ชายาหมอพิษไร้รัก นิยาย บท 18

เสียงเย้ายวนของซูอวี้เอ๋อร์ แม้แต่ผู้ชายก็ยังฟังออก

ถึงอย่างนั้น เซียวเย่หลันกลับไม่ปฏิบัติตามคำพูดของนางที่จะอยู่ต่อ และพูดเบา ๆ ว่า "ไม่ล่ะ ข้าไม่ชอบหลับนอนกับผู้อื่น”

ซูอวี้เอ๋อร์กัดริมฝีปากของนาง "ท่านอ๋อง ท่านไม่ชอบข้าหรือ"

"อย่าเดาไปมั่ว"

"ตั้งแต่ที่ข้าแก้กำหนัดให้ท่านคืนนั้น ร่างกายของข้าก็ผิดปกติมากขึ้นเรื่อยๆ ข้ารู้สึกวิงเวียนเหมือนจะเป็นไข้ รู้สึกไม่สบายไปทั่วร่างกาย พอมาคิดอย่างนี้แล้ว ข้าคงไม่มีคุณสมบัติที่จะรับใช้ท่านอ๋องอีกต่อไป"

ซูอวี้เอ๋อร์ถอนหายใจอย่างเงียบ ๆ เขาหลุบตาลง ในขณะเดียวกันก็ปล่อยมือของเสี่ยวเย่เหลันออก

เซียวเย่หลันเห็นท่าทางที่น่าสงสารและหงอยๆของนาง เขาจึงนั่งลงข้างๆ และพูดด้วยเสียงต่ำ "ข้ารู้ว่าพิษดอกไม้นั้นทรงพลังมาก หลังจากคืนนั้น พิษได้กัดกร่อนเข้าไปในตัวของเจ้า ซึ่งถือว่าข้าเป็นหนี้บุญคุณเจ้า”

"ท่านอ๋อง โปรดอย่าพูดเช่นนั้น เป็นความโชคดีของอวี้เอ๋อร์ที่ได้รับใช้ท่านอ๋อง”

ซูอวี้เอ๋อร์ค่อยๆ เช็ดน้ำตาจากหางตาด้วยหลังมือของนาง และเสียงของนางก็สั่นเล็กน้อยอย่างน่าสงสาร

การล่าถอยเป็นไม้เด็ดที่นางมักจะใช้

ด้วยอุบายนี้ นางจึงสามารถชักใยบุตรชายผู้สูงศักดิ์มาแล้วนับไม่ถ้วน

เมื่อเห็นสิ่งนี้ เซียวเย่หลันเพียงแค่ลดสายตาลง และดึงผ้าห่มให้นาง "สิ่งที่เจ้าต้องทำตอนนี้คือดูแลร่างกายของเจ้าให้ดี อย่าคิดมาก"

"แต่ข้าเป็นผู้หญิง! สิ่งที่ฉันต้องการที่สุดคือผู้ชายปฏิบัติต่อข้าอย่างดี"

ซูอวี้เอ๋อร์วางมือบนสายรัดเอวของเซียวเย่หลันอย่างไม่ยอมแพ้ ดวงตาของนางเปล่งประกายอย่างมีเสน่ห์ พยายามที่จะยื้อเขาเอาไว้

เซียวเย่หลันจับข้อมือของซูอวี้เอ๋อร์ แล้วค่อยๆ ปลดมันออก "ตอนนี้ข้าไม่มีอารมณ์"

หลังจากพูดจบ เขาก็ลุกขึ้นพร้อมที่จะจากไป!

เซ่เชียนฮวนรอจนถึงเที่ยงถึงได้ลุกขึ้นมา นางบิดขี้เกียจแล้วเอ่ยเรียกโดยไม่รู้ตัวว่า “ชิงถิง หาอะไรให้ข้ากินหน่อย”

ใช้เวลาครู่หนึ่งก็ไม่มีเสียงตอบรับ จึงนึกขึ้นมาได้ว่าสาวรับใช้ผู้นั้นได้ตายไปแล้ว

คงไม่ใช่ว่าหลังจากนี้งานทุกอย่างในเรือนหลันเซียงนางต้องเป็นคนทำเองหรอกนะ?

เซ่เชียนฮวนถอนหายใจ ไม่มีใครอีกแล้วที่จะอนาถเท่าหวางเฟยเช่นนาง

เมื่อนางเดินไปที่โต๊ะเครื่องแป้ง นางก็พบว่ากล่องเครื่องประดับสีแดงทุกชนิดถูกวางไว้บนโต๊ะอย่างเรียบร้อย เห็นได้ชัดว่ามีคนจัดไว้อย่างเป็นระเบียบ มีน้ำอุ่นและผ้าวางไว้ข้างๆ

“หวางเฟย ท่านตื่นแล้ว” เด็กสาวตัวเล็กในชุดสาวรับใช้เดินเข้ามาด้วยรอยยิ้ม และแนะนำตัวเองว่า “บ่าวเพิ่งได้รับมอบหมายมาให้รับใช้ท่าน ข้ามีนามว่าเย่ตง ท่านสามารถเรียกข้าว่าเสี่ยวตงก็ได้”

เซ่เชียนฮวนประหลาดใจ "เจ้าสกุลเย่อย่างนั้นหรือ?"

เสี่ยวตงดูเหมือนจะรู้ว่าเซ่เชียนฮวนกำลังคิดอะไรอยู่ จึงพยักหน้าและยิ้ม"ข้าเป็นน้องสาวแท้ๆ ของเย่สิ้น”