จักรพรรดิเชียนตกสวรรค์ นิยาย บท 856

เวลาเพียงสองวินาที ก็ทำให้งูหลามยักษ์รอดจากดาบไปได้อย่างหวุดหวิด แม้หางมันถูกฟันจนขาด แต่ร่างของมันไม่ได้รับบาดเจ็บใด ๆ

“ยอมเสียหางเพื่อปกป้องตัวเอง!”

คราวนี้ แม้แต่หลินหยุนก็ยังแอบชื่นชมมันอยู่ในใจ

“แต่น่าเสียดาย แกจะมีหางสักกี่หางมารับดาบแทนได้ล่ะ?”

หลินหยุนยื่นมือออกไป ดาบเฮ่าเทียนได้ลอยกลับมาอยู่ในมือเขาอีกครั้ง

น้ำเสียงที่เรียบเฉยและเย็นชาดังขึ้นอีกครั้งหนึ่ง : “ข้ามีหนึ่งกระบี่ที่ทลายนภาได้!”

“เก้ากระบี่ต้าเต๋า ทะลุสวรรค์!”

หลินหยุนถือดาบยาวขึ้นมา แล้วใช้ดาบฟันไปที่งูหลามยักษ์นั่นอีกครั้ง

อานุภาพของดาบครั้งนี้ แม้ไม่น่าตกตะลึงเท่ากับดาบครั้งก่อน แต่พลังที่มันแผ่ซ่านออกมา กลับทำให้คนแอบตัวสั่นกันไปหมด

ดาบนั่นคมเป็นอย่างมาก สามารถตัดทลายนภาได้ แล้วในโลกใบนี้ยังมีอะไรที่สามารถขวางได้อีกล่ะ!

คราวนี้ งูยักษ์ร้องคำรามออกมาไม่ทันเลยด้วยซ้ำ มันถูกหลินหยุนฟันด้วยดาบขาดเป็นท่อน ๆ

ฟันไปที่หัวใจของงูมันถึงจะตาย กับงูหลามยักษ์ก็เช่นกัน

ถึงแม้พลังของงูหลามยักษ์อยู่ในระดับแดนรวมยา แต่เมื่อเทียบกับผู้บำเพ็ญเซียนที่แท้จริงอย่างหลินหยุน มันยังห่างชั้นกันอีกมาก

ประกอบกับเมื่อครู่นี้งูหลามยักษ์ถูกนักบู๊จำนวนหนึ่งทำลายพลังไปบางส่วนแล้ว จึงไม่น่าแปลกใจ ที่จะถูกหลินหยุนฟันเข้าอีกสองครั้ง

มองไปยังงูหลามยักษ์ที่เมื่อครู่นี้ยังทำตัวดุร้ายยิ่งใหญ่คับฟ้า ตอนนี้กลับถูกฟันขาดเป็นท่อน ๆ ลำตัวและหัวกระจัดกระจายไปคนละทาง

ชิ่งกั๋วถัยรวมทั้งนักบู๊คนอื่น ๆ ที่ยังอยู่ ต่างมีสีหน้าอึ้งและทึ่ง

“ดาบเมื่อครู่นี้......มีพลังเหมือนฟ้าและดิน......ทรงพลังยิ่งนัก!”

ชิ่งกั๋วถัยพึมพำคนเดียวว่า : “ดาบเล่มนั้น ทำให้คนไม่กล้าแม้แต่จะคิดต่อต้าน!”

“ถ้าหากฉันต้องประสบพบเจอกับดาบเล่มนั้น นอกจากหลับตารอความตาย ฉันก็ไม่รู้ว่าจะทำอะไรได้อีก!”

ใบหน้าที่สวยงามของเฉินซีเยว่ เต็มไปด้วยความรู้สึกช็อก เธอมองไปที่หลินหยุนด้วยสายตายกย่องนับถืออีกครั้ง

“พลังของเขา แข็งแกร่งมากถึงระดับนี้เชียว!”

“ก่อนหน้านี้ ฉันไม่ควรไปดูถูกเขาเลยจริง ๆ!”

จางเทียนเยว่ ก็มีสีหน้ายกย่องนับถือเผยออกมาให้เห็น ความอิจฉาริษยาที่มีต่อหลินหยุนก่อนหน้า ตอนนี้ได้หายไปหมดแล้ว

ตอนที่เผชิญหน้ากับคนที่เป็นเหมือนดั่งเทพเจ้านั้น ความอิจฉาริษยาทั้งหมดก็ไม่หลงเหลืออีกแล้ว

คนเผชิญหน้ากับเทพ มีเพียงความเลื่อมใสศรัทธาและความยกย่องนับถือเท่านั้น

ส่วนหลินหลุน ในสายตาของทุกคนตอนนี้ เขาก็คือเทพองค์หนึ่ง!

หลินหยุนก้าวข้ามร่างที่ยังคงขยับตัวของงูหลามยักษ์ แล้วเดินไปยังหญ้าเผาจิตมังกรคบเพลิงมังกรคบเพลิง

หญ้าเผาจิตมังกรคบเพลิงมังกรคบเพลิงในตอนนี้ เต็มไปด้วยเลือด ตอนที่หลินหยุนเข้าไปใกล้มัน สามารถสัมผัสได้ถึงอุณหภูมิโดยรอบที่เพิ่มสูงขึ้น อีกทั้งมีพลังทิพย์ที่แข็งแกร่งแผ่ซ่านออกมาด้วย

แน่นอนว่า คนธรรมดาไม่มีทางสัมผัสได้ถึงพลังทิพย์นี้ มีเพียงผู้บำเพ็ญเซียนเท่านั้นถึงสามารถสัมผัสได้ถึงพลังนี้อย่างชัดเจน

“คิดไม่ถึงเลยว่า บนโลกนี้ยังมีมังกรคบเพลิงอยู่ด้วย แม้เป็นโลกบำเพ็ญเซียน ก็พบเจอหญ้าเผาจิตมังกรคบเพลิงมังกรคบเพลิงได้ยากนัก”

หลินหยุนไม่ได้ยื่นมือออกไปเด็ด แต่ได้ใช้พลังทิพย์ ถอนหญ้าเผาจิตมังกรคบเพลิงมังกรคบเพลิงออกมาจากดิน

และระหว่างลงมือนั้น การเคลื่อนไหวของหลินหยุนได้เชื่องช้ามาก

การที่หลินหยุนระมัดระวังอย่างนี้ ไม่ใช่เพราะกลัวว่าจะทำให้ยาวิเศษได้รับความเสียหาย แต่เป็นเพราะ มังกรคบเพลิงครองอยู่บนพื้นที่นี้มาเป็นเวลานานหลายปี พื้นดินตรงนี้ถูกอุณหภูมิที่สูงและลมหายใจของมังกรแผดเผาอยู่เป็นเวลานานจนแข็งแกร่งยิ่งกว่าเครื่องลายครามเสียอีก

และวิธีเก็บหญ้าเผาจิตมังกรคบเพลิงมังกรคบเพลิงที่ดีที่สุด ก็คือถอนออกมาทั้งราก แบบนี้ถึงจะช่วยเก็บรักษาหญ้าเผาจิตมังกรคบเพลิงมังกรคบเพลิงไว้ได้ ทำให้ประสิทธิภาพของยาไม่สูญหายไป

ดังนั้น หลินหยุนจึงจำเป็นต้องใช้พลังทิพย์ ขุดดินที่แข็งมากตรงนี้ จากั้นได้ห่อหุ้มส่วนรากของหญ้าเผาจิตมังกรคบเพลิงมังกรคบเพลิงไว้ แล้วถอนออกมาทั้งรากทั้งโคน

ขั้นตอนนี้ ไม่ง่ายเลย

ชิ่งกั๋วถัยและคนอื่น ๆ มองท่าทางที่เชื่องช้าของหลินหยุน ก็อดไม่ได้ที่จะสงสัย

“เขากำลังทำอะไรน่ะ?”

“เอายาวิเศษมันยากขนาดนี้เลยเหรอ?”

เว่ยซิวหมิงเอ่ยพูดเหมือนกำลังคิดอะไรอยู่ : “อาจเป็นเพราะ ยาวิเศษนี้ไม่สามารถเก็บได้ด้วยวิธีธรรมดา”

หลินหยุนเก็บยาวิเศษนี้ ใช้เวลาไปประมาณสิบห้านาที

ในที่สุด หญ้าเผาจิตมังกรคบเพลิงมังกรคบเพลิงก็ถูกเขาถอนออกมาได้อย่างสมบูรณ์

หลินหยุนสามารถสัมผัสได้ว่า ชี่ทิพย์จากฟ้าดินที่อยู่รอบตัวนี้ ถูกดูดไปจนเกือบหมด

ชิ่งกั๋วถัยมองไปรอบ ๆ ทิศ แล้วร้องออกมาด้วยสีหน้าตกใจ : “นี่ดูเหมือนเป็นค่ายกลอันหนึ่ง!”

“ค่ายกลที่แข็งแกร่งมาก ค่ายกลนี้ ฉันไม่เคยเห็นมาก่อนเลย!”

“เป็นใครกัน ที่สามารถสร้างค่ายกลขนาดใหญ่และแข็งแกร่งอย่างนี้ได้?”

เว่ยซิวหมิงพูดออกมาด้วยสีหน้าตกตะลึง : “ไม่ใช่ นี่ไม่ใช่ค่ายกลที่คนในโลกบู๊จะสร้างขึ้นมาได้!”

“นี่มันค่ายกลซั่งกู่!”

จางเทียนเยว่มีสีหน้าตกใจ : “ค่ายกลซั่งกู่!”

“เป็นไปได้ยังไง!”

“ใครสามารถสร้างค่ายกลซั่งกู่ได้? ต่อให้เป็นเจ้าสำนักก็คงไม่มีทางทำได้?”

ความยากในการสร้างค่ายกลซั่งกู่ ก็เหมือนกับการขึ้นไปบนฟ้านั่นแหละ ด้วยความสามารถของนักบู๊ มันยากมากที่จะทำได้

ต้องบอกก่อนว่าค่ายกลซั่งกู่ ล้วนเป็นผู้บำเพ็ญเซียนที่แท้จริงถึงจะสร้างมันขึ้นมาได้ ด้วยพลังของนักบู๊ ยากที่จะสร้างมัน

แต่ว่า ไม่นานก็มีคนตอบสิ่งที่พวกเขาสงสัยได้

ร่างชุดดำร่างหนึ่ง ได้ลอยมาจากที่ไกล ๆ แล้วลงมายังยอดเขาที่งูหลามยักษ์ตัวนั้นเคยครอบครองอยู่

“หลินหยุน ลองดูอานุภาพของค่ายกลเก้าสร้อยตวัดมังกรนี้ดูซะ!”

เสียงของผู้หญิงคนหนึ่ง เหมือนเสียงของหุ่นยนต์ดังขึ้น ดูเหมือนจงใจปิดบังเสียงที่แท้จริงของตัวเอง

“จริงสิ ลืมบอกนายไปเลย ค่ายกลนี้ เป็นค่ายกลตวัดมังกรที่ใช้กักขังมังกรคบเพลิงอายุเกินร้อยปี!”

“แม้ว่าเวลาจะผ่านไปนานหน่อย แต่อานุภาพของค่ายกลน่าจะยังเหลืออีกห้าส่วน แต่นายไม่ใช่มังกรคบเพลิงตัวนั้น ฉะนั้นเพียงแค่อานุภาพที่เหลือห้าส่วน ก็น่าจะสามารถจัดการนายได้”

หลินหยุนมองไปที่เธอ แล้วเอ่ยถามเสียงราบเรียบ : “เธอเป็นใคร?”

หญิงชุดดำแสยะยิ้มพลางเอ่ย : “คนที่เคยถูกนายทำร้ายคนหนึ่ง”

หลินหยุนเอ่ยพูดเสียงราบเรียบ : “เธอก็เป็นผู้บำเพ็ญเซียนสินะ”