าดูดีกว่าตอนที่ลงจากภูเขาฟูจิเมื่อครู่

“พอละ จอดรถตรงนี้เถอะ!” จู่ๆ หลินหยุนพูดอย่างเนิบๆ

ชายหนุ่มที่ขับรถอยู่ด้านหน้าถึงกับตกใจ แต่สีหน้ายังไม่เปลี่ยน “ปรมาจารย์ ยังไม่ถึงเลยนะครับ!”

หลินหยุนพูดเนิบๆ “ที่นี่เป็นเขตไร้ผู้คนแล้ว ลงมือที่นี่ก็ได้ ฉันไม่อยากเสียเวลา”

สีหน้าของชายหนุ่มคนนั้นเคร่งขรึม “ดูเหมือนปรมาจารย์หลินรู้ตั้งนานแล้ว”

“ในเมื่อเป็นเช่นนี้ งั้นจอดรถเลยละกัน!”

พูดว่าจอดรถ แต่จู่ๆ ชายหนุ่มคนนั้น กลับเหยียบคันเร่งจนมิด

เสียงเครื่องยนต์ดังสนั่น พุ่งไปยังราวกั้นถนนข้างหน้า