จักรพรรดิเชียนตกสวรรค์ นิยาย บท 858

ไกลออกไป บนยอดเขาลูกหนึ่ง หญิงชุดดำและชายชราผู้นั้น กำลังมองดูทุกอย่างที่เกิดขึ้นด้านล่าง

ชายชราชุดดำคนนั้นเอ่ยพูดอย่างเหยียดหยามเล็กน้อย : “คุณหนูครับ ผมคิดว่าคุณประเมินหลินหยุนสูงเกินไปหรือเปล่า แม้แต่ธนูพิฆาตปราณทิพย์เขายังสู้ไม่ได้เลย ไม่ต้องพูดถึงค่ายกลเก้าสร้อยตวัดมังกรหรอก!”

“เปิดเผยค่ายกลเก้าสร้อยตวัดมังกรหรอกออกมา เหมือนขี่ช้างจับตั๊กแตนเลย”

หญิงชุดดำจ้องเขม็งไปที่หลินหยุน แล้วเอ่ยด้วยเสียงเย็นชา : “อย่าดูถูกเขา เขาปกปิดพลังตัวเองเอาไว้ดีมาก ทุกครั้งที่เห็นว่าเขาถูกบีบจนจะพ่ายแพ้ แต่สุดท่ายเขาก็สามารถเอาชนะได้”

ชายชราไม่คิดอย่างนั้น แต่ก็ไม่ได้พูดอะไรออกมา

ด้านล่าง ธนูพิฆาตปราณทิพย์ยังคงไล่ฆ่านักบู๊คนอื่น ๆ

“อ๊า อย่าเข้ามา......”

และความเร็วของธนูพิฆาตปราณทิพย์ช้าลงมาก ดูเหมือนจงใจให้บรรดานักบู๊พวกนั้นเห็นร่องรอยของมัน จากนั้นจะเกิดความกลัว ตื่นตระหนก เหมือนเห็นยมทูตเข้าใกล้ตัวเองทีละก้าว ๆ

หลินหยุนตามไปอีกครั้ง แต่ว่า ธนูพิฆาตปราณทิพย์ได้ใช้ลูกไม้เดิมอีกครั้ง เมื่อหลินหยุนมาขวางตรงหน้ามัน มันก็เปลี่ยนทิศทางทันที แล้วไปโจมตีนักบู๊คนอื่นต่อ

ความเร็วของมันรวดเร็วกว่าหลินหยุนมาก ทำให้หลินหยุนตามมันไม่ทัน

ธนูพิฆาตปราณทิพย์ส่ายไปมาอย่างได้ใจ แล้วพุ่งตรงไปยังนักบู๊อีกคน

คราวนี้ หลินหยุนไม่ได้ขัดขวางมัน แต่ยืนอยู่ที่เดิม แล้วเอามือไขว้หลัง จากนั้นสีหน้าเขาก็ดูเคร่งขรึมขึ้นมา

“ดูท่าทาง อยากกำจัดของชิ้นนี้ คงต้องใช้ตราผนึกทิพย์แล้วล่ะ”

ตราผนึกทิพย์ เป็นวิชาของเทพเซียนชั้นดิน เทพเซียนชั้นดินเป็นการเรียกชื่อตามโลกบำเพ็ญเซียน เป็นความสามารถชั้นยอดของผู้ที่อยู่แดนจิตปฐม แตกต่างกับเทพเซียนชั้นดินที่เรียกกันในโลกบู๊ราวฟ้ากับดิน

หลินหยุนตอนนี้ยังไม่ถึงขั้นระยะยาทอง หากต้องใช้วิชาของเทพเซียนชั้นดิน เป็นเรื่องยากลำบากมาก

ถ้าหากเป็นผู้บำเพ็ญเซียนธรรมดา แม้แต่โอกาสที่จะได้สัมผัสตราผนึกทิพย์นั้นแทบไม่มี อย่าว่าแต่ใช้งานเลย

แต่หลินหยุนเป็นประเภทที่กลับชาติมาเกิดใหม่ จึงได้มีโอกาสใช้งานตราผนึกทิพย์

ธนูพิฆาตปราณทิพย์ได้ฆ่านักบู๊ไปอีกหนึ่งคน จากนั้นก็ส่ายไปมาต่อหน้าหลินหยุน แล้วมันก็พุ่งตรงไปที่หานหลิงเอ๋อทันที

“อ๊ะ!”

หานหลิงเอ๋อรู้ดีว่ายากที่จะหลบหนี จึงตกใจจนหลับตาปี๋รอความตาย

แต่ว่า ธนูพิฆาตปราณทิพย์ไม่สามารถฆ่าเธอได้เหมือนกับคนอื่น ๆ เวลาหน้าสิ่วหน้าขวานนี้ หลินหยุนได้มาขวางหน้าเธอเอาไว้

“คิดว่าฉันทำอะไรแกไม่ได้จริง ๆ เหรอ!”

หลินหยุนยืดมือทั้งสองข้างออกมาทันที แล้วดึงผนึกที่ดูซับซ้อนและลึกลับออกมา บนนิ้วมือของเขา มีพลังทิพย์ที่ไม่สามารถมองเห็นได้ด้วยตาเปล่า พุ่งขึ้นพุ่งลงอย่างเป็นระเบียบ เหมือนกับเส้นถนน

เส้นถนนที่มองไม่เห็นนี้ ได้เคลื่อนไหวตามพลังทิพย์ของเขา แล้วยืดออกกลางอากาศ แม้แต่ค่ายกลเก้าสร้อยตวัดมังกรก็ไม่สามารถขัดขวางถนนเส้นนี้ได้

หลินหยุนสีหน้าเคร่งขรึม เคลื่อนไหวมือทั้งสองข้างด้วยจังหวะและท่าทางน่าพิศวงไม่หยุด พลังที่ลึกลับบางอย่างระหว่างฟ้าและดิน ดูเหมือนจะถูกกระตุ้นขึ้นแล้ว

ตราผนึกที่ดูโบราณและลึกลับอันแล้วอันเล่า ได้ลอยจากฟ้าลงมา แล้วพุ่งไปกักขังธนูพิฆาตปราณทิพย์เอาไว้

ติ๊ง!

ธนูพิฆาตปราณทิพย์เหมือนจะรับรู้ได้ถึงอานุภาพที่แข็งแกร่ง จึงส่ายไปส่ายมาอย่างรุนแรง แล้วส่งเสียงดังแสบแก้วหูออกมา!

จากนั้น ธนูพิฆาตปราณทิพย์ก็ได้เปลี่ยนทิศทาง แล้วรีบลอยขึ้นสู่ท้องฟ้า

“แย่แล้ว ธนูพิฆาตปราณทิพย์รับรู้ได้ถึงอันตราย คิดจะหนีแล้ว!” บนยอดเขาที่อยู่ไม่ไกลนัก ในฐานะที่เป็นผู้สืบทอดธนูพิฆาตปราณทิพย์ หญิงชุดดำจึงสัมผัสได้ถึงสัญญาณที่ธนูพิฆาตปราณทิพย์ส่งออกมาทันที

“เขาทำอะไร? ถึงสามารถทำให้เครื่องรางทิพย์นี้หวาดกลัวได้!”

หญิงชุดดำมีสีหน้าที่คาดไม่ถึง

ชายชราที่อยู่ด้านหลังเธอ ก็มีสีหน้าประหลาดใจเช่นกัน : “จะเป็นไปได้ยังไง? สามารถทำให้เครื่องรางทิพย์หวาดกลัวได้ ต้องมีพลังอันแข็งแกร่งเพียงพอที่จะทำลายเครื่องรางทิพย์ได้!”

“เขายังไม่ได้อยู่ในระยะยาทอง จะมีพลังอย่างนั้นได้ยังไงกัน!”

หญิงชุดดำเอ่ยพูดเสียงขรึม : “ฉันบอกไว้แล้ว ว่าอย่าดูถูกเขาเด็ดขาด!”

“ใช้ค่ายกลเก้าสร้อยตวัดมังกรขัดขวางเขาเอาไว้เดี๋ยวนี้!”

หลินหยุนมองไปยังธนูพิฆาตปราณทิพย์ที่กำลังหนี มือของเขายังคงเคลื่อนไหวโดยไม่มีทีท่าจะหยุดลง

สมกับที่เป็นเครื่องรางทิพย์ หลังจากรับรู้ได้ถึงอันตราย ก็คิดจะหลบหนีทันที

ถ้าหากมันต้องการหนี ต่อให้หลินหยุนใช้ตราผนึกทิพย์ก็จับมันไว้ไม่ได้

“ถ้าหากไม่ใช่เพราะหลินหยุน ตอนนี้คนที่นอนอยู่ตรงนั้นคงเป็นฉันสินะ!” สายตาของหานหลิงเอ๋อที่มองไปยังหลินหยุนเต็มไปด้วยความรู้สึกซาบซึ้งใจ

ใบหน้าที่สวยงามของเฉินซีเยว่ ตกใจถึงขีดสุด

ความเย่อหยิ่งในยามปกติ ตอนนี้ไม่หลงเหลือเลยแม้แต่น้อย

ธนูพิฆาตปราณทิพย์หลังจากที่ได้ดูดพลังชี่ของจางเทียนเยว่ไปแล้ว ก็หาเป้าหมายต่อไป

จางเทียนเยว่ตายแล้ว ตอนนี้คนที่ยังเหลือรอดอยู่ มีเพียงปรมาจารย์ไม่กี่คนแล้ว

ส่วนหานหลิงเอ๋อถูกปกป้องอยู่ด้านหลังหลินหยุน ธนูพิฆาตปราณทิพย์จึงไม่กล้าไปแตะต้อง เป้าหมายที่ธนูพิฆาตปราณทิพย์สามารถโจมตีได้ ตอนนี้มีเพียงเธอเท่านั้น

ฝีเท้าของเฉินซีเยว่ มุ่งตรงไปยังหลินหยุนเพื่อพึ่งพิง ความเย่อหยิ่งที่เคยมี ตอนนี้กลายเป็นความเสียใจเต็มใบหน้า

“ช่วยฉันด้วย!”

สายตามองไปที่ธนูพิฆาตปราณทิพย์ที่ได้เปลี่ยนทิศทางแล้ว และกำลังพุ่งปลายลูกศรมายังเฉินซีเยว่ เฉินซีเยว่จึงอดไม่ไหว ที่จะมองไปยังหลินหยุนด้วยสายตาน่าสงสาร ขอความช่วยเหลือจากหลินหยุน

หลินหยุนไม่ได้สนใจเธอ เขาและเฉินซีเยว่ไม่ได้รู้จักกัน ที่ช่วยหานหลิงเอ๋อ เพราะตอนเจอกันครั้งแรกรู้สึกดีด้วยก็เท่านั้น

ธนูพิฆาตปราณทิพย์พุ่งลูกศรเข้าใส่เฉินซีเยว่ทันที พลังของเฉินซีเยว่ก็ไม่แย่ สามารถต้านทานการโจมตีของธนูพิฆาตปราณทิพย์ได้ครั้งหนึ่ง

แต่ว่า เลือดลมภายในผันผวน พลังของธนูพิฆาตปราณทิพย์ แข็งแกร่งเกินไป เธอที่เป็นเพียงนักบู๊คนหนึ่งไม่สามารถต้านทานได้

ถ้าไม่ใช่เพราะธนูพิฆาตปราณทิพย์ใช้พลังเพียงสามส่วน การโจมตีครั้งแรกเฉินซีเยว่คงต้านทานไว้ไม่ได้

“ผู้อาวุโสเว่ย ช่วยฉันด้วย!”

เห็นหลินหยุนไม่สนใจตัวเอง เฉินซีเยว่จึงหนีไปอีกทาง ไปขอความช่วยเหลือจากผู้อาวุโสเว่ย

แต่ว่า เว่ยซิวหมิงมีสีหน้าถมึงทึง ไม่ตอบกลับ เห็นได้ชัดว่าไม่ได้คิดจะช่วยเธอ

เฉินซีเยว่หันหน้าไปอีกทางทันที เธอมองไปที่หานหลิงเอ๋อ : “ศิษย์น้องหลิงเอ๋อ ช่วยฉันขอร้องหลินหยุนหน่อยนะ ก่อนหน้านี้ฉันผิดไปแล้ว ขอร้องให้เขาช่วยฉันด้วยนะ!”

“ขอแค่เขาช่วยชีวิตฉันไว้สักครั้ง ฉันยินดียอมรับใช้เขา ยอมให้เขาเป็นเจ้านายไปตลอดชีวิต!”

หานหลิงเอ๋อมองไปที่หลินหยุนอย่างระมัดระวัง แล้วเอ่ยพูดเสียงเบา ๆ : “หลินหยุน นายช่วยศิษย์พี่ของฉันได้ไหม?”