จักรพรรดิเชียนตกสวรรค์ นิยาย บท 940

เงาร่างของหลินหยุนตกลงมาจากฟากฟ้า ขาข้างหนึ่งเหยียบลงไปบนยอดสูงสุดของชี่แท้คุ้มกายที่ทุกคนร่วมกันผนึกออกมาจากค่ายกลมหาปัทมานั้น

เมื่อมองมาจากทางไกลแล้ว ก็จะเห็นภาพที่หลินหยุนมือทั้งสองไขว้หลังไว้ แล้วยืนอยู่กลางอากาศด้วยขาเพียงข้างเดียว

โป๊ง!

ชี่แท้คุ้มกายที่ทุกคนร่วมกันผนึกขึ้นมานั้น ในที่สุดก็ไม่สามารถยืนหยัดต่อไปได้อีกแล้ว จนเกิดระเบิดพังทลายลง

เงาร่างของหลินหยุนก็ค่อยๆตกลงมายังพื้นดิน ทำให้แผ่นหินที่แข็งแกร่งนั้นถูกเหยียบจนแตกละเอียดเป็นผุยผง

ส่วนผู้อาวุโสทั้งเก้าและลูกศิษย์ทั้งหลายของตระกูลเซินที่ล้อมรอบเขาอยู่นั้น ต่างก็ล้มลงระเนระนาดแล้วนั่งอยู่กับพื้น มุมปากก็ยังมีเลือดซึมออกมาอีกด้วย

หลังจากที่ถูกโจมตีถึงสี่ครั้งจากหลินหยุนแล้ว ค่ายกลมหาปัทมาที่ได้ชื่อว่าสามารถสังหารเทพปราบเซียนได้นั้น ก็พังทลายลงอย่างสิ้นเชิง!

เซินถูสีหน้าขาวซีดไม่มีสีเลือด ในปากก็บ่นพึมพำไม่หยุดว่า “ไม่ เป็นไปไม่ได้ นี่เป็นไปได้ยังไง!”

“นี่เป็นถึงค่ายกลที่ตระกูลเซินเราสืบทอดกันมาหลายสิบปีเลยทีเดียว เป็นไปได้ยังไงที่ถูกพลังรุนแรงเช่นนี้พังทลายไปได้!”

เซินถูไม่มีทางที่จะยอมรับผลที่เกิดขึ้นตรงหน้าได้เลย

เจียงย่านหรงเกิดอาการช็อกจนใช้มือปิดปากไว้ “เขา ถึงกับสามารถทำลายค่ายกลมหาปัทมาของตระกูลเซินไปได้!”

“โอ้สวรรค์! พละกำลังของเขาเป็นยังไงกันแน่!”

หลินหยุนหันหน้ามามองเซินถู แล้วก้าวเดินเข้าไปหาทีละก้าวๆ

เซินถูรับรู้ได้ถึงจิตสังหารที่เยือกเย็น ในใจก็รู้สึกสะดุ้งทันที มองไปยังหลินหยุนอย่างหวาดกลัว แล้วค่อยๆเดินถอยหลังไป

ตอนนี้ ค่ายกลมหาปัทมาที่เขาหวังจะพึ่งพิงมากที่สุดนั้น ก็ได้ถูกทำลายไปแล้ว

ตอนนี้เขาก็เหมือนลูกแกะที่กำลังรอเชือดตัวหนึ่ง

เจียงย่านหรงจู่ๆก็ไปยืนขวางตรงหน้าหลินหยุนทันที พูดขอร้องว่า “อย่าฆ่าเขาเลยนะ!”

หลินหยุนหยุดก้าวเดิน แล้วมองไปยังเจียงย่านหรงอย่างเรียบเฉย “ทำไมเหรอ?”

“ตระกูลเจียงฉันกับตระกูลเซินมีความสัมพันธ์ฉันพี่น้องมานาน ฉันไม่อาจจะทนดูเขาต้องตายต่อหน้าโดยไม่ช่วยอะไรเลย” เจียงย่านหรงพูดด้วยสีหน้าเคร่งขรึม

หลินหยุนพูดอย่างเรียบๆว่า “แล้วคุณช่วยเขาได้ไหมล่ะ?”

เจียงย่านหรงพูดอย่างยืนหยัดว่า “ต่อให้ช่วยไม่ได้ ฉันก็ยอมสู้ตาย”

หลินหยุนไม่พูดอะไรอีก มองดูเจียงย่านหรงอย่างเงียบๆ

เจียงย่านหรงรู้สึกว่าตัวเองเหมือนถูกสัตว์ประหลาดกินคนตัวหนึ่งกำลังจ้องมองอยู่ ราวกับว่า พร้อมที่จะมีอันตรายถึงชีวิตได้ตลอดเวลา

ในไม่ช้า หน้าผากที่มันเงาใสสะอาดของเจียงย่านหรง ก็มีเหงื่อไหลซึมออกมา

ในที่สุดหลินหยุนก็ไม่ได้ลงมือ

ไม่ว่าจะเป็นเพราะก่อนหน้านั้นเจียงย่านหรงเคยช่วยขอชีวิตตัวเองก็ดี หรือเป็นเพราะว่าได้รับความช่วยเหลือในงานประลองสัญญาตอนนั้นก็ตาม หลินหยุนก็ต้องเห็นแก่หน้าเธอบ้าง

สายตาของหลินหยุน ค่อยๆเคลื่อนจากร่างของเจียงย่านหรง แล้วมองไปยังเซินถูที่สีหน้าหวาดกลัว

“ปล่อยคนออกมา แล้วจะไว้ชีวิตแก”

เซินถูแอบถอนหายใจ แล้วตอบตกลงว่า “ได้!”

เซินถูก็เดินไปด้านหลังของคฤหาสน์นั้นด้วยตัวเอง

เจียงย่านหรงก็ถอนหายใจเฮือก รู้สึกเหมือนว่าเรี่ยวแรงในตัวเองถูกดูดออกไปจนหมดแล้ว มองดูหลินหยุนแล้วพูดอย่างหมดแรงว่า “ขอบคุณค่ะ!”

“ไม่ต้องเกรงใจ” หลินหยุนมองเธอแวบเดียว “ฉันไม่ได้เป็นหนี้บุญคุณคุณอีกแล้วนะ”

เจียงย่านหรงรู้สึกอึ้งเล็กน้อย ที่แท้เขาก็ยังจำได้มาโดยตลอด

แต่ว่าในใจของเจียงย่านหรง จู่ๆก็รู้สึกหดหู่เล็กน้อย

ในที่สุด เซินถูก็พาหลินโร่หลันออกมา

หลินโร่หลันนอกจากสีหน้าที่ซีดเสียวแล้ว ก็ไม่ได้รับบาดเจ็บอะไร ดูเหมือนว่าตระกูลเซินไม่ได้ทำร้ายเธอ

ตอนที่เห็นหลินหยุนนั้น สายตาของหลินโร่หลันก็แสดงความรู้สึกที่เหนือความคาดหมายออกมา

“ฉันคิดไม่ถึงว่า คุณจะมาช่วยฉัน” หลินโร่หลันมองดูหลินหยุนด้วยสายตาเศร้าหมอง พูดด้วยน้ำเสียงที่อ่อนล้า

หลินหยุนมองเธอแวบเดียว แล้วพูดอย่างเรียบๆว่า “เพราะว่าคุณแซ่หลิน”

“ไปกันเถอะ!”

พอพูดจบ หลินหยุนก็เดินไปข้างนอก

หลินซื่อเฉิงก็เดินเข้าไป มองดูหลินโร่หลันด้วยสีหน้าเอ็นดู พูดด้วยเสียงอบอุ่นว่า “พวกเขารังแกหลานหรือเปล่า?”

“คุณปู่วางใจเถอะ พวกเขาไม่ได้ทำอะไรหลานเลยค่ะ” หลินโร่หลันพูดแล้วโค้งคำนับ

“ขอบคุณคุณปู่ที่มาช่วยหลานด้วยตัวเองค่ะ”

ผู้อาวุโสใหญ่อึ้งไปสักครู่ มองไปยังเซินถูด้วยสีหน้าตกใจ แล้วพูดอย่างสงสัยว่า “ความหมายของเจ้าบ้านก็คือ......”

สายตาของเซินถูก็ส่องประกายความเคียดแค้นออกมา “พวกเรารีบกลับไปยังโลกบู๊โบราณก่อน แล้วฉันจะไปหาสี่ผู้ตั้งมั่นรักษาด้วยตัวฉันเอง ให้พวกเขามาจัดการกับหลินชางฉอง”

“แต่ว่า เจ้าบ้านไม่ใช่รับปากกับคุณหนูเจียงแล้วหรือ ว่าจะไม่ไปเป็นศัตรูกับหลินชางฉองอีกไม่ใช่เหรอ?” ผู้อาวุโสรองถาม

เซินถูพูดเยาะเย้ยว่า “เด็กๆคิดอะไรมักใช้แต่อารมณ์เป็นเครื่องตัดสิน ฉันเชื่อว่าตระกูลเจียงจะต้องสนับสนุนการกระทำของฉันอย่างแน่นอน”

……

บริเวณลานบ้านตระกูลหวางในเมืองหลวง

ภายในห้องของหวางเซิ่งเฉียน

หวางเจ๋อยืนอยู่ข้างๆหวางเซิ่งเฉียน มองดูหวางเซิ่งเฉียนที่กำลังหรี่ตาลิ้มลองรสชาติขององุ่นพวงหนึ่งที่ส่งมาจากทางเหนือของซินเจียง

“คุณชายตระกูลหงคนนั้น ได้รับข่าวแล้ว ก็รีบกลับมาจากอเมริกาเลย”

“ถ้าไม่มีอะไรเหนือคาดหมายละก็ เขาคงลงมือกับอีหลิงไปแล้ว” หวางเจ๋อพูดอย่างเรียบเฉย

หวางเซิ่งเฉียนก็มัวแต่กินองุ่นของตัวเอง ปากก็ทำเสียงจับๆแล้วพูดว่า “องุ่นพวกนี้อร่อยจริงๆเลยนะ!”

“นายได้แต่มอง แต่ไม่ได้กิน รู้สึกไม่ค่อยพอใจใช่ไหมล่ะ?”

สีหน้าหวางเจ๋อไร้ความรู้สึก และไม่ได้ตอบคำถาม

หวางเซิ่งเฉียนสีหน้าเจ้าเล่ห์ แล้วพูดต่อไปว่า “ในเมื่อไม่พอใจ งั้นทำไมไม่มาแย่งไปล่ะ!”

หวางเจ๋อก็มองเขาแวบเดียว แล้วพูดว่า “ต่อให้คุณชายตระกูลหงกล้าจะไปแย่งชิง คนของตระกูลหงก็จะต้องขัดขวางไว้อย่างแน่นอน”

“ตอนนี้ชื่อเสียงของปรมาจารย์หลินดังทั่วประเทศจีนไปแล้ว นายท่านตระกูลหงคนนั้น ก็คงไม่โง่พอที่จะไปหาเรื่องกับตัวซวยนั้นอย่างแน่นอน”

หวางเซิ่งเฉียนหัวเราะ แล้วถามว่า “นายรู้ไหมว่าทำไมฉันจึงอยากให้ตระกูลหงลงมือล่ะ?”

ด้วยไอคิวของหวางเจ๋อ ย่อมไม่ต้องให้หวางเซิ่งเฉียนอธิบายเลย “เพราะว่านายท่านตระกูลหงคนนั้น มีฐานะใหญ่โตในกองทัพทหารจีน”

“และยังเพราะว่าเบื้องหลังของตระกูลหง มีตระกูลจ้าวที่เป็นหนึ่งในสี่ตระกูลใหญ่อยู่อีกด้วย”

“นายคิดจะให้ตระกูลจ้าวออกหน้ามาทดสอบพละกำลังของเขาว่าถึงระดับไหนแล้วกันแน่”

หวางเซิ่งเฉียนกลืนองุ่นที่เนื้อใสลูกหนึ่งเข้าไป แล้วยกหัวนิ้วโป้งให้กับหวางเจ๋อ “นายคิดได้รอบคอบมาก พวกนี้ก็นับว่าเป็นเหตุผลเพียงบางส่วนเท่านั้นเอง แต่ยังไม่ใช่เหตุผลที่สำคัญที่สุด”