จักรพรรดิเชียนตกสวรรค์ นิยาย บท 829

เหล่าทหารของกองทัพของมัตซุยต่างกรีดร้องพร้อมกันเมื่อขีปนาวุธระเบิดขึ้น

ดวงตาทั้งสองของพวกเขาเกือบจะบอดด้วยแสงอันแรงกล้าของการระเบิด

นี่เป็นเพียงขีปนาวุธนำวิถีเท่านั้น หากเป็นระเบิดนิวเคลียร์ ในขณะที่เกิดการระเบิดขึ้น ร่างกายมนุษย์จะระเหยโดยตรงที่ระยะ 1500 เมตร

จากนั้นคลื่นกระแทกอันรุนแรง ก็จะทำให้ออกซิเจนในอากาศเผาไหม้ ทหารที่เหลือทั้งหมดของมัตซุยก็จะตายลงทั้งหมด

คลื่นกระแทกขนาดใหญ่ทำให้ทุกอย่างที่ห่างออกไปหลายพันกิโลเมตรจากจุดศูนย์กลางของการระเบิดแตกออกเป็นเสี่ยง ๆ

ในอาคารรัฐสภาของญี่ปุ่น ประธานาธิบดีญี่ปุ่นตัวเตี้ย กำลังมองดูภาพจากดาวเทียมตรวจสอบ

ประธานาธิบดีญี่ปุ่นแสดงความตื่นเต้นขึ้นมาในสายตาของเขา

“ปรมาจารย์หลิน ครั้งนี้ฉันไม่เชื่อว่านายจะรอดชีวิตได้!”

อย่างไรก็ตาม เขากลับไม่ได้แสดงความตื่นเต้นออกมาแม้แต่น้อย อีกทั้งยังกลับแสดงท่าทางเศร้าๆออกมาอีกด้วย

เขาโค้งคำนับหน้าจอขนาดใหญ่ที่อยู่ตรงหน้าและก้มศีรษะลง "กองทัพนักรบผู้กล้าของมัตซุยพวกคุณเสียสละชีวิตเพื่อประเทศ ประชาชนทั่วทั้งญี่ปุ่นจะไม่มีวันลืมคุณ!"

“พวกคุณ จะอยู่ต่อไปอย่างนิรันดร์!”

ข้างหลังพวกเขายังมีพวกเจ้าหน้าที่ระดับสูงของญี่ปุ่นที่มีก็โค้งคำนับหน้าจอขนาดใหญ่เช่นกัน

ผ่านไปกว่าสิบวินาที ประธานาธิบดีญี่ปุ่นก็หันกลับมายิ้มให้ผู้คนและกล่าวว่า “ปรมาจารย์หลินถูกกำจัดไปแล้ว ให้ราชครูไปที่เกิดเหตุเพื่อตรวจสอบสักหน่อย หากไม่พบปรมาจารย์หลิน เราก็สามารถจัดงานเลี้ยงเฉลิมฉลอง!"

เจ้าหน้าที่ระดับสูงกลุ่มหนึ่งหัวเราะร่าและพูดขึ้นว่า “ยินดีด้วย ยินดีด้วย! กำจัดปรมาจารย์หลินได้ ชาวจีนก็ได้สูญเสียบุคคลที่เป็นเทพเจ้าแห่งสงครามไปแล้ว ภัยคุกคามของเราได้รับการกำจัดแล้ว!”

ภายในเวลาไม่ถึงนาที คนเหล่านี้ก็ลืมเหล่าทหารหลายหมื่นนายของกองทหารมัตซุยที่เสียสละตนเองไปจนหมดสิ้น

แต่พวกเขาดีใจได้เพียงไม่กี่นาทีจนกระทั่งเมื่อควันกระจายออกไป วงกลมสีทองก็ปรากฏขึ้นปกคลุมไปทั่วพื้นที่ระเบิดในหน้าจอขนาดใหญ่

หลินหยุนและฉินหลันยืนอยู่ในวงกลมนั้นโดยไม่เป็นอันตรายอะไรเลยสักนิด

“เป็นไปได้ยังไง!”

ประธานาธิบดีญี่ปุ่นตกตะลึง

“พลังของขีปนาวุธที่น่าหวาดกลัวจนต้องตกตะลึงกลับไม่สามารถทำอันตรายอะไรเขาได้เลย!”

“นี่มันน่าเหลือเชื่อเกินไปแล้ว!"

"ปรมาจารย์หลินคนนี้ เป็นยอดมนุษย์หรือไง?”

เจ้าหน้าที่ระดับสูงของญี่ปุ่นที่อยู่ด้วยก็ล้วนตกตะลึงไปเช่นกัน!

ประธานาธิบดีของญี่ปุ่นซึ่งเคยผ่านร้อนผ่านหนาวมาจนชิวตา เมื่อเห็นว่าหลินหยุนยังมีชีวิตอยู่ก็สงบลงทันที

“รีบแจ้งราชครู ให้ดำเนินการวางแผนขั้นต่อไป!”

รมว.กลาโหมโค้งคำนับและพูดว่า “ผมจะแจ้งไปแจ้งเดี๋ยวนี้!”

ประธานาธิบดีของญี่ปุ่นมีสีหน้าหนักอึ้ง “เด็กหนุ่มนั่นไม่กลัวแม้กระทั่งขีปนาวุธ เกรงว่ามีแต่ระเบิดนิวเคลียร์เท่านั้นที่จะทำร้ายเขาได้ ราชครูคราวนี้ต้องพึ่งนายทั้งหมดแล้ว!"

ทางเหนือของญี่ปุ่น เป็นเขตแดนที่ไร้ผู้คน

สภาพแวดล้อมและภูมิประเทศทั้งหมดล้วนถูกทำลายโดยขีปนาวุธนำวิถี พื้นดินก็จมลงไปลึกมากกว่าสิบเซนติเมตร

หลินหยุนยืนอยู่กลางหลุมและเปล่งโล่แสงกระจายปกคลุม

ฉินหลันหลับตาอยู่ ใบหน้าที่งดงามของเธอนั้นไร้ที่ติ ไม่มีความกลัวใดๆแต่กลับมีรอยยิ้มจาง ๆประดับอยู่

รอยยิ้มนั้นเต็มไปด้วยความสุขและความพึงพอใจ

ในขณะที่ขีปนาวุธระเบิด ฉินหลันไม่คิดว่าหลินหยุนจะสามารถหยุดมันได้ อย่างไรก็ตาม เธอกลับรู้สึกว่าการไปสู่ยมโลกกับหลินหยุนถือเป็นเรื่องที่มีความสุขมากอย่างยิ่ง

หลินหยุนไม่รู้ว่าฉินหลันคิดอะไรอยู่ เขาเรียกเธอเบาๆ “พี่ฉินหลัน ไม่เป็นไรแล้ว!"

ขนตางอนยาวของฉินหลันค่อยขยับแล้วลืมตาขึ้นอย่างช้าๆ

“พวกเรา ยังมีชีวิตอยู่?” หลังจากสังเกตสภาพแวดล้อมโดยรอบ ฉินหลันก็ถามด้วยความประหลาดใจ

"ขีปนาวุธเพียงอย่างเดียวไม่สามารถทำร้ายผมได้” หลินหยุนเอ่ยเสียงเรียบ ในคำพูดของเขา แสดงออกถึงความมั่นใจอย่างหาที่เปรียบมิได้

ฉินหลันมองไปยังทหารญี่ปุ่นเหล่านั้นตรงหน้าที่ไม่เหลือแม้กระทั่งศพ เธอพูดขึ้นอย่างแฝงด้วยอารมณ์เศร้า “คนพวกนั้นตายหมดแล้วเหรอ?”

"ภายใต้ขีปนาวุธนำวิถี คนธรรมดาพวกนั้นไม่มีทางรอด" เสียงของหลินหยุนเรียบเฉยและไม่แยแส

ทหารเหล่านั้น ก็เป็นเพียงเหยื่อของผู้มีอำนาจเท่านั้นเอง