จักรพรรดิเชียนตกสวรรค์ นิยาย บท 974

พวกหลินหยุนเดินทางโดยไม่หยุดพักเป็นเวลาสิบกว่าชั่วโมงแล้ว แต่ว่า ท้องฟ้าก็ยังไม่สว่างเลย

คาร์นอตวิลเลียมพูดด้วยความสงสัยว่า “แปลกจัง พวกเราเดินทางมานานขนาดนี้ ตามหลักแล้วช่วงนี้ท้องฟ้าน่าจะสว่างแล้ว ทำไมถึงตอนนี้ฟ้ายังไม่สางเลย?”

ฉูเหอพูดเยาะเย้ยว่า “เจ้าเด็กน้อย เรื่องแค่นี้ก็ยังไม่เข้าใจอีก!”

“พวกเรามุ่งหน้าไปยังทุ่งน้ำแข็งตอนเหนือสุดมาโดยตลอด เกรงว่าที่นี่น่าจะเข้าใกล้ขั้วโลกเหนือแล้ว อาจไม่แน่ว่าพวกเรากำลังเผชิญกับสภาวะรัตติกาลในยามกลางวันที่เรียกว่าโพล่าไนท์ก็ได้”

ตางอู่พูดว่า “ปรากฏการณ์โพล่าไนท์ไม่ได้มีผลกระทบอะไรกับพวกเรามากนัก แต่กลับเป็นอุปสรรคสำหรับคนธรรมดาทั่วไปพวกนั้น เช่นนี้แล้วสำหรับพวกเรากลับกลายเป็นเรื่องดีด้วยซ้ำไป อย่างน้อยที่สุดนักผจญภัยพวกนั้นก็คงไม่ปรากฏขึ้นในสภาพอากาศโพล่าไนท์เช่นนี้”

หลินหยุนถามว่า “พวกเราห่างจากตำแหน่งนั้นอีกนานเท่าไหร่?”

ตางอู่หยิบแผนที่จากเป้ข้างหลังออกมาดู แล้วชี้ไปที่จุดสีแดงตรงข้างๆรูปภูเขานั้น แล้วพูดว่า “ตอนนี้พวกเราก็น่าจะอยู่ตำแหน่งนี้ รอให้ข้ามภูเขาลูกนั้นไปก็น่าจะใกล้ถึงสถานที่ที่มีน้ำศักดิ์สิทธิ์แล้ว”

“ไปเถอะ รีบไปหาน้ำศักดิ์สิทธิ์ให้พบเร็วที่สุด” หลินหยุนพูด

“ได้”

พวกเขาก็เดินทางต่อไปข้างหน้า หลังจากผ่านไปสิบกว่าลี้ ก็ได้เห็นภูเขาน้ำแข็งลูกหนึ่งจริงๆ

“เห็นที่ว่าพวกเราคาดคะเนไม่ผิดแล้ว ข้ามภูเขาลูกนี้ไปก็ห่างจากหุบเขาที่มีน้ำศักดิ์สิทธิ์ปรากฏขึ้นไม่ไกลแล้ว” ตางอู่พูดด้วยความดีใจ

“งั้นจะรออะไรอีกล่ะ รีบปีนเขาต่อสิ!” คาร์นอตวิลเลียมตอนนี้กลับมีพลังเพิ่มขึ้นมาทันที

“ไป!”

หลินหยุนพูดอย่างเรียบๆ พวกเขาก็เริ่มปีนเข้าภูเขาไป

ภูเขาลูกนี้อยู่สูงกว่าน้ำทะเลหนึ่งพันเมตร ก็ไม่สูงมากนัก แต่ว่าสภาพอากาศที่เป็นโพล่าไนท์เช่นนี้ บวกกับมีหิมะปกคลุมมาตลอดทั้งปี ทำให้การปีนข้ามภูเขาลูกนี้เป็นไปอย่างยากลำบาก

ถ้าหากเป็นคนธรรมดาทั่วไปแล้ว คาดว่าจะต้องล้มเลิกความตั้งใจไปแล้ว

แต่ว่าพวกหลินหยุนทั้งสี่คนต่างก็เป็นคนที่เหินเดินอากาศได้ ถึงแม้ว่าปีนข้ามภูเขาลูกนี้ไป ต้องสูญเสียพลังงานไปมากก็ตาม แต่ว่าก็ไม่อาจหยุดยั้งพวกเขาได้

ระหว่างทางนั้น ทั้งสี่คนก็ได้พบเห็นซากศพคนตายที่แข็งเป็นน้ำแข็งจำนวนหนึ่ง

คาร์นอตวิลเลียมพูดด้วยความสงสัยว่า “หรือว่าคนพวกนี้ก็มาตามหาน้ำศักดิ์สิทธิ์เหมือนกันเหรอ?”

ตางอู่พูดวิเคราะห์ว่า “ไม่ใช่หรอก ดูจากการแต่งกายพวกเขาแล้ว น่าจะเป็นพวกนักไต่เขาธรรมดาเท่านั้นเอง หรือไม่ก็อาจจะเป็นนักผจญภัยมากกว่า ไม่ใช่เป็นคนที่มาตามหาน้ำศักดิ์สิทธิ์”

ฉูเหอพูดเยาะเย้ยว่า “เจ้าเด็กน้อย หรือว่าคุณดูไม่ออกว่า ซากศพที่พวกเราเจอพวกนั้น เสื้อผ้าที่พวกเขาใส่ ส่วนใหญ่เป็นแบบเก่ากว่าร้อยปีมาแล้วหรือไง?”

“บนเขานี้มีน้ำแข็งที่ไม่ละลายปกคลุมตลอดทั้งปี ศพพวกนี้จึงไม่เน่าเปื่อย”

คาร์นอตวิลเลียมพูดคัดค้านว่า “ทำไมฉันจะไม่รู้เรื่องพวกนี้ เมื่อร้อยปีก่อนฉันยังไม่รู้อยู่ที่ไหนเลย?”

“เอาเถอะ รีบไปกันเถอะ ข้ามภูเขาลูกนี้ไปพวกเราก็ใกล้ถึงหุบเขาที่มีน้ำศักดิ์สิทธิ์แล้ว” ตางอู่พูดพลางเดินไปพลาง

เดินทางท่ามกลางความมืดบนเขาภูเขาน้ำแข็ง ก็รู้สึกได้บรรยากาศอีกแบบหนึ่ง

แต่ว่าทั้งสี่คนก็ไม่มีกะจิตกะใจที่จะไปดื่มด่ำกับทิวทัศน์ในยามค่ำคืนของภูเขาหิมะเช่นนี้ ในไม่ช้าก็ได้ลงมาจากภูเขาหิมะแล้ว

ตางอู่ก็หยิบแผนที่ออกมาอีกครั้ง หลังจากดูแล้ว ก็พูดว่า “ถ้าตามแผนที่ที่ผู้อาวุโสคนนั้นได้เขียนภาพทิวทัศน์ในตอนนั้นไว้บนแผนที่นี้ ระยะทางที่ห่างออกไปห้าลี้ก็น่าจะมีหมู่บ้านเล็กๆแห่งหนึ่ง

คาร์นอตวิลเลียมไม่เชื่อ “เป็นไปได้ยังไง! ใครจะไปอาศัยอยู่ในที่บ้าบอแบบนี้ได้”

ตางอู่ดูเหมือนไม่ค่อยแน่ใจนัก จึงพูดว่า “แผนที่นี้ได้เขียนไว้หลายสิบปีแล้ว ตอนนี้หมู่บ้านเล็กๆนั้นน่าจะหายสาบสูญไปนานแล้วล่ะ!”

ฉูเหอพูดเยาะเย้ยว่า “เจ้าเด็กน้อย ฉันก็บอกแล้วว่าความรู้คุณน้อยนิดเหมือนกบในกะลา! ก็ย่อมไม่มีใครที่จะใช้ชีวิตอยู่ในที่กันดารเช่นนี้หรอก แต่ว่าถ้าหากหมู่บ้านนั้นสร้างขึ้นสำหรับนักผจญภัยโดยเฉพาะ และยังมีนักท่องเที่ยวจำนวนหนึ่งที่ต้องการมาชมแสงเหนือที่นี้อีกล่ะ?”

ตางอู่พูดว่า “นี่ก็น่าจะเป็นไปได้ อย่างน้อยที่นี่ก็เป็นทั่วโลกเหนือ”

หลินหยุนพูดว่า “พวกเราไปดูกันเถอะ เดี๋ยวก็รู้ว่าหมู่บ้านเล็กๆนั้นยังมีอยู่อีกหรือเปล่า”

“ไปเถอะ”

ทั้งสี่คนก็เดินทางมุ่งหน้าต่อไปราวประมาณห้าลี้ ก็ได้เห็นมีบ้านเรือนจำนวนหลายหลังที่สร้างขึ้นท่ามกลางหิมะที่ขาวโพลน

“เป็นหมู่บ้านเล็กๆจริงๆด้วย!” คาร์นอตวิลเลียมพูดด้วยความรู้สึกเซอร์ไพรส์