ชายาเกิดใหม่ของข้า นิยาย บท 9

ตอนที่9คนน่าสงสาร

จริงๆแล้วชูเซี่ยอยากทราบเรื่องฉ่ายเวินจากปากของท่านอ๋องนางอยากทราบว่าเขาคิดยังไงกับเรื่องฉ่ายเวินตกลงไปในทะเลสาบคิดพักนึงนางจึงเอ่ยถามว่า“ท่านอ๋องข้าขอคุยกับท่านสองต่อสองหน่อยได้หรือไม่?”

หลี่เฉินเย่นเห็นเธอทำตัวเหมือนแต่ก่อนที่พยายามทำทุกวิธีทางเพื่อหาโอกาสอยู่กับเขาสองต่อสองแล้วตั้งใจล่อลวงเขาจึงยิ้มเย็นชาว่า“ข้าคิดว่าเจ้าจะเปลี่ยนไปหลังจากผ่านเรื่องนี้คิดไม่ถึงเลยเจ้ายังเหมือนเดิมอยู่ข้าไม่มีอะไรจะคุยกับเจ้าเจ้าควรทำตัวให้ดีไม่งั้นข้าจะไม่ปล่อยเจ้าง่ายๆเหมือนวันนี้”พูดจบก็ออกไป

มี่เหอจ้องนางแววตาแฝงไปด้วยความย่ามใจ

“ท่านพี่อยากจะคุยกับท่านอ๋องหรือได้แต่ต้องรอให้ฉ่ายเวินฟื้นขึ้นมาก่อนเท่านั้น”

เธอจงใจถามอย่างเบาๆ“เพียงแต่ฉ่ายเวินจะฟื้นขึ้นมาได้หรือไม่”

มี่เหอยิ้มสายตามีความเยาะเย้ยอยู่“หมอเทพจูเก๋อก็เคยบอกว่าฉ่ายเวินไม่มีวันฟื้นขึ้นได้แล้วท่านพี่คิดว่านางจะฟื้นมาได้หรือไม่ถึงแม้ท่านพี่จะบอกกับท่านอ๋องเป็นร้อยครั้งว่าท่านพี่ไม่ได้ทำแต่หลักฐานชัดเจนอยู่ท่านอ๋องจะเชื่อการสารภาพของท่านพี่คนเดียวหรือไม่ท่านพี่ควรรู้ตัวไว้อย่าก่อเรื่องอีกไม่เช่นนั้นชีวิตนี้อย่าคิดจะมีความสงบสุขอีกแน่นอนถ้าฉ่ายเวินมีวันฟื้นขึ้นได้และบอกว่าใครเป็นฆาตกรความสงสัยในตัวพี่จึงจะหมดมลทิน”

คำพูดที่เต็มไปด้วยการประชดและขู่ขวัญไม่ได้ทำให้ชูเซี่ยโกรธแต่นางกลับดีใจมากที่ได้รับข้อมูลเหล่านี้นั่นแสดงว่าหลังฉ่ายเวินฟื้นขึ้นมาก็จะได้รู้ว่าใครเป็นฆาตกรถึงตอนนั้นนางก็ไม่ต้องแบกภาระของฆาตกรอีก

มี่เหอมองดูสีหน้าที่เปลี่ยนไปเปลี่ยนมาของชูเซี่ยก็คิดว่าแผนตัวเองได้ผลแล้วจึงไม่อยากพูดกับนางอีกเลยพูดว่า“วันนี้ท่านพี่ตบหน้าข้าข้าจะจำไว้ในใจและคืนกลับให้เป็นสองเท่าในอนาคตแน่นอน!”พูดจบหันมองไปสาวใช้คนนั้นอย่างโกธรจัดและสั่งว่า“ไสหัวไป!!อีนางโง่!!”

สาวใช้นั้นตามนางออกไปอย่างหวาดกลัวไม่กี่ก้าวก็หันกลับมาจ้องเขม็งไปยังชูเซี่ยชูเซี่ยเหลือบไปยังนางด้วยสายตาเย็นชาที่แหลมคมทำให้สาวใช้นั้นรีบหลบสายตากลับไม่ทันระวังตัวจึงชนกับแผ่นกั้นตรงประตูจนพุ่งล้มออกไปข้างหน้าและล้มบนหลังมี่เหอพอดีแม้ว่าสาวใช้ที่อยู่ข้างๆตะโกนให้ไปช่วยแต่มี่เหอก็ยังถูกชนออกไปถึงสองเมตรล้มลงบนพื้นท่าทางเหมือนหมากินขี้

ชูเซี่ยรีบเดินออกไปยื่นมือให้สาวใช้นั้นพร้อมบ่นว่า“หล่อนจะผลักพระชายารองได้อย่างไรกันทั้งๆที่เรื่องในวันนี้หล่อนช่วยนางอยู่แต่นางกลับทำอย่างนี้กับหล่อนข้ารู้ว่าหล่อนต้องไม่พอใจแต่ยังไงนางก็เป็นท่านหญิงของหล่อนหล่อนแก้แค้นนางในวันนี้ทีหลังจะอยู่ต่อได้อย่างไร”

มี่เหอลุกขึ้นโดยความช่วยเหลือของสาวใช้ทรงผมแปลกไปด้านหนึ่งใบหน้าเต็มไปด้วยฝุ่นและขี้โคลนนางหันตัวกลับและตบหน้าสาวใช้คนนั้นพูดอย่างโกรธเกรี้ยวว่า“อีโง่เอาหล่อนไว้ยังมีประโยชน์อะไรอีกไปให้พ้น”

สาวใช้รีบขอร้องว่า“พระชายารองหม่อมฉันไม่ได้ตั้งใจเจ้าค่ะอย่าไล่หม่อมฉันออกไปเลยนะเจ้าค่ะหม่อมฉันสาบานจะไม่เกิดเรื่องแบบนี้อีกเจ้าค่ะหม่อมฉันขอร้อง”

มี่เหอจะยอมเก็บหล่อนต่อไปได้ไงเพราะว่าท่านอ๋องไม่พอใจกับนางอยู่แล้วถ้ายังเก็บสาวใช้คนนี้อยู่ท่านอ๋องอาจจะสงสัยและไม่พอใจกับนางได้ยังไงนางก็ไม่ยอมให้ท่านอ๋องมีความรู้สึกไม่พอใจกับนางแม้แต่นิดเดียวฉะนั้นสาวใช้คนนี้นางจะไม่เก็บไว้อยู่ข้างกายอีกต่อไป

นางส่งสายตาให้กับสาวใช้ที่มีอายุมากกว่าคนหนึ่งและให้สาวใช้คนอื่นประคองนางกลับไปห้องนี้ก็เริ่มสงบขึ้นเมื่อพวกเขาออกไป

แม่นมถอนหายใจว่า“เสี่ยวฉิงน่าจะโดนไล่ออกไปแล้วเจ้าค่ะ”

เสี่ยวจี๋พูดอย่างโมโห“สมน้ำหน้าหล่อน”

แม่นมคิดแล้วพูดว่า“หล่อนก็ไม่มีทางเลือกแม่หล่อนป่วยหนักถ้าไม่ร่วมมือกับพระชายารองเพื่อขอเงินเพิ่มเงินเดือนเท่านั้นของหล่อนไม่พอที่จะไปหาหมอหรอก”

ชูเซี่ยนึกว่าเสี่ยวฉิงน่าจะเป็นสาวใช้เมื่อกี้ที่โดนตบคนที่น่าเกลียดชังจะต้องมีจุดที่น่าสงสารด้วยแม่หล่อนป่วยหนักหล่อนจึงทำเรื่องร้ายกาจเพื่อหาเงินรักษาแม่ถึงแม้ว่ายกโทษไม่ได้แต่ความรักที่หล่อนมีต่อแม่ก็น่าสงสารทำให้ชูเซี่ยคิดถึงพ่อแม่ตัวเองขึ้นมาในใจก็อดเศร้าใจไม่ได้สำหรับผู้ที่เป็นลูกไม่สามารถดูแลพ่อแม่เป็นบาปหนักและเสียชีวิตก่อนพ่อแม่ยิ่งเป็นสิ่งที่ทำให้พ่อแม่รับไม่ไหวเธอแค่คิดเท่านี้ก็รู้สึกเจ็บใจอย่างมาก