จักรพรรดิเชียนตกสวรรค์ นิยาย บท 963

"ข้อเสนอนี้ดีมากๆ!"ผู้อาวุโสของเขาหยุนซูเห็นด้วย

ผู้อาวุโสของสำนักอู๋จี๋ก็พูดว่า:"ฉันก็เห็นด้วย!"

หลอหยวนป้ายกมือขึ้นทันที มองไปที่นางหิมะและพูด:"ฉันก็เห็นด้วยเหมือนกัน"

ผู้อาวุโสของสำนักต้าหลินมองไปที่นางหิมะและพูด:"นางหิมะ ตอนนี้มีแค่วังเทพหิมะของพวกคุณที่ยังไม่ได้แสดงความคิดเห็น พวกคุณควรแสดงความคิดเห็นของตัวเองให้ทุกคนรู้ได้แล้ว!"

สายตาของผู้รับผิดชอบของสี่สำนักใหญ่ต่างมองไปที่นางหิมะทันที ดูเหมือนพวกเขากำลังข่มขู่นางหิมะอยู่

สายตาของนักบู๊ร้อยกว่าคนที่อยู่ในเหตุการณ์ก็มองไปที่นางหิมะเหมือนกัน

ถึงแม้คนเหล่านี้จะไม่รู้ว่าสถานที่แห่งนี้มีโบราณสถานหรือเปล่า อย่างไรก็ตาม ถ้ามันมีอยู่จริงๆ พวกเขาก็ต้องการที่จะเข้าไปสำรวจเหมือนกัน

ดังนั้นในเวลานี้ วังเทพหิมะกำลังเผชิญกับแรงกดดันมหาศาล

สายตาของนางหิมะมองไปที่ทุกคน

ผ่านไปสักพัก นางหิมะพูดอย่างเย็นชา:"ได้"

"แต่พวกคุณห้ามทำลายสิ่งของที่อยู่ในสถานที่แห่งนี้เด็ดขาด"

ผู้อาวุโสของสำนักต้าหลินพูดด้วยรอยิ้ม:"พวกเราไม่ทำลายสิ่งของในที่นี้อยู่แล้ว โบราณสถานนั้นล้ำค่ามากๆ ถึงแม้จะหาอะไรไม่เจอ พวกเราก็ไม่กล้าทำลายสิ่งของอยู่แล้ว"

"พวกคุณละ?"สายตาของนางหิมะมองไปที่สำนักอื่นๆ

หลอหยวนป้าพูดทันที:"ฉันสัญญาว่าจะไม่ทำลายสิ่งของแม้แต่ชิ้นเดียว"

"พวกเราก็จะไม่ทำลายสิ่งของเหมือนกัน!"

ผู้รับผิดชอบของสำนักต่างๆก็ตอบตกลงทันที

หลังจากนางหิมะมองผู้รับผิดชอบของสำนักต่างๆแล้ว เธอก็หลีกทางให้และไม่พูดอะไรอีก

ผู้รับผิดชอบของสำนักต่างๆดีใจมากๆ พวกเขารีบพาคนของตัวเองเดินกระจายออกไปเพื่อหาทางเข้าโบราณสถาน

หลินหยุนกับคาร์นอตวิลเลียมเดินตามนักบู๊เหล่านั้น และเดินวนอยู่ในสถานที่แห่งนี้หลายรอบ

บนยอดเขาเทพจันทรา นอกจากทะเลสาบกลมๆที่กินพื้นที่สองในสามแล้ว พื้นที่ที่เหลือสามารถมองเห็นได้อย่างชัดเจน มันเป็นไปไม่ได้ที่จะซ่อนทางเข้าโบราณสถานเอาไว้

ผู้รับผิดชอบสำนักต่างๆได้พาลูกศิษย์สำรวจไปแล้วหนึ่งรอบ และพวกเขาก็กลับมาอยู่ด้านหน้าวังเทพหิมะอีกครั้ง

ผู้อาวุโสของสำนักต้าหลินพูด:"นางหิมะ ในเมื่อสถานที่แห่งนี้พวกคุณวังเทพหิมะค้นพบเป็นคนแรก ถ้างั้นพวกคุณก็คงจะพบทางเข้าแล้วใช่ไหม?"

"ในเมื่อพวกเราได้ตกลงกันแล้ว พวกคุณก็ควรบอกทางเข้าให้ทุกคนรู้!"

หลอหยวนป้าพูด:"ใช่แล้ว บอกทางเข้าให้พวกเรารู้ อย่าทำให้ทุกคนต้องเสียเวลาอีกเลย"

ลูกศิษย์หญิงคนหนึ่งของวังเทพหิมะพูดด้วยความโกรธ:"นางหิมะรับปากแล้วว่าให้พวกคุณเข้ามาค้นหาได้ แต่พวกคุณขอมากเกินไปแล้ว!"

นางหิมะยกมือขึ้นและเผยให้เห็นข้อมือที่ขาวมากๆ เพื่อหยุดลูกศิษย์คนนั้นไว้

หลังจากนั้น เธอก็มองไปที่ทุกคนและพูดอย่างเย็นชา:"พวกคุณลองคิดดู ถ้าพวกเรารู้ว่าทางเข้าอยู่ตรงไหน พวกเรายังยืนรอพวกคุณอยู่ตรงนี้อีกเหรอ?"

ผู้รับผิดชอบของสำนักต่างๆเงียบทันที

วังเทพหิมะมาถึงสถานที่แห่งนี้หลายวันแล้ว ถ้าหาทางเข้าเจอ พวกเธอก็คงเข้าไปนานแล้ว บางทีเจ้าสำนักของวังเทพหิมะอาจจะมาด้วยตัวเองด้วยซ้ำ

แต่ตอนนี้วังเทพหิมะส่งนางหิมะมายังสถานที่แห่งนี้ และไม่ใช่เจ้าสำนักมาด้วยตัวเอง มันก็แสดงให้เห็นอย่างชัดเจนว่าวังเทพหิมะยังหาทางเข้าไม่เจอ

"นางหิมะ พวกคุณสามารถแบ่งปันเบาะแสที่พวกคุณหาเจอให้พวกเรารู้ได้ไหม?"ผู้อาวุโสของสำนักต้าหลินพูดเสนอขึ้นมาอีกครั้ง

ในเมื่อคนของวังเทพหิมะก็ยังหาทางเข้าไม่เจอ แต่พวกเธอมาอยู่ที่นี่ตั้งหลายวัน และพูดว่าสถานที่แห่งนี้เกี่ยวข้องกับเทพหิมะ พวกเธอต้องพบเบาะแสบางอย่างอยู่แล้ว

หลินหยุนเหลือบมองผู้อาวุโสของสำนักต้าหลินที่มีใบหน้าอ่อนโยน และคิดในใจ:"คนๆนี้ดูเหมือนจะเป็นคนซื่อสัตย์ แต่จิตใจเจ้าเล่ห์มากๆ"

นางหิมะมองเขาอย่างเย็นชาและถามกลับไปว่า:"ไม่ทราบว่าสำนักต้าหลินจะยอมแบ่งปันคัมภีร์จิตให้พวกเราได้หรือเปล่า?"

ผู้อาวุโสของสำนักต้าหลินหน้าแดงทันที:"นางหิมะพูดล้อเล่นใช่ไหม คัมภีร์จิตคือวิชาล้ำค่าที่สุดของสำนักต้าหลิน มันแบ่งปันให้คนอื่นไม่ได้อยู่แล้ว?"

นางหิมะหัวเราะอย่างเย็นชา แต่เธอก็ไม่พูดอะไรอีก