จักรพรรดิเชียนตกสวรรค์ นิยาย บท 948

แต่ว่า ชายชราผู้นั้นสีหน้านิ่งเฉย สายตาที่มองไปยังฝ่าบาทคาร์นอตวิลเลียม มีความเย้ยหยันเผยออกมา

“พลังแค่นี้น่ะเหรอ อย่าทำให้ขายหน้าจะดีกว่า”

“ไสหัวไปซะ!”

ชายชราคนผู้นั้นยืดอกขึ้น แล้วมีพลังมหาศาลออกมา จนกระแทกร่างของฝ่าบาทคาร์นอตวิลเลียมกระเด็นกลับไป

ฝ่าบาทคาร์นอตวิลเลียมหน้าแดงขึ้นมา เขาถูกคนอื่นโจมตีกลับมา ต่อหน้าอีหลิง

ทำให้ฝ่าบาทคาร์นอตวิลเลียมผู้สูงศักดิ์เสียหน้าเป็นอย่างมาก

“ทุเรศ แกกล้าดูถูกฉัน ฉันจะฆ่าแกซะ!” ฝ่าบาทคาร์นอตวิลเลียมโมโหมาก จนร่างกายเริ่มมีแสงสีดำออกมา

จู่ ๆ ได้มีมือข้างหนึ่งมาจับไหล่เขาไว้ หลินหยุนเอ่ยพูดอย่างเรียบ ๆ ว่า : “อย่าวู่วาม นายไม่ใช่คู่ต่อสู้ของมัน”

ได้ยินหลินหยุนพูดอย่างนี้ ฝ่าบาทคาร์นอตวิลเลียมก็จำเป็นต้องหยุดมืออย่างจนใจ

“นายรีบฆ่ามันทิ้งซะเถอะ ไอ้สารเลวที่สมควรตายมันอวดดีเกินไปแล้ว”

หลินหยุนเอ่ยพูดด้วยสีหน้านิ่งเฉย : “วางใจเถอะ วันนี้มันต้องตายแน่นอน”

สายตาของหงเหวินหาวมองไปที่หลินหยุน แล้วแสยะยิ้มอย่างเหยียดหยามพลางเอ่ยพูด : “แกก็คือปรมาจารย์หลินงั้นเหรอ? ฉันรู้จักแก ลูกน้องฉันบอกฉันแล้วว่าแกเก่งมาก”

“ฉะนั้น ฉันเลยให้คุณปู่หายอดฝีมือมาคนหนึ่ง เพื่อมาจัดการแก”

“รอให้ฆ่าแกเสร็จ ก็ไม่มีใครมาขัดขวางฉันพาภรรยากลับบ้านแล้ว”

พูดจบ หงเหวินหาวได้ผิวปากให้อีหลิง ท่าทางชั้นต่ำมาก

หงซานเหอและอีหยุ่น เห็นเข้าก็ขมวดคิ้วทันที

ตอนแรกพวกเขายังสงสัยว่า ขอแค่หงเหวินหาวมีสมองสักนิด จะทำเรื่องบ้าบออย่างการจับตัวอีหลิงไปได้ยังไง

ตอนนี้เมื่อเห็นการกระทำของหงเหวินหาว พวกเขาก็ไม่รู้สึกแปลกใจอีกแล้วล่ะ

ท่าทีที่ไอ้หนุ่มนี่แสดงออกมา มันบ้ายิ่งกว่าหลินหยุนเสียอีก

อีหลิงตะคอกด้วยความโมโห : “หุบปากนะ ใครเป็นภรรยาของแก? ให้ฉันแต่งงานกับคนไร้ยางอายอย่างแก ฝันไปเถอะ!”

หงเหวินหาวหัวเราะออกมา ท่าทางเลวทราม : “ถ้าไม่ใช่เพราะเธอห้อยยันต์หยกคุ้มกายนั่นไว้ที่คอ เธอตกเป็นผู้หญิงของฉันนานแล้ว”

“ตอนนี้ฉันหายอดฝีมือมาแล้ว หยกนั่นขวางฉันไม่ได้อีกแล้ว วันนี้ เธอต้องกลายเป็นผู้หญิงของฉัน”

“บังอาจ!” อีหยุ่นทนไม่ไหวแล้ว จึงได้ตวาดออกมา

ฝ่าบาทคาร์นอตวิลเลียมโกรธจนตาแดงก่ำ เขาจ้องไปที่หลินหยุน : “นายรออะไรอยู่ ฆ่าไอ้สารเลวนั่นซะสิ!”

หลินหยุนสีหน้านิ่งเฉย แล้วค่อย ๆ เดินไปข้างหน้าสองสามก้าว

ชายชราที่โจมตีฝ่าบาทคาร์นอตวิลเลียมคนนั้น ได้รีบเอาตัวหงเหวินหาวไปอยู่ด้านหลังทันที

“คุณชายหง ถอยไปครับ ไอ้หมอนี่ไม่ธรรมดา!” ชายชราจ้องเขม็งไปที่หลินหยุน แล้วเอ่ยพูดกับหงเหวินหาว

หงเหวินหาวไม่ได้โง่ จึงรีบไปหลบอยู่ด้านหลังผู้หญิงกระโปรงขาวคนนั้นทันที

ชายชรามองไปที่หลินหยุน แล้วแสยะยิ้มออกมา : “ปรมาจารย์หลิน ได้ยินชื่อเสียงมานานแล้ว!”

หลินหยุนก้าวไปข้างหน้าต่อไปเรื่อย ๆ แล้วมองไปที่ชายชราคนนั้น พลางเอ่ยพูดอย่างเรียบ ๆ ว่า : “แกไม่ใช่คู่ต่อสู้ของฉัน ถอยไป ฉันจะไว้ชีวิตแก”

ชายชราหัวเราะออกมาเสียงดัง : “คิดจะแตะต้องคุณชายหง ก็ต้องผ่านด่านฉันไปให้ได้ก่อน”

“งั้นก็จะสนองใจแก!” หลินหยุนค่อย ๆ ยื่นมือออกมาข้างหนึ่ง แล้วกระแทกใส่ชายชราคนนั้น

ชายชรามีสีหน้าเคร่งขรึมทันที เตรียมรับมืออย่างสุดกำลัง เหมือนกำลังเผชิญหน้ากับศัตรูที่ยิ่งใหญ่

ทันใดนั้น ชายชราก็รู้สึกว่าพื้นที่รอบ ๆ ถูกปิดล้อม ราวกับมีภูเขาลูกใหญ่หล่นลงมาจากท้องฟ้าแล้วทับมาที่เขา

“อ๊า!”

ชายชรารวบรวมพลัง แล้วกระแทกหมัดใส่หลินหยุนอย่างหนักหน่วง

แต่น่าเสียดาย ที่พลังของหมัดนั้น ไม่สามารถมาถึงตัวของหลินหยุนได้เลย

พรืด!

ชายชรากระอักเลือดออกมาทันที   เหมือนถูกอะไรทับใส่อย่างรุนแรง จนคุกเข่าลงไปบนพื้น

แกร๊ก!

เสียงกระดูกหักจากร่างของชายชราดังขึ้น เลือดไหลออกมาจากทวารทั้งเจ็ด ร่างโอนเอนล้มลงไปกับพื้น

ที่เกิดเหตุตกอยู่ในความเงียบทันที!

หงซานเหอมองไปที่หลินหยุนด้วยความตกใจ : “พลังของเจ้าหมอนี่แข็งแกร่งเพิ่มขึ้นอีกแล้ว”

“พลังของชายชราคนเมื่อกี้นี้ น่าจะใกล้แตะระดับแดนเทพแล้ว แต่กลับต้านทานหมัดของเขาไว้ไม่ได้สักหมัด”

หงเหวินหาวสีหน้าตกตะลึง : “อ่อนแอขนาดนี้เลยเหรอ? ปู่ยังมีหน้ามาบอกว่าหายอดฝีมือให้ฉัน นี่น่ะเหรอยอดฝีมือ?”

หลินหยุนมองไปที่หงเหวินหาวด้วยสายตาเรียบเฉย จากนั้นค่อย ๆ เดินไปทางเขาอย่างช้า ๆ

อีหยุ่นหน้านิ่วคิ้วขมวด : “เฮ้อ วุ่นวายแล้ว!”

ใบหน้าของจ้าวม่านหรู ดูตกใจและโมโห : “นายฆ่าเขาจริง ๆ เหรอ!”

“หลินหยุน อย่าคิดว่าวรยุทธของตัวเองสูงส่งนัก คนที่เก่งกาจกว่านาย ยังมีอีกเยอะ!”

“นายรอรับความโกรธแค้นของตระกูลหงได้เลย!”

จ้าวม่านหรูแค่นเสียงหึด้วยความไม่พอใจ แล้วจากไป

หงซานเหอสีหน้าถมึงทึง มองไปที่หลินหยุนพลางตวาดเสียงเย็นชา : “ไอ้หนุ่ม นายดื้อรั้นไม่ยอมฟังใครอย่างนี้ ย่อมได้รับผลร้ายที่ตามมา!”

“นายทำตัวเองให้ดีแล้วกัน!”

พูดจบ หงซานเหอได้จ้องมองหลินหยุนอยู่อย่างนั้น แล้วจากไป

ฝ่าบาทคาร์นอตวิลเลียมถ่มน้ำลายใส่ศพของหงเหวินหาว : “ถุย! แค่เศษสวะตัวหนึ่ง ฆ่าก็ฆ่าไปสิ มันจะอะไรนักหนาเชียว!”

อีหยุ่นเอ่ยพูดเสียงขรึม : “หงเหวินหาวตายไปไม่มีอะไรน่าเสียดายหรอก แต่ว่า ต่อไปพวกเราต้องเผชิญหน้ากับการแก้แค้นอย่างบ้าคลั่งของตระกูลหง!”

“ปรมาจารย์หลิน เราต้องเตรียมพร้อมไว้ก่อน!”

หลินหยุนเอ่ยอย่างเรียบ ๆ : “ไม่มีอะไรต้องกังวล ถ้าตระกูลหงมาแก้แค้น ฉันจะจัดการด้วยตัวเอง”

อีหลิงเดินมาข้าง ๆ หลินหยุน มองไปที่หลินหยุนด้วยสีหน้าซาบซึ้ง แล้วเอ่ยพูดเสียงเบาว่า : “พี่หลินหยุน ขอบคุณพี่นะคะ!”

ฝ่าบาทคาร์นอตวิลเลียมเข้ามาหาทันที แล้วเอ่ยพูดด้วยสีหน้าระรื่น : “ยังมีผม ยังมีผมด้วยนะครับ”

หลินหยุนยิ้มเล็กน้อยแล้วเอ่ย : “อีหลิง ครั้งนี้เธอควรจะขอบคุณฝ่าบาทคาร์นอตวิลเลียมจริง ๆ นั่นแหละ เขาเสียสละเพื่อเธอไปมากมาย”

อีหลิงหันไปมองใบหน้าหล่อเหลาของฝ่าบาทคาร์นอตวิลเลียม ไม่รู้ทำไม เธอถึงมักรู้สึกตลกเขา

“ขอบคุณนะคะ ฝ่าบาทคาร์นอตวิลเลียมผู้สูงส่ง!”

อีหลิงเอ่ยเรียกชื่อของฝ่าบาทคาร์นอตวิลเลียมอย่างเต็มยศ ทำให้ฝ่าบาทคาร์นอตวิลเลียมดีใจเป็นอย่างมาก

อีหยุ่นมองไปยังคนหนุ่มสาวที่ไม่สนใจเรื่องของตระกูลหงและตระกูลจ้าวเลยสักนิด ก็ได้แต่เป็นกังวลใจ

“หวังว่าเทพสงครามเจียงร่อโจ๋ จะมีจุดยืนของตัวเอง ไม่ทำตัวเป็นอันธพาลให้ตระกูลหง!”

“อีกอย่าง หวังว่าประธานาธิบดีจะยับยั้งกองทัพตะวันออกเฉียงใต้ไว้ได้!”

“ไม่อย่างนั้น คงลำบากมากแน่ ๆ!”