เฮลิคอปเตอร์ติดอาวุธทั้งสิบลำตรงหน้าหลินหยุนได้แค่ทำตัวติดตลกไปได้ชั่วครู่ จากนั้นก็ไม่เหลืออยู่อีก
บางที นักบินทั้งสิบคน จนกระทั่งตายก็ยังไม่เข้าใจว่า บนโลกนี้ ทำไมถึงมีลูกธนูที่ร้ายกาจขนาดนี้อยู่
หลังจากจัดการกับกำลังเสริม หลินหยุนก็มองไปที่กองกำลังของมัตซุยอีกครั้ง
ผู้ช่วยตกใจจนตัวสั่นจากนั้นจึงกลืนน้ำลายแล้วพูดด้วยน้ำเสียงที่สั่นเทาว่า “ท่านมัตซุย พวกเราถอยก่อนเถอะ!”
“แม้แต่เฮลิคอปเตอร์ติดอาวุธก็ทำอะไรเขาไม่ได้ ทำไมเราต้องตายอย่างเปล่าประโยชน์ด้วย”
มัตซุยมีสีหน้าปั้นยาก แม้ว่าเขาจะเคยคิดเอาไว้ว่าบางทีหลินหยุนอาจมีวิธีจัดการกับเฮลิคอปเตอร์ติดอาวุธทั้งสิบลำ แต่เขาไม่เคยคิดเลยว่า มันจะง่ายดายขนาดนี้
“โทรไปที่สำนักงานใหญ่ทันที บอกพวกเขาว่าทีมเฮลิคอปเตอร์ถูกทำลายลงหมดแล้ว!”
"ครับ!" ผู้ช่วยรีบโทรไปสำนักงานใหญ่ทันที
ไม่นาน ผู้ช่วยก็กลับมาด้วยสีหน้าเศร้าสร้อย
“ท่านครับ สำนักงานใหญ่บอกว่าให้เราพยายามยื้อสถานการณ์ต่อไป จะมีกองกำลังที่ทรงพลังกว่านี้มาสนับสนุนเราเร็วๆ นี้!”
“บอกให้พวกเราต่อให้ต้องสู้จนตัวตายเป็นคนสุดท้าย ก็ต้องรอจนกว่ากำลังเสริมมาถึง!”
“ท่านครับ ท่านว่าพวกเรากำลังกลายเป็นเหยื่อไปแล้วรึเปล่า?”
มัตซุยถลึงตาใส่เขา “โง่เง่า! ปฏิบัติตามคำสั่ง ถึงเวลาในการเสียสละเพื่อประเทศญี่ปุ่นอันยิ่งใหญ่แล้ว!"
“เตรียมตัวให้พร้อม โจมตี!”
ฉินหลันขมวดคิ้วและมองไปที่ทหารเหล่านั้น "คนพวกนี้ยังไม่ยอมแพ้อีก!"
“หรือว่าพวกเขาไม่กลัวตายจริงๆ?”
หลินหยุนไม่ได้ตอบคำถามนี้ ทุกคนล้วนกลัวความตาย แต่ว่า คนเราย่อมหนีความตายไม่พ้น ความตายของคนบางคนหนักอึ้งเยี่ยงขุนเขาไท่ซาน ในขณะที่บางคนกลับบางเบาดุจดั่งขนนก
ทหารญี่ปุ่นเหล่านี้แน่นอนว่าย่อมกลัวความตาย แต่ว่า ในใจของพวกเขา เกียรติยศนั้นสำคัญกว่าชีวิต
“ในเมื่อพวกนายอยากตาย อย่างนั้นฉันก็จะช่วยให้สมปรารถนา” เสียงของหลินหยุนเรียบเฉย แต่ว่า รังสีสังหารที่ส่งออกมานั้น กลับทำให้ฉินหลันรู้สึกกลัวอย่างลับๆ
หลินหยุนมองไปที่ฉินหลันและพูดด้วยเสียงอันอบอุ่นว่า "ตามติดผมมา"
“อืม” ฉินหลันก้มศีรษะลงและตอบเบา ๆ
หลินหยุนเคลื่อนที่เข้าไปในกองทัพอีกครั้ง จากนั้นก็เริ่มสังหารรอบใหม่
คราวนี้ ความเร็วในการฆ่าของหลินหยุนมากขึ้นกว่าเดิม ฆ่าฟันจนทหารเหล่านั้นร้องไห้คร่ำครวญราวกับผีสาง
เขาฆ่าเสียจนนายพลพวกนั้นตกใจกลัว
ฆ่าจนผู้ช่วยและมัตซุยทั้งตัวเต็มไปด้วยเหงื่ออันเย็นเยียบ
กองทัพนับหมื่น ภายในสิบนาที ก็สูญเสียผู้คนไปนับพัน
ผู้ช่วยเอ่ยอย่างตัวสั่น "ท่านมัตซุย ถอยทัพเถอะ! นี่คือการสังหารหมู่ฝ่ายเดียวชัดๆแล้ว! ถ้ายังสู้อีกต่อไป กองทัพทั้งหมดก็จะถูกฆ่า!"
มัตซุยมีสีหน้ามืดมนและถามว่า "มีข่าวจากสำนักงานใหญ่หรือไม่? กองกำลังเสริมจะมาถึงเมื่อไหร่?"
ผู้ช่วยมองดูเวลาแล้วพูดว่า “เหลืออีกสิบนาที!”
มัตซุยกัดฟัน สิบนาที เกรงว่าเขาจะต้องสูญเสียผู้คนไปนับพันอีกครั้ง
ต่อให้กำลังเสริมมาถึง กองทัพของมัตซุย ก็เหลือเพียงไม่กี่คนแล้วเท่านั้น
“สู้ต่อไป รอกำลังเสริม!” มัตซุยกัดฟันและออกคำสั่ง
ผู้ช่วยมองมาที่มัตซุยด้วยสีหน้าเจ็บปวด เขาหันกลับมาและตะโกนว่า "เหล่าทหารญี่ปุ่นทุกท่าน กองกำลังเสริมจะมาถึงในไม่ช้า ทุกคนโปรดอดทนอีกสักครู่!"
ขวัญกำลังใจของเหล่าทหารที่กำลังจะพังลงก็ถูกจุดขึ้นอีกครั้ง
ทหารยิงไปที่หลินหยุนอย่างดุเดือด แต่ว่า หลายคนก็ยิงไปถูกเพื่อนร่วมรบของพวกเขาเอง
หลินหยุนยังคงไม่บุบสลายและเดินหน้าสังหารต่อไป
ภายในสิบนาทีก็เป็นไปตามที่มัตซุยคาดไว้ ผู้คนหลายพันถูกสังหาร เหลือทหารเพียงหนึ่งในสามเท่านั้น
ริมฝีปากของผู้ช่วยถูกกัดจนมีเลือดออก “ท่านครับ กองกำลังเสริมยังไม่มาถึง!”
มัตซุยพูดด้วยใบหน้ามืดมน "โทรไปที่สำนักงานใหญ่ ถามพวกเขาว่ากำลังเสริมจะมาถึงเมื่อไหร่!"
"ครับ!"
ผู้ช่วยคนสนิทรีบโทรออกทันที จากนั้นเขาก็มองไปที่มัตซุยด้วยความประหลาดใจอยู่บ้าง “ท่านครับ สำนักงานใหญ่บอกว่ากำลังเสริมมาถึงแล้ว!”
ขณะพูด พวกเขาก็รู้สึกว่าอุณหภูมิโดยรอบดูเหมือนจะสูงขึ้น และอดไม่ได้ที่จะแหงนหน้ามองท้องฟ้า
ดาวตกดวงหนึ่งกำลังลากหางยาวและพุ่งเข้ามาหาพวกเขาด้วยความเร็วสูง
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: จักรพรรดิเชียนตกสวรรค์
1...
1...
1...
1...
นิยายจีนหลายๆหรือเกือบทุกเรื่องจะจบแบบงง..เหมือนคนแต่งจบไม่เป็น..คือเนื้อเรื่องแต่งไปได้เรื่อยๆแต่หาตอนจบไม่เจอคือถ้าจะจบก็จบแบบงง..หนักสุดน่าจะเรื่องฉินหรังละครับ.ฉินหรังไปสถานที่หนึ่งได้ต้นไม้แล้วโดนระเบิดออกมาอีกทีก็1ปีผ่านไป ไปหาแม่แล้วเปลี่ยนชื่อเลยครับ จงหยู่นางเอกต้นเรื่องหายไปเลย ฉินหรังได้กลับนางฟ้า ผมนี้งงเลยคนแต่งน่าจะเมาแฟบนะ...
จบแบบงงๆครับ...