จักรพรรดิเชียนตกสวรรค์ นิยาย บท 950

“พอได้แล้ว”

ในที่สุดประธานาธิบดีก็เอ่ยพูด

สายตาของทุกคนต่างจับจ้องไปที่ประธานาธิบดี

สี่มหาตระกูลที่นำโดยหวางจิงหลง ได้รอดูท่าทีของประธานาธิบดีมาตลอด

คนของกองทัพ ก็รอดูท่าทีของประธานาธิบดีเช่นกัน

แม้แต่หงซิงกั๋ว ที่จริงก็รอดูท่าทีของประธานาธิบดีด้วย

ประธานาธิบดีมองไปที่สองคนนั้นด้วยสีหน้าสงบนิ่ง ยังคงดูไม่ออกว่ากำลังคิดอะไรอยู่ในใจ

“ทั้งสองท่านล้วนเป็นเสาหลักของประเทศจีน ทำไมถึงต้องทะเลาะกันอย่างไร้ประโยชน์ที่นี่ด้วย?”

“ผู้อาวุโสหง สำหรับการตายของหลานคุณ ผมขอแสดงความเสียใจเป็นอย่างยิ่ง แต่ก็เหมือนกับที่จอมพลหงพูด นี่เป็นเรื่องความแค้นส่วนตัว จะให้มากระทบถึงประเทศชาติได้อย่างไร?”

“ถ้าหากผู้อาวุโสหงอยากให้ผมใช้กองกำลังทหารไปจัดการหลินหยุน คงเป็นไปไม่ได้อย่างแน่นอน”

พูดจบ ประธานาธิบดีได้เงียบไปครู่หนึ่ง แล้วมองไปทางหวางจิงหลง จากนั้นเอ่ยพูดอย่างสงบนิ่งว่า : “ส่วนที่ผู้นำตระกูลหวางกล่าวว่าหากไม่กำจัดหลินหยุน จะทำให้วีรบุรุษผู้กล้าที่เสียสละชีวิตเพื่อประเทศชาติเหล่านั้นปวดใจ”

“ผมคิดว่านี่เป็นเพียงสิ่งที่ผู้นำตระกูลหวางคาดเดาเท่านั้น”

“วีรบุรุษผู้เสียสละเพื่อประเทศชาติเหล่านั้น จะมาปวดใจกับเรื่องเล็กน้อยอย่างนี้ได้อย่างไรกัน?”

“การเสียสละทุ่มเทของวีรบุรุษ ไม่เคยเรียกร้องผลตอบแทน”

พูดถึงตรงนี้ ประธานาธิบดีก็ไม่พูดอะไรต่ออีก

ถึงแม้ประธานาธิบดีไม่ได้พูดออกมาชัดเจนว่าสนับสนุนใจ แต่เชื่อว่าทุกคนในที่นี้ต่างฟังเข้าใจดีแล้ว

หงซิงกั๋วสีหน้าถมึงทึงด้วยความไม่ยอม : “ประธานาธิบดีครับ คุณหมายความว่า ปล่อยให้หลินหยุนฆ่าหลานชายผมโดยไม่สนใจไยดีงั้นเหรอครับ?”

ประธานาธิบดีหัวเราะออกมา : “ผู้อาวุโสหง หลานชายของคุณลักพาตัวเด็กสาวคนนั้นของตระกูลอี เพื่อจะทำอะไร คุณเองน่าจะรู้ดีอยู่แก่ใจ”

“หลินหยุนฆ่าเขาตาย แม้ทำเกินไปหน่อย แต่ก็ไม่ได้เป็นโทษร้ายแรงอะไรเลย”

“ผมคุมประเทศจีนทั้งประเทศ จะใช้กองกำลังทหารของประเทศไปจัดการคนคนหนึ่งเพราะเรื่องเล็กน้อยเช่นนี้ได้อย่างไร”

คำพูดนี้ แสดงให้เห็นชัดเจนแล้วว่าประธานาธิบดีปฏิเสธหงซิงกั๋ว

แต่ว่า สิ่งที่น่าแปลกใจก็คือ หงซิงกั๋วกลับไม่โมโหออกมา ได้แต่มองไปที่ประธานาธิบดีแล้วเอ่ยว่า : “ในเมื่อประธานาธิบดีไม่ยินดีช่วยตระกูลหงเรียกร้องความยุติธรรม งั้นผมก็ไม่สามารถไปบังคับได้”

“แต่ผมหวังว่าตอนที่ผมแก้แค้น ประธานาธิบดีอย่ามาขัดขวางผม”

ประธานาธิบดีเอ่ย : “ผู้อาวุโสหงวางใจเถอะ เรื่องนี้ ผมไม่ช่วยใครทั้งนั้น”

“ครับ!”

“ผมจะจำคำพูดของประธานาธิบดีเอาไว้ ว่าจะไม่ช่วยใครทั้งนั้น!”

“งั้นผมขอตัวลาครับ!”

พูดจบ หงซิงกั๋วก็หมุนตัวเดินจากไป

หวางจิงหลงยกมุมปากขึ้น แล้วมองไปที่ประธานาธิบดีพลางเผยรอยยิ้มได้ใจออกมา จากนั้นก็หมุนตัวเดินจากไป

ผู้นำตระกูลคนอื่น ๆ ที่เหลือ ก็ตามหวางจิงหลงออกไป

เหล่าทหารจากกองทัพ ก็ทยอยบอกลาประธานาธิบดี

ผู้นำต่างกลับไปหมดแล้ว คนที่เหลือก็ไม่จำเป็นต้องอยู่ต่อ

เมื่อรอให้ทุกคนกลับไปจนหมด คราวนี้หงซานเหอได้ตะเบ็งออกมาด้วยความโมโห : “มีอย่างที่ไหน!”

“หงซิงกั๋วนี่ยิ่งแก่ยิ่งเลอะเลือน วันนี้ถึงกับมาตีระฆังแจ้งเตือน!”

“ถือโถอัฐิมาที่คฤหาสน์สภาประเทศ เขาเห็นคฤหาสน์สภาประเทศเป็นบ้านของเขาหรือไงกัน!”

“ในประวัติศาสตร์รอบร้อยปีของจีน เขาถือว่าเป็นคนแรกเลย!”

“ที่น่าโมโหไปกว่านั้นคือ เขาคิดเพ้อเจอ จะให้ประธานาธิบดีใช้กองกำลังทหารช่วยเขาแก้แค้นส่วนตัว!”

ประธานาธิบดีมองไปทางที่หงซิงกั๋วและคนอื่น ๆ จากไปด้วยสีหน้าสงบนิ่ง แล้วค่อย ๆ เอ่ยพูดว่า : “จอมพลหง ที่จริงพวกเขาไม่ได้อยากให้ฉันช่วยเขาแก้แค้นตั้งแต่แรกแล้วล่ะ”