จักรพรรดิเชียนตกสวรรค์ นิยาย บท 857

ผู้หญิงคนนั้นแสยะยิ้มพลางเอ่ย : “นายคิดว่าบนโลกใบนี้มีเพียงนายที่แตกต่างจากคนอื่นงั้นเหรอ?”

“ที่พึ่งพิงของนาย ก็แค่พลังเซียนเล็กน้อยนั่น ตอนนี้ ฉันสามารถบอกให้นายได้รู้ไว้ว่า ที่พึ่งพิงที่ยิ่งใหญ่สุดของนาย ไม่มีประโยชน์อะไรแล้ว”

ถึงแม้ผู้หญิงคนนั้นไม่ได้ยอมรับตรง ๆ แต่คำพูดเหล่านี้ก็เท่ากับเป็นการยอมรับว่าเธอเองก็เป็นผู้บำเพ็ญเซียนเช่นกัน

“บนโลกนี้ ยังมีผู้สืบทอดการบำเพ็ญเซียนคนอื่น ๆ อยู่จริงด้วย”

หลินหยุนมองไปที่เธอ แล้วเอ่ยพูดอย่างเรียบเฉย : “มีหรือไม่มีประโยชน์ ลองดูเดี๋ยวก็รู้เอง”

ชิ่งกั๋วถัยและคนอื่น ๆ ที่อยู่ด้านข้าง ต่างตกใจและสงสัย

“ผู้บำเพ็ญเซียน?”

“ทำไมถึงเป็นผู้บำเพ็ญเซียน?”

“หรือว่า ที่เขามีพลังแกร่งกล้าขนานั้น เป็นเพราะเขาไม่ใช่นักบู๊ แต่เป็นผู้บำเพ็ญเซียน?”

ทุกคน ต่างแอบคาดเดาอยู่ในใจ ในเรื่องผู้บำเพ็ญเซียน

แต่ว่า เวลานี้ ไม่ใช่เวลาที่พวกเขาจะมาครุ่นคิดสงสัยในเรื่องเหล่านี้

ค่ายกลเก้าสร้อยตวัดมังกร แม้แต่พวกเขาเองก็ถูกกักขังเอาไว้ด้วย หากค่ายกลทำงานขึ้นมา พวกเขาก็คงหนีไปไม่พ้น

หลินหยุนมองไปที่ยอดเขาเก้าลูกที่อยู่โดยรอบ พลังของค่ายกลนี้แข็งแกร่งมาก เหมือนอย่างที่ผู้หญิงชุดดำคนนั้นได้พูดไว้ ต่อให้มีพลังเหลือเพียงห้าส่วน แต่ก็ไม่ใช่พลังน้อย ๆ เลย

“หรือว่าที่มังกรคบเพลิงอยู่ตรงนี้เป็นเวลานาน ที่จริงเป็นเพราะถูกค่ายกลกักขังเอาไว้”

ตอนนี้ สิ่งที่หลินหยุนสงสัยถือว่าได้รับคำอธิบายแล้ว

หญิงชุดดำแสยะยิ้มอย่างแปลกประหลาดพลางเอ่ยพูด : “หลินหยุน ฉันรู้ว่านายคิดว่าพลังของตัวเองนั้นเก่งกาจมาก แต่นอกจากค่ายกลเก้าสร้อยตวัดมังกรแล้ว ฉันยังเตรียมของขวัญพิเศษให้นายอีกหนึ่งอย่าง หลังจากที่นายได้เห็นต้องชอบมันแน่นอน”

พูดจบ ชายชราผู้นั้นก็ได้ปรากฏกายขึ้นบนยอดเขาที่อยู่ตรงข้าม ในมือถือลูกศรสีดำอันหนึ่ง

“ทำไมถึงเป็นเขา!” ชิ่งกั๋วถัยและนักบู๊คนอื่น ๆ เห็นชายชราที่อยู่ตรงหน้า ก็ตกใจกันทันที

“หรือว่าที่เขารู้อะไรมากมายขนาดนั้น ที่แท้เป็นเพราะเขาจงใจหลอกล่อให้พวกเรามาที่นี่!”

ชายชราคนนั้นมองไปยังหญิงชุดดำ แล้วเอ่ยถาม : “คุณหนู เริ่มเลยไหมครับ?”

หญิงชุดดำพยักหน้า : “เริ่มเลย!”

ชายชรายื่นมือที่ถือลูกศรนั่นออกมากลางอากาศ แล้วปล่อยพลังทิพย์ออกมา

ลูกศรนั้นมีแสงสีดำและแดงส่องประกายออกมา จากนั้นมีพลังที่น่ากลัวแผ่ซ่านออกมาทันที

ชิ่งกั๋วถัยและนักบู๊คนอื่น ๆ ต่างตกใจกันทันที!

“นั่นคือ อาวุธวิเศษ!”

“อาวุธวิเศษที่ทรงอานุภาพมาก!”

หลินหยุนสีหน้าเปลี่ยนไป นั่นไม่ใช่อาวุธวิเศษ แต่เป็นเครื่องรางทิพย์ที่เหนือชั้นกว่าอาวุธวิเศษ

เครื่องรางทิพย์ ปกติต้องเป็นผู้บำเพ็ญเซียนแดนจิตปฐมขึ้นไปถึงจะใช้ได้ อีกอย่าง เครื่องรางทิพย์มีพลังทิพย์ ต่อให้ไม่ได้อยู่กับเจ้าของ ก็สามารถโจมตีได้ด้วยตัวเอง

พูดได้ว่า อาวุธเทพ เป็นสิ่งของที่ไม่มีเจ้าของ ใครได้ไป ก็สามารถใช้ได้ทั้งนั้น หากมีพลังและความสามารถเพียงพอ

แต่เครื่องรางทิพย์ เป็นสิ่งที่สืบทอดต่อกัน

ต่อให้คุณได้เครื่องรางทิพย์มาครอง ถ้าหากมีเจ้าของแล้ว คุณก็ไม่สามารถใช้งานได้ นอกจากว่าคุณจะสามารถใช้พลังกำจัดรอยประทับวิญญาณที่เจ้าของเครื่องรางทิพย์ทำไว้ออกไป

ในการสืบทอดภายในสำนักบางสำนัก เครื่องรางทิพย์เป็นสิ่งที่สำคัญมาก ถึงขนาดที่สามารถใช้เครื่องรางทิพย์ มาคานอำนาจในสำนักได้

ถ้าหากตอนนี้หลินหยุนสามารถฝึกยาทองได้ ต่อให้เจอกับเครื่องรางทิพย์อย่างนี้ หลินหยุนก็สามารถต่อกรได้

แต่ว่า ตอนนี้หลินหยุนเพิ่งเข้าสู่แดนรวมยาขั้นต้น ยังห่างไกลจากระยะยาทองอยู่ไม่น้อยเลย

เครื่องรางทิพย์สำหรับหลินหยุนในตอนนี้ เป็นอันตรายที่หนักหนามาก

ลูกศรสีดำห้อยอยู่กลางอากาศบนหัวของหลินหยุน เปล่งแสงสีดำสีแดงออกมา เหมือนกับงูพิษตัวหนึ่ง ที่กำลังแลบลิ้นออกมา รอคอยจังหวะ ที่จะเอาชีวิตของหลินหยุนได้ทุกเมื่อ

หญิงชุดดำได้แสยะยิ้มอย่างได้ใจพลางเอ่ยพูด : “หลินหยุน เสพสุขกับธนูพิฆาตปราณทิพย์ให้เต็มที่เถอะ!”

“ฮ่าฮ่าฮ่าฮ่า......”

พูดจบ หญิงชุดดำได้หันตัวแล้วเหาะออกไป เหลือเพียงเสียงหัวเราะยาว ๆ อย่างได้ใจลอยมา

ชายชราผู้นั้น ได้เหาะตามหญิงผู้นั้นไปด้วย

หลินหยุนไม่ได้ตามไป เพราะมีค่ายกลเก้าสร้อยตวัดมังกรและธนูพิฆาตปราณทิพย์อยู่ หลินหยุนจึงไม่สามารถตามผู้หญิงคนนั้นไปได้

อีกอย่าง หลินหยุนเชื่อว่า สองคนนั่นไม่มีทางไปไหนไกล น่าจะคอยดูอยู่ในที่ที่ไม่ไกลจากตรงนี้นัก อีกเดี๋ยวพวกเขาจะต้องกลับมา

ทันใดนั้น ลูกศรสีดำที่ห้อยอยู่กลางอากาศได้เริ่มขยับ

พรึ่บ!

ความเร็วของธนูพิฆาตปราณทิพย์ รวดเร็วชนิดที่หากเป็นคนธรรมดาคงมองไม่เห็น

ถึงขนาดที่ว่า แม้แต่นักบู๊ระดับปรมาจารย์ลงไปยังไม่สามารถมองได้ทัน