ชายาเกิดใหม่ของข้า นิยาย บท 14

ตอนที่14ไม่ใช่คนดี

หลังชูเซี่ยตั้งสติได้มี่เหอตะโกนว่า“พี่สาวพูดอะไรไปไทเฮาจะเป็นเหล่าโฟเย่ว์ได้ยังไง”พระนางเจ้าทั้งหลายล้วนมองไปยังชูเซี่ยเมื่อได้ยินเสียงของมี่เหอชูเซี่ยเงยหน้ามองไปยังมี่เหอใบหน้านางมีแต่ความห่วงใยเท่านั้นไม่มีความย่ามใจสักนิดเหมือนร้อนใจกับการที่พูดผิดของชูเซี่ยจริงๆ

ชูเซี่ยยังไม่ทันจะพูดอะไรมี่เหอก็คุกเข่าลงขอร้องกับไทเฮาว่า“ไทเฮาท่านพี่ไม่ได้ตั้งใจรุกรานท่านโปรดอย่าลงโทษท่านพี่เลยเพคะ”

ไทเฮามองดูมี่เหอและพยักหน้าอย่างพอใจ“เจ้าลุกขึ้นเถอะพี่สาวของเจ้าไม่พอใจกับเจ้าเช่นนี้เจ้ายังคิดช่วยนางไว้”พูดจบก็มองดูชูเซี่ยอย่างเข้มงวดและพูดด้วยน้ำเสียงโกรธเล็กน้อย“เจ้าไม่พอใจกับข้ามากเลยใช่ไหมถึงไม่ยอมเรียกท่านย่าถ้าเจ้าคิดว่าการที่ข้าสั่งให้เขียน《กฏระเบียบในการกระทำของผู้หญิง》เป็นการจงใจหาเรื่องเจ้างั้นเจ้าไม่ต้องเขียนก็ได้”

ชูเซี่ยลุกขึ้นและไปคุกเข่าลงต่อหน้าไทเฮาพูดอย่างจริงใจว่า“ท่านย่าเข้าใจหลานสะใภ้ผิดแล้วเพคะเมื่อกี้หลานสะใภ้ใจลอยไปนิดไม่ใช่ไม่พอใจกับท่านย่าเพคะอีกทั้งหลานสะใภ้รู้สึกเสียใจจริงๆถึงแม้รู้ว่าผู้ชายสามารถมีภรรยาได้หลายคนและผู้ที่เป็นภรรยายังต้องห้ามอิจฉาห้ามหึงไม่งั้นจะไม่ใช่ภรรยาที่ดีแต่ผู้หญิงไม่ใช่พระพุทธเจ้าใครๆก็หวังว่าสามีตนเองรักแต่ตนเองเป็นผู้เดียวในชาตินี้รักเดียวใจเดียวตั้งแต่วันที่แต่งงานกันในใจชู......หยิงหลงก็รักแต่สามีคนนี้คนเดียวไม่เคยเปลี่ยนใจสักครั้งหยิงหลงรักท่านอ๋องด้วยความเต็มใจไม่กล้าหวังว่าท่านอ๋องก็รักหยิงหลงเช่นนี้แต่ในใจก็ยังหวังว่าสักวันท่านอ๋องจะกลับมารักข้า”

พูดจบนางก็หันตัวมองหลี่เฉินเย่นพูดอย่างซาบซึ้งใจ“บนฟ้ายอมเป็นหงส์บนดินยอมเป็นต้นไม้พันกันตั้งแต่วันที่แต่งงานกับท่านอ๋องในใจหยิงหลงมีแต่ท่านอ๋องคนเดียวหยิงหลงยอมทำข้าวทำปลาซักเสื้อผ้าและหวีผมให้ท่านอ๋องขอแค่ตอนที่ท่านอ๋องว่างๆมาชวนหยิงหลงไปล่องเรือหรือเดินเล่นในตอนพระอาทิตย์ตกหรือในวันที่มีลมได้บอกกับข้าว่าอากาศเริ่มหนาวอย่าลืมสวมเสื้อผ้าให้อบอุ่นหรือเวลาไม่สบายท่านอ๋องมาเยี่ยมข้าและให้ความเอ็นดูเล็กน้อยกับข้าหยิงหลงไม่อยากจะแบ่งความรักแบบนี้กับนางอื่นเพราะว่าหยิงหลงเป็นคนที่เอาแต่ใจแต่หยิงหลงสามารถทำหลายเรื่องให้กับท่านอ๋องได้แม้กระทั่งจะมอบชีวิตให้ก็ตามแต่หยิงหลงไม่ยอมแบ่งความรักของท่านอ๋องกับคนอื่นแม้จะเป็นน้องสาวแท้ๆก็ไม่ยอม”หลี่เฉินเย่นตกตะลึงจนอยู่นิ่งๆเขาคิดไม่ถึงว่านางจะพูดแบบนี้ออกมา

แล้วนางหันตัวมองไปยังไทเฮาว่า“ฉะนั้นก่อนที่จะเข้าวังอยู่บนรถม้าหยิงหลงมองเห็นท่านอ๋องจับมือน้องสาวไม่ได้จับมือข้าได้ยินคำบอกรักของท่านอ๋องแต่ไม่ใช่พูดกับข้าได้เห็นสายตาท่านอ๋องเต็มไปด้วยรอยยิ้มแต่ไม่ใช่ยิ้มให้ข้าทั้งๆที่เข้ามาถึงตำหนักโซ่วอานแล้วท่านอ๋องก็ยังไม่จับมือข้ากลับจับมือคนอื่นท่านย่าท่านพอเข้าใจความเสียใจของข้าหรือไม่ฉะนั้นหยิงหลงจึงใจลอยไปตอนที่เข้ามาในโถงนี้และทำหลายเรื่องที่เสียมารยาทไปเมื่อกี้ได้ยินคำสั่งสอนของท่านย่าข้าถึงเข้าใจว่าความรักของท่านอ๋องข้าเคยได้รับแล้วมีคนเคยบอกว่าอย่าไปสนว่าอนาคตจะยังอยู่ด้วยกันหรือไม่แค่จดจำความทรางจำที่ดีที่เราเคยมีก็พอหยิงหลงควรจะพอใจแล้วและใช้ชีวิตต่อไปได้ด้วยความทรงจำเหล่านี้ด้วยเหตุนี้หยิงหลงจึงกล้าเงยหน้าจ้องดูกับท่านย่าหลังจากได้ยินคำสั่งสอนแต่พอมองเห็นใบหน้าของท่านย่าก็รู้สึกว่าคล้ายๆกับโฟเย่ว์ทั้งสง่างามทั้งเมตตาจนเรียกเป็นเหล่าโฟเย่ว์อย่างไม่รู้ตัวเพคะ”

โฟเย่ว์(佛爷)แปลว่าพระพุทธเจ้า

ชูเซี่ยพอพูดจบดวงตานางก็เต็มไปด้วยน้ำตาคำพูดเมื่อกี้นางพูดด้วยฐานะหลิวหยิงหลงตามที่แม่นมกับเสี่ยวจี๋เล่าให้นางนางรู้ว่าหลิวหยิงหลงรักหลี่เฉินเย่นมากฉะนั้นนางเลยพูดคำเหล่านี้แทนหลิวหยิงหลงต่อหน้าทุกคนอีกทั้งนางรู้ว่าผู้หญิงที่นั่งอยู่ในนี้ไม่ว่าจะเป็นไทเฮาหรือพระนางเจ้าทั้งหลายล้วนเป็นคนที่มีฐานะและงดงามแต่ในใจต่างก็มีความเจ็บเหมือนกันนั่นก็คือต้องแบ่งคนรักกับคนอื่นความเจ็บปวดนี้เจ็บมากและลึกซึ้งด้วยไม่มีวันไหนลืมได้หรอกทั้งนี้นางจึงตัดสินได้ว่าการใช้คำศัพท์ผิด“เหล่าโฟเย่ว์”คำนี้สามารถถูกทุกคนลืมไปได้หลังได้ยินการกล่าวของนาง

จริงอย่างที่นางคิดไทเฮาไม่ได้พูดอะไรหลังจากได้ยินคำพูดเหล่านั้น

พระนางเจ้าทั้งหลายก็เงียบสงบเหมือนกันเพราะคำพูดของชูเซี่ยได้แทงเข้าจุดอ่อนที่สุดในใจของพวกนางปกติการที่พวกนางแอบต่อสู้ลับหลังก็แค่เพราะอยากให้ชายคนนั้นรักตนเองมากนิดๆแต่ได้รับความรักแล้วยังไงสุดท้ายก็ไม่สามารถเดินไปด้วยกันทั้งชีวิต

ความคิดเห็น

ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: ชายาเกิดใหม่ของข้า