จักรพรรดิเชียนตกสวรรค์ นิยาย บท 830

ฮิโระชิ ทาเคดายิ้มเย็นชาและมองหลินหยุนด้วยท่าทางน่ากลัว “ปรมาจารย์หลินแข็งแกร่งอย่างยิ่งจริงๆ ฉันคิดว่าการปลอมตัวของตัวเองไม่มีที่ติแล้ว ไม่รู้ว่าคุณพบมันได้อย่างไร?"

หลินหยุนชี้ไปที่ชายหนุ่มในรถซึ่งยังอยู่บนที่นั่งคนขับและพูดว่า "บนตัวเขา ไม่มีลมหายใจคนเป็นอยู่ นายสามารถปกปิดมันจากคนอื่นได้ แต่ไม่สามารถซ่อนมันจากฉันได้"

ฮิโระชิ ทาเคดาพยักหน้า “ที่แท้เป็นเช่นนี้นี่เอง!”

"ฉันคิดว่าตัวเองปลอมตัวได้ดีแล้ว แต่กลับละเลยเขาไป!"

หลินหยุนถามอย่างเย็นชา "นายเป็นใคร"

ฮิโระชิ ทาเคดาเอ่ยขึ้น "ฉันเป็นราชครูแห่งญี่ปุ่น ฮิโระชิ ทาเคดา เรื่องนี้ฉันไม่ได้โกหกคุณ"

“แต่ ที่ฉันมารับคุณ ไม่ใช่เพื่อพาคุณไปหาประธานาธิบดีของเรา แต่เพื่อส่งคุณไปสู่ยมโลกต่างหาก”

หลินหยุนเอ่ยเสียงเรียบ "ดูเหมือนว่า ความแข็งแกร่งของกองทหาร คงยังไม่เพียงพอที่จะทำให้เจ้าหน้าที่ระดับสูงของญี่ปุ่นรู้สึกเจ็บตัวสินะ พวกเขาถึงได้ยังไม่ยอมแพ้"

“อย่างนั้นก็ฆ่าราชครูแห่งญี่ปุ่นอย่างนาย แล้วลองดูสักหน่อยว่าเจ้าหน้าที่ระดับสูงของญี่ปุ่นจะปวดใจบ้างหรือไม่”

“ฮ่าฮ่าฮ่า...” จู่ๆฮิโระชิ ทาเคดาก็เงยหน้าขึ้นและหัวเราะในทันที “ปรมาจารย์หลิน ฉันยอมรับว่าถ้าฉันต่อสู้กับคุณคนเดียว ฉันคงไม่ใช่คู่ต่อสู้ของคุณอย่างแน่นอน”

“แต่ว่า คุณรู้ไหมว่าทำไมฉันพาคุณมาที่นี่?”

ฮิโระชิ ทาเคดามีสีหน้าได้ใจ "เป็นเพราะที่ใต้เท้าของคุณ ผมได้จัดเตรียมค่ายกลขนาดใหญ่เอาไว้ล่วงหน้า!"

“วันนี้ คุณจะต้องตายอย่างไม่ต้องสงสัย!”

ฮิโระชิ ทาเคดาหยิบลูกปัดสีแดงเลือดออกมา เขากำมันจนแตกออกแล้วตะโกนว่า "เปิดค่ายกลเถอะ ฉันใช้เวลากว่าสิบปีในการจัดตั้งค่ายกลความเป็นตายหยินหยาง!"

ระหว่างสวรรค์และโลก จู่ๆทันใดนั้นก็มีลมหยินหวีดร้องคำรามขึ้นมา ในหูมีเสียงร้องที่แหลมคมและน่าสยดสยองเกิดขึ้น ดูเหมือนว่าวิญญาณอาฆาตชั่วร้ายจำนวนนับไม่ถ้วนจู่ๆก็ถูกปลดผนึกออกมาอย่างกะทันหัน

ลูกปัดนี้เรียกว่าลูกแก้วผนึกวิญญาณ ซึ่งปิดผนึกวิญญาณอาฆาตเอาไว้หลายหมื่นดวง

ยิ่งกว่านั้น วิญญาณอาฆาตเหล่านั้น ไม่ใช่ฮิโระชิ ทาเคดาเป็นคนรวบรวมมา แต่กลับเป็นเหล่ากองทัพทหารของมัตซุยเมื่อครู่นี้

ฮิโระชิ ทาเคดาที่อยู่เป็นจุดศูนย์กลาง ได้มีลมหยินปกคลุมไปทั่วพื้นที่เป็นกิโลเมตร จนกลายเป็นความมืดมิดราวกับนรก

หลินหยุนและฉินหลันดูราวกับกำลังอยู่กลางขุมนรก มีเสียงร้องที่น่าสยดสยองของวิญญาณที่โหยหวนถึงความอยุติธรรมดังขึ้นในหู จนลำคอถึงกับเยียบเย็นแทงทะลุเข้ากระดูก

เงาร่างของฮิโระชิ ทาเคดาได้หายไปแล้ว แต่เสียงหัวเราะที่แปลกประหลาดและน่ากลัวของเขากลับมีอยู่ทุกหนทุกแห่ง

“ปรมาจารย์หลิน ลองลิ้มรสค่ายกลความเป็นตายหยินหยางดูสักหน่อยเป็นไง!”

ใบหน้าของหลินหยุนยังคงไม่แสดงอารมณ์ เขากุมมือฉินหลันเอาไว้และมองไปรอบ ๆ อย่างสงบ

บนพื้น จู่ๆก็มีบางอย่างนูนขึ้นมาลูกแล้วลูกเลา ราวกับว่ามีบางอย่างกำลังผุดทะลุออกมาจากดิน

ในที่สุด สสิ่งเหล่านั้นก็ออกมา และมันก็คือโครงกระดูกโคงแล้วโครงเล่า

จากนั้น โครงกระดูกเหล่านั้นก็ใช้แขนทั้งสองยันพื้นดินและกระโดดออกมา

ฉินหลันตกใจจนร้องเสียงหลง “นี่มันเป็นสัตว์ประหลาดอะไรกัน!"

โครงกระดูกทหารยิ่งมีจำนวนมากขึ้นเรื่อยๆ จนราวกับกลุ่มมดที่เข้าล้อมรอบหลินหยุนและฉินหลันเอาไว้

ชริ้ง!

เสียงดาบดังขึ้น ดาบเฮ่าเทียนส่งประกายแสงสีแดงออกมาและวนไปอยู่สามฟุตข้างหน้าหลินหยุน

ทหารโครงกระดูกใกล้เข้ามาเรื่อยๆ หลินหยุนคิดเล็กน้อยและพูดอย่างเรียบเฉย “ไปเถอะ!”

ดาบเฮ่าเทียนราวกับรับคำสั่งในทันทีและพุ่งไปที่ทหารโครงกระดูกเหล่านั้น

เคร้งเคร้ง!

ที่ที่ดาบเฮ่าเทียนตวัดผ่านไป ทหารโครงกระดูกเหล่านั้นก็ไร้ทางต่อสู้ ทั้งหมดล้วนถูกฟันจนกระดูกขาดจากเอว กระจัดกระจายเป็นกองโครงกระดูก จากนั้นจึงกลายเป็นก๊าซสีดำและมุดลงไปที่พื้น

ทหารโครงกระดูกเหล่านั้นมีจำนวนหนาแน่นหลายหมื่น และล้อมรอบหลินหยุนกับฉินหลันเอาไว้จนแน่นสนิท

แต่หลินหยุนกลับไม่ได้เคลื่อนไหวใดๆ ทั้งหมดล้วนอาศัยเพียงดาบเฮ่าเทียนเท่านั้นก็สามารถทำให้ทหารโครงกระดูกเหล่านั้นไม่สามารถเข้าใกล้เขาได้ภายในห้าเมตร

อย่างไรก็ตาม หลินหยุนฆ่าอย่างรวดเร็วก็จริง แต่ทหารโครงกระดูกเหล่านั้นก็ผุดออกจากพื้นดินอย่างรวดเร็วเช่นกัน

หลินหยุนฆ่าไปเท่าไหร่ พวกมันก็ยิ่งผุดออกมาเท่านั้น ราวกับว่ามันไม่มีที่สิ้นสุด

ฉินหลันเป็นกังวลอยู่บ้าง "เสี่ยวหยุน สิ่งเหล่านี้ดูเหมือนจะไม่มีที่สิ้นสุด นายฆ่าไปหนึ่ง พวกมันก็จะโผล่ขึ้นมาอีกครั้งจากพื้นทันที นี่เท่ากับไม่สามารถฆ่ามันให้หมดได้เลย!"

หลินหยุนเองก็ย่อมค้นพบเรื่องนี้เช่นกัน แต่ว่า เขายังไม่ได้คิดหาวิธีที่ดีไม่เจอ ดังนั้นจึงได้แต่หยุดการคืบคลานเข้ามาของทหารโครงกระดูกเอาไว้ชั่วคราวเท่านั้น