จักรพรรดิเชียนตกสวรรค์ นิยาย บท 827

หลินหยุนยังคงฆ่าคนมือเปล่าต่อไป

ในพริบตา ผู้คนนับพันก็ถูกหลินหยุนสังหาร

เมื่อเห็นว่าอาวุธหนักทั้งหมดไร้ประโยชน์ต่อหน้าหลินหยุน ผู้ช่วยก็กังวลขึ้นมา

“ท่านมัตซุยครับ คนผู้นี้เป็นปีศาจ! อาวุธของเราไม่สามารถสร้างความเสียหายใดๆ กับเขาได้เลย ขอกำลังเสริมเถอะครับ!” เสียงของผู้ช่วยคนสนิทสั่นเทา ดวงตาที่มองไปยังหลินหยุนเต็มไปด้วยความกลัว

ใบหน้าของมัตซุยมืดมน "ฉันที่เป็นถึงขบวนยานรบที่ดีที่สุด จะถึงกับไม่สามารถจัดการกับคนๆเดียวได้หรือไง!"

“นี่แทบจะเป็นความอัปยศของฉัน!”

“ไม่อนุญาตให้ขอกำลังเสริม! เมื่อไหร่ที่จำนวนคนลดลงถึงสองในสาม ฉันจะขอกำลังเสริมจากสำนักงานใหญ่!”

มัตซุยออกคำสั่งด้วยสีหน้าเย็นชา

ผู้ช่วยรู้สึกหดหู่ในใจ เขาก้มหน้าลงแล้วพูดว่า "รับทราบ!"

การฆ่ายังคงดำเนินต่อไป เนื่องจากคนเหล่านี้ยอมตายมากกว่าล่าถอย หลินหยุนจึงไม่มีความเมตตาแม้แต่น้อย

ในปีนั้น หลินหยุนเคยฆ่าล้างเผ่าพันธุ์ ทำลายดาวเคราะห์หลายดวง สิ่งชีวิตที่ชาญฉลาดจำนวนนับหลายร้อยล้านบนดาวเคราะห์ดวงนั้น

บนเส้นทางของกษัตริย์เซียนที่เขาเดินออกมาทีละขั้นๆนั้นเต็มไปด้วยโครงกระดูกขาว

ในฐานะมหากษัตริย์ชางฉองผู้ยิ่งใหญ่แห่งสรรพโลก แน่นอนว่าเขาย่อมไม่สนใจเรื่องชีวิตและความตายของปุถุชนไม่กี่คนในญี่ปุ่น

ในพริบตา กองทหารมัตซุยก็สูญเสียผู้คนไปอีกพันคน

ผู้ช่วยคนนั้นตกใจมากจนขอร้องอีกครั้ง "ท่านมัตซุย ขอกำลังเสริมเถอะครับ! หากเป็นแบบนี้ต่อไป คนของพวกเราจะถูกเขาฆ่าจนหมด!"

“ยิ่งไปกว่านั้น นี่เป็นการเสียสละที่ไร้ประโยชน์! พวกเราไม่สามารถทำอันตรายใด ๆ กับเขาได้เลย!”

มัตซุยกำหมัดแน่นและคำรามเสียงต่ำ "บัดซบ นี่มันสัตว์ประหลาดอะไรกันแน่!"

ผู้ช่วยอ้อนวอนอีกครั้ง “ท่านครับ ขอกำลังเสริมเถอะ!”

มัตซุยหันศีรษะ และถลึงตาใส่ผู้ช่วย จากนั้นก็กวาดตาเหลือบมองผู้ใต้บังคับบัญชาอีกหลายคน

ทุกคนล้วนมองเขาด้วยสีหน้าอ้อนวอน

“ท่านครับ พวกเราไม่กลัวความตาย แต่ว่า การเสียสละที่ไร้ค่าแบบนี้ พวกเราคิดว่ามันไม่คุ้มค่า!” ผู้ใต้บังคับบัญชาคนหนึ่งตะโกนขึ้น

“ใช่ คนประเภทนี้ ไม่ใช่เรื่องที่คนธรรมดาแบบเราจะสามารถต่อกรด้วยได้!”

“เว้นแต่จะเป็นมิสไซล์ หรือระเบิดนิวเคลียร์ อาวุธที่ทรงพลังพวกนั้น!”

“ไม่เช่นนั้นพวกเราล้วนโจมตีเขาไม่ได้!”

“ยิ่งไปกว่านั้น แม้แต่ปืนใหญ่ของรถถังก็ไม่สามารถทำร้ายเขาได้ หากยังสู้ต่อไป ก็จะเป็นการเสียสละโดยไม่จำเป็น!”

เมื่อได้ยินความคิดเห็นของผู้ใต้บังคับบัญชา ความมุ่งมั่นของมัตซุยก็เปลี่ยนไป

เขามองออกนานแล้ว ว่าคนของเขาไม่สามารถฆ่าหลินหยุนได้เลย

แต่ว่า เขาไม่เต็มใจ

เขาเป็นถึงขบวนยานรบที่ดีที่สุดของญี่ปุ่น หากแค่คนคนเดียวยังสู้ไม่ได้ เรื่องนี้เมื่อถูกแพร่ออกไป เขาก็จะถูกหัวเราะเยาะโดยพวกคนโง่เขลาเหล่านั้น

“ผู้ช่วย!” มัตซุยคำราม

"ครับ!" ผู้ช่วยตะโกนกลับ

"ขอกำลังเสริมจากสำนักงานใหญ่!” มัตซุยคำรามออกมาประโยคนี้ มือกำหมัดแน่นแล้วคลายออก

ผู้ช่วยและลูกน้องของเขาถึงค่อยโล่งใจในที่สุด

ไม่นานนักสายก็คุยเกือบจบ แต่ว่า สีหน้าของผู้ช่วยกลับดูน่าเกลียดอย่างยิ่ง

ผู้ช่วยรายงานไปยังมัตซุย "ท่านมัตซุยครับ สำนักงานใหญ่ให้เราโจมตีต่อไป พวกเขาจะส่งกองทัพอากาศมาสนับสนุนเรา!"

มัตซุยเอ่ยเสียงเข้ม "สั่งการออกไป!"

"หยุดเขาไว้และรอการสนับสนุนทางอากาศ!"

ทหารหลายหมื่นนาย ต่อให้ไม่สามารถฆ่าหลินหยุนได้ แต่ก็สามารถยื้อเวลาเอาไว้ได้นาน

หลินหยุนค่อยๆเบื่อหน่ายกับการฆ่าฟันที่ไม่รู้จบเช่นนี้ เป้าหมายของเขา เริ่มเปลี่ยนไปที่ผู้บัญชาการเหล่านั้น

อย่างไรก็ตาม บนท้องฟ้า จู่ๆก็มีเสียงกระหึ่มดังขึ้นมา

เฮลิคอปเตอร์ติดอาวุธสิบลำ ล้อมรอบมาจากทั้งสองทิศทาง

ผู้ช่วยก็เอ่ยอย่างตื่นเต้นอยู่บ้าง “ท่านมัตซุยครับ กำลังเสริมมาแล้ว!”

มัตซุยมองเฮลิคอปเตอร์ติดอาวุธทั้งสิบลำและพยักหน้า “ถ้าโจมตีจากอากาศ แม้ว่าเขาจะแข็งแกร่งแค่ไหน ก็คงไม่สามารถโต้กลับได้”

“นอกจากทีมภาคพื้นดินยังช่วยยื้อเวลาเอาไว้จนกระทั่งเขาตายได้!”

เฮลิคอปเตอร์ติดอาวุธสิบลำมุ่งไปยังที่ที่หลินหยุนยืนอยู่

นักบินหัวเราะอย่างเหยียดหยามและเอ่ยกับวิทยุไร้สาย "แค่คนๆเดียว ถึงกับต้องให้พวกเราทีมเฮลิคอปเตอร์ลงมือ!"

“ช่างทำเรื่องโอเว่อร์ไปเสียจริง!”

“ฮ่าฮ่า ให้เขาได้ลิ้มลองมิสไซล์ของฉันซะก่อนเป็นไง!” นักบินบนเฮลิคอปเตอร์หมายเลข 2 ตะโกนอย่างตื่นเต้น

เสียงหวีดแหลมคมดังขึ้น ขีปนาวุธจากเฮลิคอปเตอร์หมายเลข 2 ถูกปล่อยออกมาและพุ่งเข้าไปยังหลินหยุนที่อยู่บนพื้น

บูม!