หวางเจ๋อขมวดคิ้ว
พวกนี้ยังไม่ใช่เหตุผลที่สำคัญที่สุดเหรอ?
เช่นนั้นแล้วอะไรจึงจะเป็นเหตุผลสำคัญที่สุดล่ะ
เขารู้สึกว่าพี่ชายที่เย่อหยิ่งของเขาคนนี้ กำลังแกล้งทำลึกลับซับซ้อน
หวางเซิ่งเฉียนมองเขาแวบเดียว แล้วหัวเราะขึ้นมา “ที่สำคัญที่สุดก็คือ คุณชายตระกูลหงคนนั้น เพิ่งกลับมาจากอเมริกา”
หวางเจ๋อก็เข้าใจทันที
เป็นเพราะว่าคุณชายตระกูลหงอยู่ที่อเมริกามาโดยตลอด ดังนั้นจึงไม่เคยได้ยินชื่อเสียงของปรมาจารย์หลินเลย
ดังนั้น เขาจึงไม่เกรงกลัวอะไร
เป็นเพราะว่าไม่รู้ ดังนั้นจึงไม่กลัว
คนที่ไม่เกรงกลัวอะไรเลย ก็ย่อมกล้าทำอะไรออกมาได้ทุกอย่าง ต่อให้คนในตระกูลของเขาพูดเตือนยังไงก็ไม่ยอมฟัง
ถ้าเปลี่ยนเป็นคนอื่นละก็ ต่อให้เบื้องหลังมีอำนาจอิทธิพลที่แข็งแกร่งก็ตาม แต่ว่าเมื่อได้ยินชื่อปรมาจารย์หลินแล้ว ก็จะต้องเกิดความกลัวขึ้นในใจอย่างแน่นอน
เช่นนี้แล้ว ก็จะไม่สามารถสัมฤทธิผลตามที่ตระกูลหวางคาดหวังเอาไว้
จึงพูดได้ว่า คุณชายตระกูลหงคนนี้ เป็นแคนดิเดตที่เหมาะสมที่สุดในสายตาของตระกูลหวางตอนนี้
สิ่งสำคัญที่สุดก็คือ คุณชายตระกูลหงคนนี้ เคยได้หมั้นหมายกับตระกูลอีแห่งเจียงหนานมาก่อน
ถ้าเมื่อไหร่ที่ให้คุณชายตระกูลหงได้เห็นหน้าอีหลิงละก็ ตามข้อมูลที่หวางเจ๋อได้สืบหามานั้น เป็นไปได้ที่เขาจะต้องใช้กำลังฉุดตัวเธอกลับมาอย่างแน่นอน
“ในเมื่อพี่ใหญ่มีความเชื่อมั่นขนาดนี้ งั้นพวกเราก็นั่งรอดูบทบาทการแสดงของคุณชายหงคนนี้ก็แล้วกัน”
หวางเจ๋อมองดูหวางเซิ่งเฉียนที่มีท่าทีชอบถากถางกลั่นแกล้งผู้คน ในใจก็รู้สึกเลื่อมใสเล็กน้อย
ทุกคนต่างก็พูดว่าหวางเซิ่งเฉียนได้ออกจากบ้านตระกูลหวางไปตั้งแต่ยังเด็ก เพื่อไปฝึกฝนวิทยายุทธ์ที่โลกบู๊โบราณ แต่ว่าดูไปแล้วเขากลับรู้เรื่องราวของชาวจีนในโลกมนุษย์ได้อย่างละเอียดถี่ถ้วนเลยทีเดียว
หลินหยุนยังไม่รู้ว่าทั้งสองพี่น้องตระกูลหวาง ก็ได้เริ่มวางแผนชั่วร้ายขึ้นมาใหม่อีกรอบหนึ่งแล้ว
กลับไปที่ตระกูลหลินพร้อมกับหลินซื่อเฉิง
เมื่อเห็นหลินโร่หลันกลับมาแล้ว สวี่เหม่ยเย้นก็ดีใจจนน้ำตาไหล จับมือทั้งสองข้างของหลินโร่หลันไว้ แล้วสำรวจตั้งแต่หัวจรดเท้า กลัวว่าจะมีอะไรสึกหรอไปบ้าง
สวี่เหม่ยเย้นพลางเช็ดน้ำตาพลางถามด้วยความเจ็บใจว่า “คนร้ายพวกนั้นไม่ได้รังแกลูกใช่ไหม?”
หลินโร่หลันส่ายหน้าอย่างเรียบเฉย “ไม่ค่ะ แม่วางใจเถอะ ลูกสบายดีค่ะ!”
หลินโร่หลันมองดูหลินซื่อเฉิงที่สีหน้ายิ้มแย้ม และยังมีหลินหยุนที่สีหน้าเรียบเฉยยืนอยู่ข้างๆ แล้วพูดเสียงเบาๆว่า “โชคดีที่คุณปู่และหลินหยุนมาช่วยลูกไว้ได้ทันเวลา”
สวี่เหม่ยเย้นก็เช็ดน้ำตา สายตาที่มองไปยังหลินหยุนรู้สึกสับสนวุ่นวาย
“หลินหยุน ขอบคุณนะ!”
หลินหยุนไม่ได้พูดอะไร ได้แต่พยักหน้าอย่างเรียบๆ ถือว่าเป็นการตอบรับ
หลินตงเย่วก็ลุกขึ้นมาแล้วโค้งคำนับให้กับหลินหยุน “หลินหยุน เมื่อก่อนพวกเราทั้งครอบครัวทำไม่ดีกับนายไว้อย่างนั้น นายกลับใช้ความดีลบล้างความโกรธ ทำให้คนรุ่นอาวุโสอย่างฉันรู้สึกละอายใจยิ่งนัก”
“พวกเราทั้งครอบครัวเป็นหนี้บุญคุณนายมากมาย วันนี้ ฉันหลินตงเย่วขอสาบานที่นี่ว่า ต่อไปขอเพียงนายมีอะไรจะให้ฉันช่วย ต่อให้นายต้องการชีวิตฉัน ฉันก็จะไม่บ่นเลย”
หลินซื่อเฉิงหัวเราะแล้วพูดว่า “เอาเถอะเอาเถอะ เราต่างก็เป็นครอบครัวเดียวกัน พูดอย่างนี้ก็เหมือนเป็นคนนอกแล้วล่ะ”
“ขอให้ต่อไปพวกเราต่างรักใคร่กลมเกลียวกัน ตระกูลหลินพวกเราจะต้องฟื้นฟูความรุ่งโรจน์ในอดีตกลับคืนมาได้อย่างแน่นอน”
“คุณปู่พูดถูกแล้ว อย่างนี้ถึงจะเหมือนคนครอบครัวเดียวกันไงล่ะ!” หลินโร่สุ่ยก็กอดแขนของหลินซื่อเฉิงเอาไว้ เริ่มจะออดอ้อน ดวงตาที่กลมโตทั้งสองก็มองไปยังหลินหยุนด้วยท่าทางที่แสนน่ารัก
หลินหยุนยิ้มเล็กน้อย เป็นการตอบรับ
หลังจากที่ตระกูลหลินผ่านภัยอันตรายครั้งนี้ไปได้แล้ว ความสัมพันธ์ภายในครอบครัวก็ได้สนิทสนมมากขึ้นไม่น้อยเลย
จะใช้คำว่าครอบครัวสุขสันต์ก็ไม่มากจนเกินไป
ความรู้สึกเช่นนี้ ทำให้ในใจของหลินหยุนรู้สึกมีความสบายใจขึ้นมาก
ระหว่างคนในสายเลือดเดียวกัน ก็ควรจะเป็นเช่นนี้ ที่จะต้องมีความจริงใจต่อกันและกัน
ถ้าหากระหว่างคนในสายเลือดเดียวกัน ก็ยังคิดเล็กคิดน้อย เอาแต่ผลประโยชน์มาเป็นที่ตั้ง งั้นก็ไม่ต่างอะไรกับคนนอกเลย
หลินหยุนก็ให้คำชี้แนะกับหลินซื่อเฉิงต่อไป หลังจากผ่านการสู้รบกับเซินถูแล้ว ในที่สุดหลินซื่อเฉิงก็สามารถหยั่งรู้ท่าแยกน้ำ ซึ่งเป็นท่าที่สองของสามท่าต้าเต๋าได้แล้ว
แต่ว่า ท่าแยกน้ำที่หลินซื่อเฉิงหยั่งรู้ออกมานั้น แตกต่างไปจากความหมายเดิมของหลินหยุนไป
แต่นี่ทำให้หลินหยุนรู้สึกชื่นชมมาก
เพราะว่า ท่าแยกน้ำที่หลินซื่อเฉิงหยั่งรู้ออกมานั้น ไม่ได้ด้อยไปกว่าท่าแยกน้ำที่หลินหยุนถ่ายทอดให้เลย
นี่ทำให้หลินหยุนต้องแอบเปลี่ยนวิธีการถ่ายทอดวิชาให้กับหลินซื่อเฉิงแล้ว
หลินหยุนรู้สึกว่า การหยั่งรู้ของหลินซื่อเฉิงนั้น อาจไม่แน่จะทำให้ค้นพบแนวทางของตัวเขาเองออกมา จนสามารถเกิดประสิทธิผลที่คาดไม่ถึงก็ได้
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: จักรพรรดิเชียนตกสวรรค์
1...
1...
1...
1...
นิยายจีนหลายๆหรือเกือบทุกเรื่องจะจบแบบงง..เหมือนคนแต่งจบไม่เป็น..คือเนื้อเรื่องแต่งไปได้เรื่อยๆแต่หาตอนจบไม่เจอคือถ้าจะจบก็จบแบบงง..หนักสุดน่าจะเรื่องฉินหรังละครับ.ฉินหรังไปสถานที่หนึ่งได้ต้นไม้แล้วโดนระเบิดออกมาอีกทีก็1ปีผ่านไป ไปหาแม่แล้วเปลี่ยนชื่อเลยครับ จงหยู่นางเอกต้นเรื่องหายไปเลย ฉินหรังได้กลับนางฟ้า ผมนี้งงเลยคนแต่งน่าจะเมาแฟบนะ...
จบแบบงงๆครับ...