จักรพรรดิเชียนตกสวรรค์ นิยาย บท 988

"ต่ำทรามมากๆ! พวกเขาสามรุมหนึ่ง ยังกล้าพูดว่าเป็นสามสุดยอดฝีมือของกาฬโลกอีก พวกเขาก็เป็นได้แค่พวกที่ไร้ยางอายเท่านั้น!"ฉูเหอโกรธมากๆและกระทืบเท้า

ตางอู่ก็รู้สึกโกรธมากๆเช่นกัน:"ยอดฝีมือพวกนี้ของกาฬโลก เป็นพวกที่ใช้วิธีสกปรกทุกอย่างเพื่อให้บรรลุเป้าหมาย พวกเขาทำเรื่องไร้ยางอายแบบนี้ มันก็เป็นเรื่องปกติ"

"หวังว่าปรมาจารย์หลินจะสามารถรับมือพวกเขาได้!"

ฉูเหอกลอกตาใส่เขาและพูด:"พูดจาไร้สาระ สามรุมหนึ่ง จะรับมือไหวได้ยังไง? คุณลองรับมือให้ฉันดูหน่อยสิ!"

เมื่อพูดจบ ฉูเหอก็ตะโกนใส่สามสุดยอดฝีมือของกาฬโลก:"กล้าพูดว่าเป็นยอดฝีมือสามอันดับแรกของประกาศมืด พวกคุณมันก็เป็นแค่พวกที่ชอบใช้คนมากเอาชนะคนน้อยและเป็นพวกไร้ยางอายเท่านั้น ฉันรู้สึกละลายใจแทนพวกคุณมากๆ"

พวกเขาไม่ได้สนใจฉูเหอ แต่มีหลายๆคนที่นับถือคุณสมบัติของอัศวิน พวกเขารู้สึกละอายใจและก้มศีรษะทันที

หลินหยุนมองเพ้าดำกับหมาป่าเพลิงและหัวเราะเบาๆ:"ในที่สุดพวกคุณก็อดไม่ไหวและจะร่วมมือกันแล้วใช่ไหม?"

"น่าจะทำแบบนี้ตั้งแต่แรกแล้ว ฉันจะได้ไม่ต้องรู้สึกยุ่งยาก"

เทพฟ้าร้องได้รับความช่วยเหลือจากเพ้าดำ ทำให้เขามีโอกาสเตรียมตัว ทันใดนั้นเขาก็กัดฟัน และจับค้อนสายฟ้าที่สูงยี่สิบฟุต จากนั้นก็กระโดดขึ้นท้องฟ้าทันที

เทพฟ้าร้องเหยียบพลังมิติที่เพ้าดำสร้างไว้ด้านหน้าตัวเอง สองมือของเขายกค้อนสายฟ้าขึ้นสูงและโจมตีใส่หลินหยุนทันที

พลังที่แข็งแกร่งและรวดเร็ว ราวกับภูเขาขนาดใหญ่ที่ทิ้งลงไปในทะเลสาบขนาดเล็ก ทำให้น้ำถูกซัดกระจัดกระจายออกมาและกระเด็นไปทั่วทิศ

พลังของค้อนสายฟ้านั้นแข็งแกร่งมากๆ สถานที่ที่พลังผ่านไป ถึงแม้จะไม่สามารถฉีกท้องฟ้าเหมือนกับการโจมตีด้วยดาบของหลินหยุนได้ แต่มันก็ทำให้มิติบีบอัดเข้ากัน และกลายเป็นสุญญากาศ

"อย่างนี้ค่อยน่าสนใจหน่อย"หลินหยุนไม่สนใจที่จะไปควบคุมรังสีดาบนั้น เขาใช้ฝ่ามือโจมตีใส่ร่างกายของหมาป่าเพลิงจนกระเด็นออกไปหลายสิบเมตร จากนั้นเขาก็ต่อยหมัดไปที่ค้อนสายฟ้ายักษ์ที่อยู่กลางอากาศที่กำลังโจมตีมาที่ตัวเขา

"ท่าสยบเขา!"

หมัดของหลินหยุนห่อหุ้มด้วยแสงสีฟ้าและปะทะกับค้อนสายฟ้ากลางอากาศ มันก็เหมือนกับก้อนหินเล็กๆที่โยนเข้าไปในทะเลสาบอันนิ่งสงบ

"ตูม!"

มีคลื่นวงกลมจากพลังอันรุนแรงกระจายออกมาจากการปะทะของหมัดกับค้อน ทำให้อากาศในบริเวณโดยรอบระเบิดจนกลายเป็นสุญญากาศทันที

ผู้คนที่ยืนอยู่บนพื้น ต่างก็สัมผัสได้ถึงสายลมร้อนๆที่พัดผ่านใบหน้า นั้นเป็นพลังจากการปะทะของทั้งสองคน

ค้อนสายฟ้าปลิวขึ้นไปบนท้องฟ้าจากแรงปะทะ แม้แต่เทพฟ้าร้องก็ถอยหลังไปพร้อมกับค้อนสายฟ้าทันที

หลินหยุนก็เหมือนลูกระเบิดและพุ่งลงพื้นดินทันที พื้นดินโดนกระแทกจนกลายเป็นหลุมลึกที่มีความกว้างรัศมีห้าเมตร

รังสีดาบสีดำสนิทขาดพลังจากหลินหยุน ทำให้มันไม่ได้มีพลังแข็งแกร่งเหมือนก่อนหน้านี้ หลังจากทำลายกำแพงปริภูมิหลายสิบชั้นแล้ว มันก็สลายไปทันที

เพ้าดำมีโอกาสลงมือ เขาอาศัยจังหวะที่หลินหยุนกำลังจะตกลงถึงพื้น เขาชูคฑาฟาโรห์ขึ้นมาและตะโกนทันที:"คุกปริภูมิ!"

ด้านบนของคฑาฟาโรห์สีดำมีวงกลมสีใสถูกปล่อยออกมา วงกลมสีใสนั้นทับซ้อนกันหลายๆชั้น และวงกลมชั้นแล้วชั้นเล่ารายล้อมตัวหลินหยุนเอาไว้

ปริภูมิที่บริเวณโดยรอบตัวหลินหยุนถูกล็อกไว้ทั้งหมด

กระบวนท่านี้ คล้ายๆกับท่าห้ามสิ่งวายชนม์ของหลินหยุน

"กระจอกมากๆ"

หลินหยุนกระโดดขึ้นจากหลุมลึกนั้น มือขวาชี้ไปที่ท้องฟ้า:"ดาบพิกัดต้าเต๋า!"

มีดาบสีดำเล่มหนึ่งโดนหลินหยุนจับไว้ที่มือทันที

เขาใช้ดาบฟันลงไปในท้องฟ้าทันที

เอือก!

เพ้าดำคร่ำครวญและเดินโซเซถอยหลังไปหลายก้าว

คุกปริภูมิโดนทำลายไปแล้ว

"ทัณฑ์อสุนีบาต!"

ท่ามกลางท้องฟ้ายามค่ำคืน เทพฟ้าร้องก็ปรากฏตัวอีกครั้ง เขาชูค้อนสายฟ้าและโจมตีใส่ศีรษะของหลินหยุนทันที

"พลิกฟ้าผ่าตะวัน!"

หลินหยุนวางฝ่ามือที่หน้าอกและวาดวงกลม จากนั้นก็ก้าวไปข้างหน้าและต่อยหมัดออกไปทันที

แสงสีเงินดวงหนึ่งเหมือนจรวดพุ่งเข้าไปปะทะกับค้อนสายฟ้าทันที

ตูม!

พลังหลากสีเหล่านั้น และกระบวนท่าแปลกๆเหล่านั้น ทำให้ท้องฟ้ายามค่ำคืนสว่างไสวไปหมด

ฉูเหอโกรธมากๆและด่าออกมาทันที:"พวกคุณ พวกคุณมันไร้ยางอายมากๆ? พวกคุณเป็นยอดฝีมือของกาฬโลก! พวกคุณล้วนเป็นบุคคลสำคัญและเป็นปรมาจารย์นักบู๊นะ ทำไมพวกคุณทำตัวเหมือนเด็กและรุมทำร้ายปรมาจารย์หลินเพียงคนเดียว ศักดิ์ศรีและความภาคภูมิใจของพวกคุณ มันหายไปไหนหมดแล้ว?"

ตางอู่โกรธมากๆจนตัวสั่น เขาตะโกนด้วยความโกรธ:"เลวทราม เลวทรามต่ำช้ามากๆ ยอดฝีมือของกาฬโลกพวกนี้ ไม่มีคุณธรรมของยอดฝีมือเลย พวกเขาเหมือนนักเลงที่ชอบชกต่อยข้ามถนนไม่มีผิด!"

"ฉันละอายใจแทนพวกเขาจริงๆ!"

ฉูเหอพูด:"คุณรีบไปช่วยปรมาจารย์หลินเร็วๆ ปรมาจารย์หลินเพียงคนเดียวคงรับมือยอดฝีมือจำนวนมากขนาดนี้ไม่ไหวแน่ๆ!"

ตางอู่:"……"

คนเยอะขนาดนี้ เขาเข้าไปช่วยก็ไม่มีประโยชน์?

ฉูเหอมองไปที่คาร์นอตวิลเลียม แต่เขากลับพบว่าคาร์นอตวิลเลียมได้หายตัวไปแล้ว

คาร์นอตวิลเลียมได้วิ่งไปที่หน้าผาที่อยู่ข้างๆเทือกเขาทิพย์เพื่อดูเหตุการณ์ต่างๆตั้งนานแล้ว

"ยอดฝีมือของกาฬโลกมากมายขนาดนี้ คุณอยากให้ฉันไปตาย คุณคิดว่าฉันโง่เหรอ!"

"หลินหยุน คุณช่วยตัวเองให้ได้ก็แล้วกัน!"

เมื่อเห็นยอดฝีมือของกาฬโลกจำนวนมากพุ่งเข้ามา สีหน้าของหลินหยุนไม่ได้มีความหวาดกลัวเลย เขากลับหัวเราะและแสดงความกล้าหาญออกมา

"ดีมากๆ เข้ามาพร้อมกันเลย!"

ตั้งแต่กลับชาติมาเกิด สามารถพูดได้เลยว่าหลินหยุนไม่เคยปลดปล่อยพลังต่อสู้ทั้งหมดของตัวเองออกมา

เนื่องจากเขาไม่อยากให้เกิดเรื่องใหญ่ในประเทศจีน

แต่เมื่ออยู่ที่ทุ่งน้ำแข็งตอนเหนือสุด และต้องเผชิญหน้ากับยอดฝีมือพวกนี้ หลินหยุนไม่ต้องกังวลเรื่องอะไรเลย ตอนนี้เขาสามารถใช้พลังทั้งหมดของตัวเองออกมาและฆ่าทุกคนให้หมด

ยอดฝีมือกาฬโลกเหล่านี้ อยากจะฆ่าหลินหยุนให้ตายเพื่อตัดปัญหาที่จะเกิดขึ้นในอนาคต

แต่พวกเขากลับไม่รู้ สิ่งที่รอพวกเขาอยู่ มันคือฝันร้ายที่จะติดอยู่ในจิตใจของพวกเขาและทำให้พวกเขาไม่มีวันลืม