จักรพรรดิเชียนตกสวรรค์ นิยาย บท 951

หวางจิงหลงเอ่ยพูด : “ผู้อาวุโสหงไม่ต้องเกรงใจหรอก ช่วยคุณ ก็เท่ากับช่วยตัวผมเอง”

“ไม่ทราบว่าผู้อาวุโสหงจะเริ่มดำเนินการเมื่อไหร่?”

หงซิงกั๋วครุ่นคิดครู่หนึ่ง แล้วเอ่ยว่า : “เดิมทีผมไม่อยากรอแม้แต่วินาทีเดียว ฉันต้องการเอาเลือดของไอ้เวรนั่น มาบูชาหลานชายผมที่ตายไป”

“แต่ว่า ไอ้หมอนั่นมันไม่ธรรมดา ผมจำเป็นต้องไปวางแผนให้รอบคอบ เพื่อให้แน่ใจว่าจะฆ่ามันได้แน่นอน”

“แต่ช้าสุดก็ภายในสามวันนี่แหละ ไม่ว่าจะเตรียมการเป็นยังไง ผมก็จะเริ่มดำเนินการทันที ถึงเวลานั้น ผมหวังว่าผู้นำตระกูลทุกท่านจะมาร่วมเป็นสักขีพยาน”

หวางจิงหลงเอ่ย : “ผู้อาวุโสหงวางใจเถอะ ต่อให้คุณไม่เชิญ พวกเราก็จะไปอยู่แล้ว”

จ้าวโม่เย้นผู้นำตระกูลจ้าวเอ่ยพูด : “ผู้อาวุโสหงวางใจเถอะ พวกเราก็อยากรู้เหมือนกันว่าไอ้หมอนั่นมันเก่งกาจสักแค่ไหน ศึกครั้งนี้ ไม่ว่าแพ้หรือชนะ ก็น่าจะหาไพ่ตายของไอ้หมอนั่นได้”

“ต่อให้ครั้งนี้คุณพ่ายแพ้ พวกเราก็ไม่ปล่อยไอ้หมอนั่นไปหรอก”

หงซิงกั๋วทำมือคารวะผู้นำทั้งสี่คน : “เมื่อเป็นเช่นนี้ กระผมขอขอบคุณท่านทั้งสี่เป็นอย่างมาก!”

“ขอตัวลาก่อนครับ!”

“ไม่ไปส่งนะ!”

หลังจากที่หงซิงกั๋วกลับไป จ้าวโม่เย้นได้มองไปที่หวางจิงหลง แล้วเอ่ยถาม : “ผู้นำตระกูลหวาง คุณคิดว่าครั้งนี้จะมั่นใจตระกูลหงได้สักแค่ไหน?”

หวางจิงหลงส่ายหน้า : “ไม่แน่ใจเหมือนกัน ถ้าหากตระกูลหงมีแค่ให้เจียงร่อโจ๋ออกหน้า ผมคิดว่าไม่มีทางชนะได้เลย”

จ้าวโม่เย้นขมวดคิ้ว : “ผมคิดว่าหงซิงกั๋วไม่ใช่คนประมาท ต่อให้แค้นจนหน้ามืดตามัว ยังไงก็ต้องมีความมั่นใจอยู่บ้างแหละ”

จางฉางเกิงผู้นำตระกูลจางได้เอ่ยว่า : “หรือว่า ตระกูลหงมีไพ่ตายอย่างอื่นอีก”

หวางจิงหลงพยักหน้า : “สามวันหลังจากนี้ จะได้รู้ทุกอย่างเองแหละ”

“อืม”

......

หนึ่งวันถัดมา หลินหยุนที่อยู่ ณ บ้านตระกูลอีแห่งเจียงหนาน ได้รีบจดหมายท้ารบจากเมืองหลวง

จดหมายนั้นส่งมาจากตระกูลหง แต่ว่า ผู้ท้ารบ กลับเป็นเทพสงครามที่เลื่องชื่อมากสุดของจีน เจียงร่อโจ๋

ในห้องโถงตระกูลอี หลินหยุนได้ถือจดหมายด้วยมือข้างหนึ่ง

เนื้อหาในจดหมายฉบับนี้สั้นมาก มีเพียงตัวอักษรหนึ่งบรรทัดเท่านั้น เขียนว่า : ปรารถนาที่จะสู้รบกับคุณ

ลงชื่อ : เจียงร่อโจ๋

อ่านจดหมายจบ หลินหยุนได้ยื่นจดหมายให้กับอีหยุ่นที่อยู่ข้าง ๆ

“เทพสงคราม เจียงร่อโจ๋!”

“เขา เขาจะลงมือ!”

สิ่งที่อีหยุ่นกลัวมากสุดคือหงซิงกั๋วขอให้เจียงร่อโจ๋มาช่วย ถึงแม้เขาคิดว่าต่อให้เป็นเจียงร่อโจ๋ก็อาจจะไม่สามารถเอาชนะหลินหยุนได้

แต่ว่า ชื่อเสียงของเทพสงครามของจีนนั้น เลื่องชื่อลือชามากเหลือเกิน

ชื่อเสียงที่ได้มา ไม่มีทางเป็นเรื่องหลอกลวงแน่นอน

อีกอย่าง เจียงร่อโจ๋อยู่ในเมืองหลวงมายี่สิบกว่าปี คอยปกป้องประตูเมืองของจีนเอาไว้ ทำให้ศัตรูจากรอบทิศไม่กล้ามาย่างกราย

ถ้าหากไม่มีความสามารถจริง ๆ จะทำถึงขนาดนี้ได้ยังไง!

สายตาของหลินหยุนมองออกไปไกล ๆ เขาเอ่ยพูดอย่างเรียบเฉยว่า : “เทพสงครามของจีน”

อีหยุ่นเห็นท่าทางนิ่งเฉยของหลินหยุน ก็เอ่ยเตือนอย่างจริงจัง : “ในเมื่อตระกูลหงเชิญเทพสงครามมาช่วย ก็น่าจะไม่ใช้กองกำลังทหารแล้วล่ะ”

“แต่ว่า เทพสงครามปกป้องประตูประเทศจีนมานานหลายปีขนาดนี้ ความสามารถต้องไม่ธรรมดาแน่นอน คุณอย่าประมาทเด็ดขาดนะ!”

“วางใจเถอะครับ ผมรู้ตัวเองดี” หลินหยุนเอ่ยอย่างเรียบ ๆ

ฝ่าบาทคาร์นอตวิลเลียมเอ่ยพูดด้วยสีหน้าเหยียดหยาม : “เทพสงครามแห่งจีนอะไรกัน ก็คือไอ้หนุ่มชาวจีนแซ่เจียงคนหนึ่งไม่ใช่หรือไง?”

“ตอนนั้น ฉันก็เคยได้ปะทะฝีมือกับมัน ความสามารถของมันก็งั้น ๆ แหละ”

หลินหยุนประหลาดใจ : “นายเคยปะทะฝีมือกับเจียงร่อโจ๋ด้วยเหรอ?”

ฝ่าบาทคาร์นอตวิลเลียมเอ่ยพูดอย่างเรียบเฉยว่า : “มีอะไรน่าตกใจ ตอนนั้นฉันได้ตามดยุกแดร็กคิวล่ามา แล้วเคยสู้รบกับเทพสงครามคนนั้นที่พวกนายพูดถึง แต่ว่า มันก็เป็นเรื่องเมื่อหลายปีมาแล้วล่ะ”

“ตอนนี้ ไม่รู้ว่าไอ้หมอนั่นจะเก่งกาจขึ้นหรือยัง?”

หลินหยุนหมดคำพูด สามารถเรียกเจียงร่อโจ๋ว่าไอ้หมอนั่นได้ คงมีแค่เผ่าโลหิตที่มีชีวิตยืนยาวนี่แหละที่ทำได้

ฝ่าบาทคาร์นอตวิลเลียมก็พูดว่า : “หลินหยุนพูดถูก คุณอยู่บ้านให้สบายใจเถอะนะ มีผมไปกับหลินหยุน ไม่เกิดเรื่องอะไรได้หรอก คุณวางใจได้เลย”

อีหลิงรู้สึกน้อยใจ ดวงตาคู่นั้นของเธอที่เต็มไปด้วยความหวัง ได้เปียกปอนด้วยหยดน้ำตา

“พี่หลินหยุน ขอโทษค่ะ เป็นเพราะฉันเอง ทำให้พี่มีศัตรูที่แข็งแกร่งอย่างนี้!”

หลินหยุนยิ้มเล็กน้อย : “ศัตรูแข็งแกร่งอะไรกัน เป็นพวกคนเลวไม่ได้เรื่องไม่กี่คนเอง”

“เอาล่ะ รออยู่ที่บ้านให้สบายใจ เมื่อพี่ถึงเมืองหลวงแล้ว จะรีบบอกเธอทันที”

อีหลิงเงยหน้าขึ้น มองไปที่หลินหยุน : “งั้นพี่ต้องระวังตัวนะคะ”

“อืม” หลินหยุนพยักหน้า

ฝ่าบาทคาร์นอตวิลเลียมที่อยู่ข้าง ๆ จู่ ๆ ก็รู้สึกหึงขึ้นมา อดไม่ได้ที่จะพึมพำเสียงเบา ๆ ว่า : “ผมก็ต้องไปเมืองหลวงนะ......”

อีหลิงได้ยิน ก็กลอกตาใส่เขา แล้วเอ่ยว่า : “คุณก็ต้องระวังตัว ทำอะไรอย่างวู่วาม เชื่อฟังพี่หลินหยุนให้มาก ๆ”

ฝ่าบาทคาร์นอตวิลเลียมยิ้มออกมาด้วยความดีใจทันที : “นี่ใช่ภรรยาผู้แสนอ่อนโยนกำลังกำชับสามีที่กำลังจะไปออกรบหรือเปล่านะ?”

อีหลิงหน้าแดงขึ้นมา : “พูดเพ้อเจ้ออะไรกัน เป็นความห่วงใยระหว่างเพื่อนต่างหาก”

ฝ่าบาทคาร์นอตวิลเลียมเลิกคิ้วขึ้น แล้วหัวเราะแหะแหะ : “เอาเถอะ ต่อให้เป็นความเป็นห่วงใยแบบเพื่อน ก็ไม่เลว คนรักกันส่วนมากเริ่มจากการเป็นเพื่อนทั้งนั้นแหละ”

“นายยังจะพูดอีก!” อีหลิงพูดด้วยความโมโห

“ไม่พูดแล้วไม่พูดแล้ว หลินหยุนเรารีบไปกันเถอะ! นางฟ้าแสนสวยของฉันเขินแย่แล้ว! ฮ่าฮ่า......” ฝ่าบาทคาร์นอตวิลเลียมพูดจบ ก็รีบวิ่งแจ้นออกไปราวกับลมพัดทันที

อีหยุ่นมองไปที่คนหนุ่มสาวสามคนนี้ที่อยู่ตรงหน้า ด้วยแววตาที่เต็มไปด้วยความซับซ้อน

สำหรับความคิดของฝ่าบาทคาร์นอตวิลเลียม เขามีประสบการณ์มาก่อน จึงเข้าใจความคิดของฝ่าบาทคาร์นอตวิลเลียม

สำหรับความคิดของอีหลิง เขายิ่งเข้าใจมันเป็นอย่างดี

แต่ว่า ความคิดของหลินหยุนนั้น เขากลับคาดเดาไม่ได้

“ช่างเถอะ เรื่องของคนหนุ่มสาว ปล่อยพวกเขาไปแล้วกัน!”

หลินหยุนบอกลาอีหลิง แล้วนั่งรถที่อีหยุ่นเตรียมไว้ มุ่งหน้าไปยังสถานีรถเพื่อเดินทางไปยังเมืองหลวง