จุติใหม่มหาเทพตี้เทียน นิยาย บท 529

ถึงแม้จ้าวเทียนจะสิ้นสติไปแล้ว แต่กลับมีพลังงานลึกลับบางอย่างดึงดูดจิตวิญญาณของเขา ให้เข้าไปสู่ห้วงความทรงจำไม่ทราบที่มาในลักษณะมุมมองของบุคคลที่สาม

‘ หืม นี่ฉันคือดาวเคราะห์ดวงนั้นเหรอ ’

ถึงแม้จะไม่อาจสัมผัสถึงร่างกายตัวเองได้ จ้าวเทียนก็รับรู้โดยสัญชาตญาณว่าตัวเขาหรือเจ้าของความทรงจำ คือดวงดาวสีน้ำเงินที่เปล่งประกายระยิบระยับตรงหน้า มันช่างโดดเด่นและสวยงามเหนือกว่าดวงดาวทุกดวงที่อยู่ข้างเคียง

จากนั้น วันเวลาได้ผ่านพ้นไปเรื่อยๆ จากเดือนเป็นปี หนึ่งร้อยปี หนึ่งพันปี จนกระทั่งจ้าวเทียนได้หลงลืมไปแล้วว่าตัวเขาเฝ้ามองดาวดวงนี้มานานขนาดไหน

การที่ต้องนั่งมองภาพเดิมๆเป็นระยะเวลาแสนนาน โดยไม่อาจขยับเคลื่อนไหวร่างกายได้ มันช่างบั่นทอนจิตใจจริงๆ ถ้าเป็นคนอื่นคงสติฟั่นเฟือนไปนานแล้ว

“ ……… ”

อยู่มาวันหนึ่ง จ้าวเทียนก็เริ่มได้ยินเสียงลมหายใจอันแผ่วเบาออกมาจากดาวสีน้ำเงินดวงนั้น ก่อนที่มันจะแปรเปลี่ยนเป็นเสียงกระซิบที่สั่นสะเทือนไปทั้งจิตวิญญาณของเขาในเวลาต่อมา

“ อา…มันช่าง…น่าเบื่อ…ยิ่งนัก ”

“ เหตุใด…ข้าจึงต้องมาทนอยู่…ในสภาพนี้ ”

“ ได้โปรดเถอะ…ใครก็ได้…ช่วย… ”

น่าเสียดาย ที่ไม่ว่าเจ้าของเสียงจะพยายามขอร้องอ้อนวอนสักแค่ไหน ก็ไม่มีผู้ใดรับฟังแม้แต่น้อย ราวกับตัวมันถูกลิขิตไว้ให้ต้องอยู่อย่างอ้างว้างและเดียวดายไปตลอดกาล

ผ่านไปอีกหนึ่งร้อยปี…

“ เหงา …เหลือเกิน ”

ผ่านไปอีกหนึ่งพันปี…

“ ใครก็ได้…ช่วยข้าที ”

จนกระทั่ง ผ่านไปอีกหนึ่งหมื่นปี เสียงนั้นก็ค่อยๆหยุดลงในที่สุด ไม่ใช่เพราะมันเลิกล้มความตั้งใจ หากแต่ไม่ต้องการสูญเสียเวลาไปโดยเปล่าประโยชน์อีก

ในเมื่อไม่มีผู้ใดช่วยเหลือ ก็คงมีแต่ต้องพึ่งพาตัวเองเท่านั้น…

วิ้งงง!

ดวงดาวสีน้ำเงินที่จ้าวเทียนมองเห็น เริ่มเปล่งแสงสว่างเจิดจ้าขึ้นเรื่อยๆ เกิดเป็นเส้นใยอันเบาบางเชื่อมต่อกับดวงดาวที่อยู่ใกล้ที่สุด

‘ นี่มัน คิดจะดูดกลืนพลังจากดาวดวงอื่นมาเป็นของตัวเองงั้นเหรอ ’

จ้าวเทียนรู้ดีว่าช่วงเวลาที่ผ่านมา ขณะที่ดวงดาวสีน้ำเงินส่งเสียงเรียกหาความช่วยเหลือ มันก็พยายามเชื่อมกระแสจิตกับดวงดาวไร้ชีวิตข้างเคียงไปด้วย จึงไม่ใช่เรื่องยากที่มันจะใช้ข้อได้เปรียบนี้ให้เป็นประโยชน์

ครืนน!

เพียงแค่หนึ่งร้อยปี ดวงดาวที่ถูกดูดกลืนพลังก็สูญสิ้นประกายแตกสลายไป ในทางกลับกันดวงดาวสีน้ำเงินก็ยิ่งเปล่งแสงเจิดจ้าและมีขนาดใหญ่โตกว่าเดิม

วิ้งงงง!

เมื่อเห็นว่าวิธีนี้ใช้ได้ผล ดวงดาวสีน้ำเงินก็เริ่มดูดกลืนพลังจากดาวดวงอื่นเรื่อยๆ สองดวง ห้าดวง สิบดวง

จนกระทั่งผ่านไปห้าพันปี ทั่วทั้งระบบสุริยะก็ไม่มีสิ่งใดหลงเหลืออยู่อีก ยกเว้นตัวมันกับดวงอาทิตย์ขนาดใหญ่เพียงดวงเดียว

“ ข้า…ต้องทำให้สำเร็จ ”

เสียงจากดวงดาวสีน้ำเงินดังขึ้นอีกครั้ง มันทั้งชัดเจนและดูมีความมั่นใจแตกต่างจากในอดีตอย่างเทียบกันไม่ติด หากไม่ใช่เพราะเกรงกลัวว่าตัวเองจะถูกเผาไหม้ แม้แต่ดวงอาทิตย์ก็คงถูกมันดูดกลืนไปแล้วไม่มีเหลือ

แกร่ก!ๆๆ

ดวงดาวสีน้ำเงินที่มีขนาดใหญ่โตกว่าเดิมหลายเท่า ได้เริ่มปรากฏร่องรอยแตกร้าวขึ้นเหมือนเปลือกไข่ พลังงานที่เคยกักเก็บไว้ทั้งหมด ถูกดึงดูดเข้าสู่แกนกลางของดวงดาวในเวลาไม่กี่อึดใจ