จักรพรรดิเชียนตกสวรรค์ นิยาย บท 946

อีหยุ่นพูดต่อไปอีกว่า : “ต่อมาภายหลัง การไปมาหาสู่ระหว่างตระกูลอีที่ทำธุรกิจกับตระกูลหงที่เล่นการเมือง ก็ค่อย ๆ ขาดการติดต่อกันไป”

จากนั้น อีหลิงได้พูดแทนอีหยุ่นว่า

“แต่สิ่งที่คิดไม่ถึงคือ ฉันกับพ่อได้มาเจอกัน ทำให้พ่อมีลูกสาวขึ้นมาหนึ่งคน”

“หากยึดตามคำมั่นสัญญาของนายท่านทั้งสองตระกูล คุณชายตระกูลหงที่ตัวอยู่สหรัฐอเมริกาคนนั้น ก็คือคู่หมั้นของฉัน”

“ถูกต้อง” อีหยุ่นพยักหน้า สีหน้าดูกระอักกระอ่วน

ถ้าหากคนอื่นกล้าจับตัวลูกสาวของเขาไป เรื่องนี้ไม่มีทางจบอย่างแน่นอน

แต่ตอนนี้กลับเป็นไอ้หนุ่มตระกูลหงคนนั้นที่จู่ ๆ ได้กลับมาจับตัวอีหลิงไป อีกทั้งเขายังได้ชื่อว่าเป็นคู่หมั้นของอีหลิงด้วย

และอีหยุ่นรู้ดีว่า ตระกูลหงเล่นการเมืองมานานหลายปี นายท่านหงได้อยู่ในตำแหน่งที่สามารถวางแผนและตัดสินใจของจีนได้แล้ว อำนาจของตระกูลหง ไม่มีทางที่ตระกูลอีของพวกเขาจะสามารถต่อกรด้วยได้

ถึงขนาดที่ว่า ต่อให้หลินหยุนยื่นมือมาช่วย ก็ไม่สามารถจัดการกับตระกูลหงได้

ยังไงก็ตาม หากต้องการจัดการตระกูลหง ก็เท่ากับว่าเป็นปฏิปักษ์กับฝ่ายรัฐบาลจีนด้วย

ฉะนั้น ความแค้นครั้งนี้ อีหยุ่นไม่มีทางเอาคืนได้เลย

แต่ว่า เมื่อเห็นสีหน้าที่ซีดเซียวของอีหลิง อีหยุ่นก็เอ่ยพูดเสียงเย็นชา : “หลิงเอ๋อวางใจเถอะนะ เรื่องนี้ พ่อจะให้ตระกูลหงมันชดใช้ให้ลูกอย่างแน่นอน”

“ต่อให้มันเป็นคู่หมั้นของลูก แต่ก็ไม่มีสิทธิ์ทำเรื่องชั่วช้าแบบนี้ได้!”

ที่แท้เรื่องเป็นอย่างนี้นี่เอง

หลินหยุนและคนอื่น ๆ ถือว่าพอเข้าใจต้นสายปลายเหตุของเรื่องนี้แล้ว

อีกอย่าง หลินหยุนและฝ่าบาทคาร์นอตวิลเลียม แดร็กคิวล่า ก็เข้าใจท่าทีของอีหยุ่นแล้ว

ดูท่าทาง ความแค้นครั้งนี้ อีหยุ่นไม่คิดจะแก้แค้นแล้ว

สุดท้าย อาจเป็นไปได้ว่าคนของตระกูลหงจะมาขอโทษอีหลิงถึงตระกูลอี แล้วถือเป็นอันจบเรื่องกันไป

หลินหยุนมองไปที่อีหยุ่น ด้วยสีหน้าที่ไร้ซึ่งอารมณ์ใด ๆ : “ตระกูลอีคิดจะให้ตระกูลหงชดใช้ให้อีหลิงยังไง?”

ฝ่าบาทคาร์นอตวิลเลียม แดร็กคิวล่าได้ยินประโยคนี้ ก็จ้องเขม็งไปที่อีหยุ่นด้วยสีหน้าเคร่งขรึม

ราวกับว่า ถ้าหากการชดใช้ที่อีหยุ่นเอ่ยออกมาไม่สามารถทำให้เขาพึงพอใจได้ เขาจะทำเรื่องที่น่ากลัวขึ้นมา

อีหยุ่นครุ่นคิดอยู่ครู่หนึ่ง แล้วเงยหน้ามองหลินหยุนพลางเอ่ย : “ใครจับตัวหลิงเอ๋อไป ก็ให้มันมาที่ตระกูลอีเพื่อขอโทษ แล้วปล่อยให้หลิงเอ๋อจัดการ”

หลินหยุนเอ่ย : “คุณรู้ดีว่าหลิงเอ๋อใจดี ไม่ทำอะไรไอ้นั่นหรอก”

อีหยุ่นสีหน้าลำบากใจ แล้วโค้งคำนับพลางเอ่ย : “ไม่ทราบว่าปรมาจารย์หลินมีคำแนะนำไหม?”

หลินหยุนยังไม่ทันพูดอะไร ฝ่าบาทคาร์นอตวิลเลียมก็พูดขึ้นมาด้วยความโมโห : “ฆ่ามันทิ้งซะ!”

“ไม่ว่ามันเป็นใคร แต่กล้ามาจับตัวอีหลิงไป มันต้องตายเท่านั้น!”

อีหยุ่นขมวดคิ้วเล็กน้อย ไม่ได้พูดอะไร เพียงแต่มองไปที่หลินหยุน

เห็นได้ชัดว่า คำพูดของฝ่าบาทคาร์นอตวิลเลียม ไม่ได้มีน้ำหนักอะไรเลย การตัดสินใจของหลินหยุนต่างหาก ที่อีหยุ่นให้ความสำคัญมากที่สุด

หลินหยุนมองไปยังอีหลิงที่นั่งก้มหน้าไม่พูดไม่จา เข้าใจว่าเธอไม่อยากหาเรื่องใส่ตัว แม้ว่าในใจเธอจะเกลียดคนที่จับตัวเธอไปมากแค่ไหนก็ตาม

“คนที่ลักพาตัวไปต้องตาย!” หลินหยุนเอ่ยพูดอย่างเรียบ ๆ

ถ้าหากแค่ลักพาตัวอีหลังไป หลินหยุนคงไว้ชีวิตเขาได้ แต่ เขากลับไม่ให้เกียรติอีหลิง คิดจะทำมิดีมิร้ายต่ออีหลิง

ถ้าหากยันต์หยกคุ้มกายไม่ทำงานขึ้นมา ตอนนี้อีหลิงคงกลายเป็นเรื่องที่ทำให้หลินหยุนเสียใจไปตลอดกาล

ชาติก่อน แม้ว่าสุดท้ายหลินหยุนได้กลายเป็นมหากษัตริย์ชางฉองผู้น่าเกรงขามในหลาย ๆ โลก แต่ประสบการณ์บนโลกครานั้น ยังคงเป็นความเสียใจที่ฝังลึกอยู่ในใจของเขาจนไม่อาจชดเชยได้มาตลอด

ชาตินี้โชคดีที่ได้เกิดใหม่อีกครั้ง หลินหยุนได้สาบานกับตัวเองในใจ ว่าชาตินี้ไม่มีทางทำเรื่องเสียใจได้อีก

ไม่ว่าใครที่แตะต้องญาติมิตรและเพื่อนฝูงของเขา แม้ว่ามันคนนั้นจะยิ่งใหญ่คับฟ้า ยังไงก็ต้องตาย

อีหยุ่นขมวดคิ้ว สิ่งที่เขากลัวมากที่สุดคือการตัดสินใจเช่นนี้ของหลินหยุน

“ปรมาจารย์หลิน ตระกูลหงอยู่ที่เจียงหนาน ถึงแม้สถานการณ์บังคับให้อยู่ในพื้นที่เล็ก ๆ แต่อำนาจของตระกูลหง อยู่ในระดับที่ส่งผลกระทบต่อนโยบายระดับชาติของจีนได้เลยนะ!”

“อีกอย่าง ตระกูลหงมีทายาทที่เป็นผู้ชายเพียงคนนั้นคนเดียว ถ้าหากฆ่าเขาทิ้ง คงต้องสู้รบกับตระกูลหงจนต้องตายกันไปข้างหนึ่ง!”

“ปรมาจารย์หลินโปรดทบทวนให้ดีเถอะ!”

ฝ่าบาทคาร์นอตวิลเลียมพูดออกมาด้วยความโมโห : “แกนี่เป็นพ่อของอีหลิงได้ยังไงกัน ถ้าหากไม่ใช่เพราะพวกเรารีบมาได้ทันเวลา อีหลิงคงถูกมันย่ำยีไปแล้ว!”

“คุณไม่อยากแก้แค้นให้ลูกสาวตัวเองก็แล้วไปสิ แต่นี่กลับมาช่วยพูดให้ศัตรูอีก!”