จักรพรรดิเชียนตกสวรรค์ นิยาย บท 847

เว่ยซิวหมิงหัวเราะอย่างเย็นชา:"ทำไม? ยาวิเศษพวกนี้ สำนักอัคคีเป็นคนปลูกเหรอ หรือว่าภูเขาชื่อเสียเป็นของสำนักอัคคีเหรอ? พวกเราสำนักเฟยอวิ๋นให้ความสนใจยาวิเศษพวกนี้ไม่ได้เหรอ!"

สีหน้าของชิ่งกั๋วถัยยิ่งอยู่ก็ยิ่งแย่:"ถ้าพูดอย่างนี้ คุณมาเพื่อแย่งยาวิเศษกับฉันเหรอ!"

"คุณรู้ว่ายาวิเศษต้นนี้ เป็นยาวิเศษชั้นดีธาตุไฟ พวกเราสำนักอัคคีอยากได้ยาวิเศษต้นนี้มากๆ ทำไมคุณต้องมาแย่งยาวิเศษต้นนี้กับฉันด้วย?"

เว่ยซิวหมิงหัวเราะอย่างเย็นชา:"พูดไร้สาระ ตั้งแต่สมัยโบราณ คนที่มีบุญวาสนาถึงจะได้ของวิเศษมาครอบครอง! ใครเป็นคนกำหนดว่ายาวิเศษธาตุไฟ ก็ต้องเป็นของสำนักอัคคี!"

ชิ่งกั๋วถัยพูดอย่างเคร่งขรึม:"ถ้าเป็นอย่างนี้ ก็ดูละกันว่าใครจะเหนือกว่าใคร!"

"สำนักเฟยอวิ๋นของพวกคุณมีแค่สองคน ถ้าต้องต่อสู้กันจริงๆ ก็อย่าหาว่าฉันใช้คนเยอะรังแกคนน้อยละกัน!"

หานหลิงเอ๋อพูดด้วยความกังวล:"ลุงเว่ย คุณมาเพียงคนเดียวเหรอ?"

เว่ยซิวหมิงพูดด้วยรอยยิ้ม:"วางใจได้ มีศิษย์พี่ใหญ่ ศิษย์พี่รองและคนอื่นๆด้วย พวกเขาคงมาถึงในไม่ช้า!"

เขามองไปที่ชิ่งกั๋วถัยและพูดอย่างเย็นชา:"พวกเราไม่ต้องกลัวพวกเขา!"

เมื่อพูดจบ มีผู้ชายหล่อเหลาเย็นชาใส่เสื้อสีขาวคนหนึ่ง และมีผู้หญิงสวยและเย็นชาใส่ชุดกระโปรงสีขาว และพาศิษย์น้องคนอื่นๆ พุ่งเข้ามาหาทันที

"ศิษย์น้อง เธอไม่เป็นไรใช่ไหม!"ผู้ชายวัยรุ่นใส่เสื้อสีขาวคนนั้นเดินมาที่ข้างๆหานหลิงเอ๋อทันที และถามด้วยความห่วงใย

ดูเหมือนหานหลิงเอ๋ออยากจะหลบหน้าศิษย์พี่คนนี้ เธอฝืนยิ้มและพูด:"ยังดีที่ผู้อาวุโสรองมาทันเวลา ฉันไม่เป็นไร!"

"ศิษย์พี่ซีเยว่!"หานหลิงเอ๋อเรียกศิษย์พี่ผู้หญิงที่สวยและเย็นชาคนนั้นทันที

สองคนนี้ คือศิษย์พี่ใหญ่ของสำนักเฟยอวิ๋นชื่อจางเทียนเยว่ และศิษย์พี่รองเฉินซีเยว่

และสองคนนี้ก็ฝึกถึงขั้นปรมาจารย์ระดับเล็กแล้ว

แค่พวกเขาเพียงสองคน ก็สามารถรับมือลูกศิษย์ทั้งหมอของสำนักอัคคีได้

เว่ยซิวหมิงหัวเราะอย่างเย็นชา:"ชิ่งกั๋วถัย ตอนนี้คุณยังกล้าพูดว่าใช้คนเยอะรังแกคนน้อยอีกไหม?"

สีหน้าของชิ่งกั๋วถัยดูแย่มากๆ:"หึ เว่ยซิวหมิง คุณไม่ต้องดีใจไปหรอก ฉันยอมรับว่าพวกฉันเอาชนะพวกคุณไม่ได้ แต่พวกคุณก็ทำอะไรพวกเราไม่ได้เหมือนกัน!"

เว่ยซิวหมิงพูดอย่างเย็นชา:"ถ้าใครได้ยาวิเศษไปครอบครอง ก็ต้องดูฝีมือและความโชคดีละกัน!"

"ได้!"ชิ่งกั๋วถัยพูด

เมื่อเห็นว่าการสู้รบครั้งนี้ เป็นไปไม่ได้อีกแล้ว จู่ๆชายชราที่มีความรู้ก็พูดขึ้นมาทันที:"ยาวิเศษนั้นล้ำค่ามากๆ อย่าให้มันต้องได้รับความเสียหายตอนที่แย่งชิงกันเลย พวกเราทุกคนปรึกษากันก่อนไหมว่ายาวิเศษควรจะให้ใคร!"

ทุกคนไม่ยอมพูด แต่ทุกคนก็คิดในใจ ยาวิเศษต้นนี้ควรเป็นของใครกันแน่?

แม้แต่สำนักเฟยอวิ๋นกับสำนักอัคคีก็คงไม่อยากจะให้อีกฝ่ายอย่างแน่นอน

นอกจากสู้รบกันสักครั้ง ฝั่งไหนเป็นผู้ชนะ ฝังนั้นก็เอาครอบครอง

หลินหยุนมองไปที่ชายชราคนนั้นอีกครั้ง คำพูดของชายชราคนนี้ ดูเหมือนคำพูดปกติ แต่ถ้าเอาคำพูดกลับมาคิดให้ละเอียด ก็จะสามารถมองเห็นได้อย่างชัดเจน คำพูดของเขาทุกคนคือพยายามยุยงให้ทุกคนสู้รบกัน

ตอนแรกทุกคนคิดว่ามันเป็นแค่ภูเขาไฟ และทุกคนกำลังจะจากไป

ชายชราคนนี้ก็ออกมาอธิบายให้ทุกคนฟัง

หลังจากนั้นเขาก็พูดแนะนำให้คนของสำนักอัคคีรู้ว่ายาวิเศษใกล้จะเติบโตสมบูรณ์แล้ว จุดประสงค์ของเขาก็คือทำให้คนของสำนักอัคคีใช้อำนาจบาตรใหญ่และข่มขู่ทุกคนมากขึ้น ทำให้ทุกคนโกรธและต่อต้านคนของสำนักอัคคี

ตอนนี้ ความบาดหมางระหว่างสำนักเฟยอวิ๋นกับสำนักอัคคีค่อยๆยุติลง เขาก็รีบเดินออกมาพูดว่ายาวิเศษควรเป็นของใคร เพื่อยุยงให้ทั้งสองฝ่ายเกิดการสู้รบกัน

ชายชราคนนี้มีเจตนาร้าย

น่าเสียดาย นอกจากหลินหยุนแล้ว ไม่มีใครมองเจตนาร้ายของชายชราคนนี้ออก

เว่ยซิวหมิงกับชิ่งกั๋วถัยต่างจ้องเขม็งอีกฝ่าย พวกเขาก็อยากที่จะแบ่งก่อนว่ายาวิเศษควรเป็นของใคร

แต่พวกเขาก็ไม่ได้มีความมั่นใจว่าจะสามารถเอาชนะอีกฝ่ายได้

ถ้าลงมือตอนนี้ มันเป็นเรื่องที่ได้ไม่คุ้มเสีย

และทั้งสองคนต่างก็มีความคิดของตัวเอง ถึงแม้ต้องทำลายยาวิเศษ ก็จะไม่ยอมให้อีกฝ่ายได้มันไป

ในเวลานี้ พื้นที่ราบไม่ได้มีควันอีกแล้ว แต่มันกลับมีเปลวไฟเล็กๆปรากฏขึ้น

ชายชราคนนั้นตะโกนทันที:"เพลิงไฟใต้ดินได้ขึ้นมาแล้ว ยาวิเศษใกล้จะเติบโตสมบูรณ์แล้ว พวกเราต้องรีบตัดสินใจว่ายาวิเศษควรเป็นของใครกันแน่!"

เว่ยซิวหมิงและชิ่งกั๋วถัยตื่นเต้นขึ้นมาทันที พวกเขามองไปที่พื้นที่ราบและกำหมัดไว้แน่

แต่ทั้งสองฝ่ายก็ไม่กล้าออมมือให้กันอีก