จักรพรรดิเชียนตกสวรรค์ นิยาย บท 982

น้ำเสียงนิ่งเย็นของหลินหยุนดังขึ้นอีกครั้ง

หมาป่าเพลิงที่โจมตีอย่างสุดกำลัง จู่ๆเขาก็สัมผัสได้ และเขาก็มองดูท้องฟ้าด้วยความหวาดกลัว

เขาอยากจะหลบหนี แต่บริเวณรอบๆตัวเองเหมือนมีกำแพงที่มองไม่เห็นอยู่และมันก็กักขังตัวเขาเอาไว้

"อ๊าก!"

หมาป่าเพลิงตะโกนด้วยความโกรธ เดิมมีหมัดเปลวไฟที่เตรียมจะโจมตีหลินหยุนนั้น ตอนนี้เขาใช้โจมตีกำแพงที่มองไม่เห็นทันที

ตูม!

ท่าห้ามสิ่งวายชนม์โดนหมาป่าเพลิงทำลายทันที

หลังจากนั้น หมาป่าเพลิงไม่สนใจภาพลักษณ์ของตัวเอง เขากลิ้งตัวออกไปสิบกว่าเมตร

ตูม!

หลังจากหมาป่าเพลิงหลบหนีไปได้ไม่นาน ตำแหน่งเดิมที่เขาเคยยืนอยู่ โดนพลังบางอย่างที่มองไม่เห็นโจมตีจนกลายเป็นหลุมลึกสองเมตร

"ท่านเทพแห่งสว่างที่เคารพที่เคารพ ชายหนุ่มชาวจีนคนนี้แข็งแกร่งเกินไปแล้ว!"

มารเพลิงพูดด้วยสีหน้าหวาดกลัว

สีหน้าของฉูเหอแย่มากๆ:"การโจมตีเมื่อสักครู่ ถ้าเปลี่ยนเป็นฉัน ตอนนี้คงตายไปแล้ว!"

ตางอู่พูดด้วยสีหน้าที่เคารพ:"นี่เป็นพลังที่แท้จริงของปรมาจารย์หลินเหรอ!"

หมาป่าเพลิงที่หลบหนีอย่างทุลักทุเล สีหน้าของเขาเต็มไปด้วยฝุ่น เขามองดูตำแหน่งเดิมที่กลายเป็นหลุมลึกด้วยความตกตะลึง

"……เขาเป็นใครกันแน่? ในหมู่ชาวจีน แม้แต่ประมุขสำนักหลงถังหรือว่าเทพแห่งสงครามก็ไม่มีพลังที่แข็งแกร่งขนาดนี้!"

แต่หมาป่าเพลิงยังไม่ทันได้ครุ่นคิดอย่างละเอียด น้ำเสียงปกติของหลินหยุนก็ดังขึ้นอีกครั้ง

"ดาวยักษ์ตก!"

เหมือนดาวตกที่พุ่งด้วยความเร็ว และเหมือนดาวเคราะห์ขนาดยักษ์

ร่างกายของหลินหยุนหายไป บนท้องฟ้ายามค่ำคืนจู่ๆก็ปรากฏดาวตกขนาดใหญ่ พุ่งด้วยความเร็วสูงไปที่หมาป่าเพลิงทันที

"แย่แล้ว!"

หมาป่าเพลิงที่มีร่างภูตสวรรค์ประทาน เขามีประสาทสัมผัสที่ไว้ต่อเรื่องอันตรายมากๆ

เขามองเห็นดาวตกที่พุ่งลงมาอย่างรวดเร็วจากท้องฟ้า ทำให้เขารู้สึกหมดแรงทันที

"เมื่อไม่สามารถหลบได้ ก็ต้องตั้งรับอย่างเดียว!"

"อ๊าก……"

กระแสลมอันทรงพลัง พัดจนใบหน้าของหมาป่าเพลิงกลายเป็นรอยย่น

หมาป่าเพลิงรู้สึกว่าเหมือนมีดาวตกขนาดใหญ่กำลังพุ่งมาที่ตัวเองทันที

"ฉันจะตายแล้ว เทพฟ้าร้อง เพ้าดำช่วยฉันด้วย!"

หมาป่าเพลิงตะโกนทันที

"แย่แล้ว!"

ตอนแรกที่หมาป่าเพลิงเปิดเผยร่างภูตไฟออกมา เพ้าดำก็เตรียมตัวจะช่วยชีวิตของเขาอยู่แล้ว

ถึงแม้ร่างภูตไฟจะแข็งแกร่งมากๆ แต่ด้วยพลังของหมาป่าเพลิงก็ทำได้แค่ควบคุมพลังนี้ได้เพียงแค่ระยะเวลาสั้นๆเท่านั้น

ดังนั้น เมื่อหมาป่าเพลิงใช้ร่างภูตไฟออกมา ก็เท่ากับว่าเขาได้เปิดเผยท่าไม้ตายของตัวเองออกมา ถ้าร่างภูตไฟไม่สามารถฆ่าศัตรูได้ ก็เท่ากับว่าหมาป่าเพลิงใกล้จะพ่ายแพ้แล้ว

กลางอากาศ ร่างกายของหลินหยุนกำลังจะตกลงที่พื้นดิน แต่การตอบโต้กลับของหมาป่าเพลิงนั้นดูอ่อนแอมากๆ

ถ้าไม่เกิดเรื่องไม่คาดฝันขึ้น หมาป่าเพลิงคงต้องเสียชีวิตจากการโจมตีครั้งนี้

อย่างไรก็ตาม จู่ๆก็มีเงาดำแว็บผ่าน และเพ้าดำก็มาปรากฏตัวด้านหน้าของหมาป่าเพลิงด้วยความรวดเร็ว

สองมือของเขายื่นออกมาจากเสื้อคลุมสีดำ นั้นเป็นมือที่ขาวและสวยมากๆ และมันก็ไม่มีจุดด่างดำเลยแม้แต่นิดเดียว มันเป็นมือที่งดงามมากๆ

มือคู่นั้นได้วาดวงกลมกลางอากาศ จากนั้นวงกลมก็พุ่งขึ้นไปบนท้องฟ้า

"เซตแปลงภูมิ"

ตูม

การโจมตีของหลินหยุนมาถึงแล้ว

มันเหมือนกับดาวตกที่พุ่งลงมาจากท้องฟ้าและกระแทกกับพื้นดิน ทำให้หิมะที่อยู่บนพื้นกระจายไปกลางอากาศ คนที่อยู่ออกไปสิบกว่าเมตรก็สามารถรับรู้ถึงพลังการโจมตีครั้งนี้ได้

"การโจมตีที่แข็งแกร่งขนาดนี้ ท่านหมาป่าเพลิงจะรับไหวไหม?"มารเพลิงรู้สึกกังวลใจทันที

การโจมตีครั้งนี้ แม้แต่เทพฟ้าร้องก็เริ่มมีสีหน้าที่จริงจัง:"ไอ้หนุ่มชาวจีนคนนี้ เหมาะจะต่อสู้กับฉันมากๆ"

นักเวทย์โรเบิร์ตมองไปที่เพ้าดำด้วยสีหน้าที่เคารพ:"ท่านเพ้าดำสามารถปล่อยเวทมนตร์สเปซตัดขาดออกมา ดูเหมือนว่าท่านเพ้าดำจะเข้าใจมนต์ปริภูมิขั้นสูงแล้ว!"

เกียโรพูดด้วยความสงสัย:"แม้แต่สเปซก็สามารถตัดขาดได้ ไอ้หนุ่มชาวจีนคนนั้นต้องตายแน่ๆ"

หลินหยุนในสายตาของคนอื่นได้หายตัวไปแล้ว

นั่นเป็นเพราะสเปซทับซ้อนของเพ้าดำ มันได้บดบังสายตาของทุกคนเอาไว้

สเปซชั้นแล้วชั้นเล่า ได้บีบอัดบริเวณรอบๆของหลินหยุนตลอดเวลา เมื่อสเปซเหล่านั้นไม่สามารถรักษาสมดุลไว้ได้ มันก็จะทำให้สเปซแตกสลายทันที

ดังคำกล่าวว่าสเปซตัดขาด สามารถฆ่าคนได้อย่างไร้ร่องรอย

เวทมนตร์ประเภทนี้ เป็นมนต์ปริภูมิชั้นสูงของชาวตะวันตก

สิ่งที่น่ากลัวที่สุดก็คือ มนต์ปริภูมินั้นหลบหนีได้ยาก

เมื่อคุณรู้ตัวอีกที คุณก็โดนโจมตีไปแล้ว

แน่นอน กฎเกณฑ์แห่งมิติในระดับนี้ ทำอะไรหลินหยุนไม่ได้อยู่แล้ว

เขาที่เคยเป็นมหากษัตริย์ชางฉองที่ปกครองโลกนับพันนับหมื่น เขาสามารถเดินผ่านสเปซได้นานแล้ว สเปซตัดขาดที่เป็นเวทมนตร์ระดับต่ำขนาดนี้ เขาโบกมือก็สามารถทำได้อย่างง่ายดาย

"สเปซคือความว่างเปล่า"

จู่ๆก็มีน้ำเสียงปกติหนึ่งดังขึ้น

พวกเขาเห็นหลินหยุนสองมือไขว้หลัง และเดินออกมาจากสเปซที่ทับซ้อนกันนับร้อยชั้นได้อย่างง่ายดาย และเขาก็ไม่ได้รับบาดเจ็บด้วย

"ไม่ มันเป็นไปไม่ได้!"เพ้าดำตกใจมากๆ

ไม่มีใครสามารถทำลายมนต์ปริภูมิของเขาได้ แม้แต่เทพฟ้าร้องก็ทำไม่ได้

เมื่อต้องเผชิญหน้ากับมนต์ปริภูมิของเขา คนอื่นๆทำได้แค่หลบหนีเท่านั้น

แต่หลินหยุนกลับสามารถเดินออกมาโดยไม่บาดเจ็บแม้แต่นิดเดียวได้

"คุณทำได้ยังไง?"ดวงตาของเพ้าดำฉายแววสีแดงออกมา เขาจ้องมองไปที่หลินหยุนและถาม

หลินหยุนมองหน้าเขาและพูดด้วยสีหน้าปกติ:"ฉันเคยพูดแล้ว สเปซคือความว่างเปล่า"

เพ้าดำพูด:"มันเป็นไปได้ยังไง? ความกดดันของอากาศยังคงมีอยู่ สเปซจะกลายเป็นความว่างเปล่าได้ยังไง!"

หลินหยุนพูดเบาๆ:"ถ้าคุณเข้าใจมันได้อย่างถ่องแท้ คุณจะรู้ว่ามันคือความว่างเปล่า"