อีหยุ่นพูดต่อไปอีกว่า : “ต่อมาภายหลัง การไปมาหาสู่ระหว่างตระกูลอีที่ทำธุรกิจกับตระกูลหงที่เล่นการเมือง ก็ค่อย ๆ ขาดการติดต่อกันไป”
จากนั้น อีหลิงได้พูดแทนอีหยุ่นว่า
“แต่สิ่งที่คิดไม่ถึงคือ ฉันกับพ่อได้มาเจอกัน ทำให้พ่อมีลูกสาวขึ้นมาหนึ่งคน”
“หากยึดตามคำมั่นสัญญาของนายท่านทั้งสองตระกูล คุณชายตระกูลหงที่ตัวอยู่สหรัฐอเมริกาคนนั้น ก็คือคู่หมั้นของฉัน”
“ถูกต้อง” อีหยุ่นพยักหน้า สีหน้าดูกระอักกระอ่วน
ถ้าหากคนอื่นกล้าจับตัวลูกสาวของเขาไป เรื่องนี้ไม่มีทางจบอย่างแน่นอน
แต่ตอนนี้กลับเป็นไอ้หนุ่มตระกูลหงคนนั้นที่จู่ ๆ ได้กลับมาจับตัวอีหลิงไป อีกทั้งเขายังได้ชื่อว่าเป็นคู่หมั้นของอีหลิงด้วย
และอีหยุ่นรู้ดีว่า ตระกูลหงเล่นการเมืองมานานหลายปี นายท่านหงได้อยู่ในตำแหน่งที่สามารถวางแผนและตัดสินใจของจีนได้แล้ว อำนาจของตระกูลหง ไม่มีทางที่ตระกูลอีของพวกเขาจะสามารถต่อกรด้วยได้
ถึงขนาดที่ว่า ต่อให้หลินหยุนยื่นมือมาช่วย ก็ไม่สามารถจัดการกับตระกูลหงได้
ยังไงก็ตาม หากต้องการจัดการตระกูลหง ก็เท่ากับว่าเป็นปฏิปักษ์กับฝ่ายรัฐบาลจีนด้วย
ฉะนั้น ความแค้นครั้งนี้ อีหยุ่นไม่มีทางเอาคืนได้เลย
แต่ว่า เมื่อเห็นสีหน้าที่ซีดเซียวของอีหลิง อีหยุ่นก็เอ่ยพูดเสียงเย็นชา : “หลิงเอ๋อวางใจเถอะนะ เรื่องนี้ พ่อจะให้ตระกูลหงมันชดใช้ให้ลูกอย่างแน่นอน”
“ต่อให้มันเป็นคู่หมั้นของลูก แต่ก็ไม่มีสิทธิ์ทำเรื่องชั่วช้าแบบนี้ได้!”
ที่แท้เรื่องเป็นอย่างนี้นี่เอง
หลินหยุนและคนอื่น ๆ ถือว่าพอเข้าใจต้นสายปลายเหตุของเรื่องนี้แล้ว
อีกอย่าง หลินหยุนและฝ่าบาทคาร์นอตวิลเลียม แดร็กคิวล่า ก็เข้าใจท่าทีของอีหยุ่นแล้ว
ดูท่าทาง ความแค้นครั้งนี้ อีหยุ่นไม่คิดจะแก้แค้นแล้ว
สุดท้าย อาจเป็นไปได้ว่าคนของตระกูลหงจะมาขอโทษอีหลิงถึงตระกูลอี แล้วถือเป็นอันจบเรื่องกันไป
หลินหยุนมองไปที่อีหยุ่น ด้วยสีหน้าที่ไร้ซึ่งอารมณ์ใด ๆ : “ตระกูลอีคิดจะให้ตระกูลหงชดใช้ให้อีหลิงยังไง?”
ฝ่าบาทคาร์นอตวิลเลียม แดร็กคิวล่าได้ยินประโยคนี้ ก็จ้องเขม็งไปที่อีหยุ่นด้วยสีหน้าเคร่งขรึม
ราวกับว่า ถ้าหากการชดใช้ที่อีหยุ่นเอ่ยออกมาไม่สามารถทำให้เขาพึงพอใจได้ เขาจะทำเรื่องที่น่ากลัวขึ้นมา
อีหยุ่นครุ่นคิดอยู่ครู่หนึ่ง แล้วเงยหน้ามองหลินหยุนพลางเอ่ย : “ใครจับตัวหลิงเอ๋อไป ก็ให้มันมาที่ตระกูลอีเพื่อขอโทษ แล้วปล่อยให้หลิงเอ๋อจัดการ”
หลินหยุนเอ่ย : “คุณรู้ดีว่าหลิงเอ๋อใจดี ไม่ทำอะไรไอ้นั่นหรอก”
อีหยุ่นสีหน้าลำบากใจ แล้วโค้งคำนับพลางเอ่ย : “ไม่ทราบว่าปรมาจารย์หลินมีคำแนะนำไหม?”
หลินหยุนยังไม่ทันพูดอะไร ฝ่าบาทคาร์นอตวิลเลียมก็พูดขึ้นมาด้วยความโมโห : “ฆ่ามันทิ้งซะ!”
“ไม่ว่ามันเป็นใคร แต่กล้ามาจับตัวอีหลิงไป มันต้องตายเท่านั้น!”
อีหยุ่นขมวดคิ้วเล็กน้อย ไม่ได้พูดอะไร เพียงแต่มองไปที่หลินหยุน
เห็นได้ชัดว่า คำพูดของฝ่าบาทคาร์นอตวิลเลียม ไม่ได้มีน้ำหนักอะไรเลย การตัดสินใจของหลินหยุนต่างหาก ที่อีหยุ่นให้ความสำคัญมากที่สุด
หลินหยุนมองไปยังอีหลิงที่นั่งก้มหน้าไม่พูดไม่จา เข้าใจว่าเธอไม่อยากหาเรื่องใส่ตัว แม้ว่าในใจเธอจะเกลียดคนที่จับตัวเธอไปมากแค่ไหนก็ตาม
“คนที่ลักพาตัวไปต้องตาย!” หลินหยุนเอ่ยพูดอย่างเรียบ ๆ
ถ้าหากแค่ลักพาตัวอีหลังไป หลินหยุนคงไว้ชีวิตเขาได้ แต่ เขากลับไม่ให้เกียรติอีหลิง คิดจะทำมิดีมิร้ายต่ออีหลิง
ถ้าหากยันต์หยกคุ้มกายไม่ทำงานขึ้นมา ตอนนี้อีหลิงคงกลายเป็นเรื่องที่ทำให้หลินหยุนเสียใจไปตลอดกาล
ชาติก่อน แม้ว่าสุดท้ายหลินหยุนได้กลายเป็นมหากษัตริย์ชางฉองผู้น่าเกรงขามในหลาย ๆ โลก แต่ประสบการณ์บนโลกครานั้น ยังคงเป็นความเสียใจที่ฝังลึกอยู่ในใจของเขาจนไม่อาจชดเชยได้มาตลอด
ชาตินี้โชคดีที่ได้เกิดใหม่อีกครั้ง หลินหยุนได้สาบานกับตัวเองในใจ ว่าชาตินี้ไม่มีทางทำเรื่องเสียใจได้อีก
ไม่ว่าใครที่แตะต้องญาติมิตรและเพื่อนฝูงของเขา แม้ว่ามันคนนั้นจะยิ่งใหญ่คับฟ้า ยังไงก็ต้องตาย
อีหยุ่นขมวดคิ้ว สิ่งที่เขากลัวมากที่สุดคือการตัดสินใจเช่นนี้ของหลินหยุน
“ปรมาจารย์หลิน ตระกูลหงอยู่ที่เจียงหนาน ถึงแม้สถานการณ์บังคับให้อยู่ในพื้นที่เล็ก ๆ แต่อำนาจของตระกูลหง อยู่ในระดับที่ส่งผลกระทบต่อนโยบายระดับชาติของจีนได้เลยนะ!”
“อีกอย่าง ตระกูลหงมีทายาทที่เป็นผู้ชายเพียงคนนั้นคนเดียว ถ้าหากฆ่าเขาทิ้ง คงต้องสู้รบกับตระกูลหงจนต้องตายกันไปข้างหนึ่ง!”
“ปรมาจารย์หลินโปรดทบทวนให้ดีเถอะ!”
ฝ่าบาทคาร์นอตวิลเลียมพูดออกมาด้วยความโมโห : “แกนี่เป็นพ่อของอีหลิงได้ยังไงกัน ถ้าหากไม่ใช่เพราะพวกเรารีบมาได้ทันเวลา อีหลิงคงถูกมันย่ำยีไปแล้ว!”
“คุณไม่อยากแก้แค้นให้ลูกสาวตัวเองก็แล้วไปสิ แต่นี่กลับมาช่วยพูดให้ศัตรูอีก!”
ฝ่าบาทคาร์นอตวิลเลียมเป็นคนฆ่าคุณชายตระกูลหง ตระกูลหงไม่สามารถกล่าวโทษตระกูลอีได้
ทันใดนั้น จู่ ๆ ได้มีคนเคาะประตูขึ้นมา
“ผู้นำตระกูลครับ มีแขกมาขอพบ!”
อีหยุ่นขมวดคิ้ว แล้วหันไปทางประตูพลางพูดด้วยน้ำเสียงหงุดหงิดรำคาญว่า : “บอกไปว่าฉันไม่อยู่”
“ครับ!”
คนรับใช้ที่อยู่ด้านนอกได้จากไป
ภายในห้อง อีหยุ่นมองไปที่ฝ่าบาทคาร์นอตวิลเลียม แล้วเอ่ยพูดเสียงขรึม : “นายฆ่าเขา อาจจะไม่ได้ออกจากประเทศจีนเลยก็ได้นะ!”
“นายต้องคิดให้ดี ๆ!”
ฝ่าบาทคาร์นอตวิลเลียมเงยหน้าขึ้นมา แล้วแสยะยิ้ม พลางพูดด้วยสีหน้าโอหัง : “ถ้าผมต้องการจะไป ต่อให้เป็นเทพสงครามของจีน ก็ขวางผมไว้ไม่ได้หรอก”
อีหยุ่นเงียบลงอีกครั้ง เขาไม่รู้ถึงพลังที่แท้จริงของฝ่าบาทคาร์นอตวิลเลียม แต่เขาคิดว่าถ้าหากฝ่าบาทคาร์นอตวิลเลียมฆ่าคุณชายของตระกูลหงตาย เขาคงหนีไม่พ้นแน่นอน
ตระกูลหง มีอำนาจนี้อยู่
อีกอย่าง จากที่เขาได้รับข้อมูลมา นายท่านตระกูลหงสนิทสนมกับเทพสงครามเจียงร่อโจ๋แห่งเมืองหลวงมาก
ถ้าหากแตะต้องตระกูลหง เจียงร่อโจ๋ต้องลงมืออย่างแน่นอน
ตึง ตึง ตึง!
เสียงเคาะประตูดังขึ้นอีกครั้ง
“ผู้นำตระกูลครับ คนคนนั้นบุกเข้ามาแล้วครับ พวกเราขวางไว้ไม่อยู่!”
ตอนนี้อีหยุ่นกำลังอารมณ์ไม่ดีอยู่ เมื่อได้ยินข่าวนี้ ก็โมโหเป็นอย่างมาก : “ฉันจะดูสิว่ามันเป็นใคร ถึงได้กล้าบุกบ้านตระกูลอี!”
“ปรมาจารย์หลิน กรุณารอสักครู่นะครับ!”
หลินหยุนเอ่ย : “ผมไปกับคุณด้วยแล้วกัน คนคนนี้อาจจะไม่ได้มาหาคุณก็ได้”
อีหยุ่นทำท่าครุ่นคิด จากนั้นได้พยักหน้าและเอ่ยว่า : “ก็ได้ครับ!”
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: จักรพรรดิเชียนตกสวรรค์
จบแค่นี้จริงดิ ไม่มั้ง เหมือนคนเขียนโดนตัดจบใน 5 ตอน อะไรกันนี่ อ่านถึงประมาณตอนที่ 1,500-1,600 พอละ หลังจากนั้นเละ ช่วงสุดท้ายนี่มั่วบ้านงานมั่ก ๆ...
1...
1...
1...
1...
นิยายจีนหลายๆหรือเกือบทุกเรื่องจะจบแบบงง..เหมือนคนแต่งจบไม่เป็น..คือเนื้อเรื่องแต่งไปได้เรื่อยๆแต่หาตอนจบไม่เจอคือถ้าจะจบก็จบแบบงง..หนักสุดน่าจะเรื่องฉินหรังละครับ.ฉินหรังไปสถานที่หนึ่งได้ต้นไม้แล้วโดนระเบิดออกมาอีกทีก็1ปีผ่านไป ไปหาแม่แล้วเปลี่ยนชื่อเลยครับ จงหยู่นางเอกต้นเรื่องหายไปเลย ฉินหรังได้กลับนางฟ้า ผมนี้งงเลยคนแต่งน่าจะเมาแฟบนะ...
จบแบบงงๆครับ...