ชายชราที่มีหนวดเคราสีขาวและแต่งตัวซกมก เขาใส่เสื้อผ้าทหารสีเขียวขาดๆและสำลีก็หลุดออกมาจากเสื้อด้วย เขาหลังค่อมและปรากฏตัวที่ปากทางเข้าหุบเขา
เมื่อคนๆนี้ปรากฏตัว มนุษย์ลิงที่เหลืออยู่หลายสิบตัวรีบหันหลังอย่างเป็นระเบียบ และคุกเข่าคำนับเขา
ชายชราไม่ได้เป็นมนุษย์ลิง แต่เขาเป็นมนุษย์จริงๆ
ไม่ว่าจะเป็นหน้าตาหรือรูปร่างภายนอก เขาก็เหมือนกับมนุษย์ทั่วไปมากๆ
อย่างไรก็ตาม มนุษย์ลิงพวกนั้นไม่ยอมคุกเข่าคำนับมนุษย์ทั่วไปอยู่แล้ว
สายตาของจอร์จเป็นประกาย:"คิงคองซีซาร์ คุณยังมีชีวิตอยู่จริงๆด้วย!"
ชายชรามองไปที่จอร์จที่อยู่บนยอดเขาและพูดเบาๆ:"ตั้งแต่คุณมาที่ทุ่งน้ำแข็งและเช่าโรงแรมนั้นเอาไว้ ฉันก็รู้ว่าชีวิตที่เงียบสงบของฉันมันใกล้จะหมดแล้ว"
"คิดไม่ถึงจริงว่าข่าวลือเรื่องน้ำศักดิ์สิทธิ์จะรั่วไหลออกไป ทำให้ผู้ฝึกบู๊จำนวนมากมารวมตัวกันที่นี่"
"อย่างไรก็ตาม มันก็ไม่สามารถบีบบังคับให้ฉันปรากฏตัว แต่คนที่บีบบังคับจนฉันต้องปรากฏตัวคือเขา!"
ซีซาร์มองไปที่หลินหยุน ใบหน้าที่ชราของเขาเคร่งขรึมมากๆ
"คุณไม่ใช่นักบู๊ของโลกมนุษย์ คุณเป็นนักบำเพ็ญเซียน!"
หลินหยุนเงยหน้าขึ้นและสังเกตซีซาร์:"ทำไมเผ่าโบราณสัตว์ดาวถึงมาอยู่บนโลกมนุษย์?"
ซีซาร์ส่ายหัว:"ฉันก็ไม่รู้เหมือนกัน ในบันทึกของชนเผ่าไม่ได้เขียนไว้ว่าพวกเรามาโลกมนุษย์ได้ยังไง และไม่ได้เขียนไว้ว่าทำไมต้องมาโลกมนุษย์ด้วย
"พลังทิพท์ของโลกมนุษย์นั้นน้อยมากๆ มันจำกัดการฝึกฝนของพวกเรา ถ้าฉันเป็นคนเลือก ฉันไม่เลือกดาวดวงนี้อย่างแน่นอน"
หลินหยุนถามด้วยความสงสัย:"ถ้าพูดอย่างนี้ คุณไม่ได้เป็นเผ่ามนุษย์ลิงคนแรกที่มายังโลกมนุษย์ ดูเหมือนเผ่ามนุษย์ลิงของพวกคุณจะมายังโลกมนุษย์ตั้งนานแล้ว"
ซีซาร์พูด:"ใช่แล้ว พวกเรามานานแล้ว อย่างน้อยก็พันกว่าปีแล้ว"
"พวกเราอาศัยอยู่ที่ทุ่งน้ำแข็งมาโดยตลอด ถึงแม้ที่นี่จะมีพลังทิพท์ที่น้อยมากๆ แต่ถ้าเทียบกับท้องฟ้าและจักรวาล ที่นี่จะปลอดภัยมากกว่า"
"พวกเราค่อยๆชอบสถานที่แห่งนี้ และใช้ชีวิตอย่างเงียบสงบ"
"อย่างไรก็ตาม เมื่อเทคโนโลยีของมนุษย์ก้าวหน้าขึ้น พวกเขาเริ่มคิดค้นอาวุธทำลายล้างสูงขึ้นมา และเริ่มทดลองสิ่งอันตรายต่างๆมากขึ้น"
"จนมาถึงวันหนึ่ง พวกเขาเริ่มคุกคามการดำรงชีวิตของพวกเรา พวกเขาเริ่มทดลองบางอย่างที่ทุ่งน้ำแข็ง มันคือการทดลองที่ต้องขุดทะลุแกนโลก!"
"อืม เรื่องนี้มันน่ากลัวมากๆและบ้าคลั่งมากๆเช่นกัน ฉันไม่เคยเห็นมนุษย์ที่บ้าคลั่งขนาดนี้มาก่อน พวกเขาต้องการขุดทะลุแกนโลก"
"พวกเขาไม่รู้เหรอ ถ้าไฟจากแกนโลกพุ่งทะลุออกมา ดาวดวงนี้ก็จะดับสูญ"
มีชายร่างใหญ่ที่สูงสองเมตรกว่าๆ พูดด้วยสีหน้าเคร่งขรึม:"เรื่องที่คุณพูดคือ‘โครงการสำรวจขุดเจาะผิวโลก’ใช่ไหม!"
ซีซาร์พยักหน้า:"ใช่แล้ว"
สีหน้าของชายร่างใหญ่คนนั้นเข้าใจทันทีและพูด:"สมัยนั้นผู้บริหารระดับสูงพยายามหาสาเหตุว่าทำไมพวกคุณถึงจู่โจมพวกเรา แต่ก็หาเหตุผลไม่เจอ มันเป็นเพราะโครงการสำรวจขุดเจาะผิวโลกนี่เอง!"
สีหน้าเหี่ยวย่นของซีซาร์ จู่ๆก็ขมวดคิ้วทันที มองชายร่างใหญ่คนนั้น และพูดด้วยความรังเกียจ:"คุณเป็นคนของรัฐบาลรัสเซียใช่ไหม!"
สายตาของชายร่างใหญ่มีความกังวลเล็กน้อย แต่เขาก็สงบลงอย่างรวดเร็ว:"ใช่แล้ว ฉันชื่อพุชเชอะ เป็นทหารของรัสเซีย!"
จู่ๆซีซาร์ก็ควบคุมอารมณ์ไม่อยู่:"ผ่านไปแล้วหลายปี ฉันซ่อนตัวและไม่เคยปรากฏตัว เพราะฉันกังวลว่าพวกคุณจะหาฉันเจอ แต่คิดไม่ถึงจริงๆ สุดท้ายพวกคุณก็หาฉันเจอจนได้"
"ในเมื่อเป็นอย่างนี้ พวกคุณก็ไปตายเถอะ!"
จู่ๆซีซาร์ก็ลงมือทันที คนส่วนใหญ่ยังมองเห็นไม่ชัดเจน ร่างกายของพุชเชอะก็ถูกพลังมหาศาลโจมตีและปลิวออกไปทันที ร่างกายของเขาตกลงพื้นเสียงดังตุ๊บและเสียชีวิตทันที
อย่างไรก็ตาม ร่างกายของซีซาร์ยังคงยืนอยู่ที่เดิม
"มีซีซาร์สองตัว!"
"มันเป็นไปได้ยังไง! วิชาแยกร่างเหรอ?"
ทุกคนตกตะลึงมากๆ
อย่างไรก็ตาม ร่างกายของซีซาร์ที่ยืนอยู่ที่เดิมก็ค่อยๆจางหายไป เหลือเพียงซีซาร์ตัวเดียวที่ยืนอยู่ตำแหน่งที่พุชเชอะเคยยืนอยู่เมื่อสักครู่
"เนื่องจากเขาเคลื่อนไหวเร็วมากๆ ก็เลยเหลือภาพลวงตาเอาไว้
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: จักรพรรดิเชียนตกสวรรค์
1...
1...
1...
1...
นิยายจีนหลายๆหรือเกือบทุกเรื่องจะจบแบบงง..เหมือนคนแต่งจบไม่เป็น..คือเนื้อเรื่องแต่งไปได้เรื่อยๆแต่หาตอนจบไม่เจอคือถ้าจะจบก็จบแบบงง..หนักสุดน่าจะเรื่องฉินหรังละครับ.ฉินหรังไปสถานที่หนึ่งได้ต้นไม้แล้วโดนระเบิดออกมาอีกทีก็1ปีผ่านไป ไปหาแม่แล้วเปลี่ยนชื่อเลยครับ จงหยู่นางเอกต้นเรื่องหายไปเลย ฉินหรังได้กลับนางฟ้า ผมนี้งงเลยคนแต่งน่าจะเมาแฟบนะ...
จบแบบงงๆครับ...