ชายาหมอพิษไร้รัก นิยาย บท 19

"ที่แท้ก็เป็นน้องสาวขององครักษ์เย่นี่เอง ตอนนี้เขาเป็นอย่างไรบ้าง? ยังมีไข้อยู่หรือไม่"

ปฏิกิริยาแรกของเซ่เชียนฮวน หลังจากรู้ว่าเสี่ยวตงเป็นสมาชิกในครอบครัวผู้ป่วยของนาง จึงถามเกี่ยวกับอาการบาดเจ็บของเย่สิ้นอย่างเป็นกันเอง เพื่อดูว่าจำเป็นต้องไปสังเกตการณ์หรือไม่

เสี่ยวตงแสดงความขอบคุณ "ขอบพระทัยสำหรับความห่วงใยของหวางเฟย หลังจากการวินิจฉัยและการรักษาของท่าน พี่ชายของบ่าวถึงได้ฟื้นขึ้นมาในที่สุด ท่านคือผู้มีพระคุณอย่างบ่าว!"

พูดจบนางก็กำลังจะคุกเข่าลงต่อหน้าเซ่เชียนฮวน

เซ่เชียนฮวนจึงจับแขนของนางเอาไว้ "ไม่นับเป็นผู้มีพระคุณหรอก ข้าก็แค่ทำในสิ่งที่แพทย์ควรทำทั้งนั้น!"

จะว่าไปแล้วครอบครัวขององครักษ์เย่นี่ช่างซื่อสัตย์จริงๆ

สาเหตุที่เขาบาดเจ็บสาหัสไม่ใช่เพียงเพราะเจ้าของร่างเดิมใส่ร้าย แต่ตอนนี้นางช่วยชีวิตเขาไว้ มันจึงกลายเป็นความเมตตาต่อครอบครัวของพวกเขา

“หวางเฟย ให้บ่าวผลัดเปลี่ยนเสื้อผ้าและหวีผมให้นะเจ้าคะ ” เสี่ยวตงกล่าวอย่างนอบน้อม

เซ่เชียนฮวนพยักหน้า และนั่งลงหน้ากระจกทองสัมฤทธิ์

นางเห็นว่าสาวใช้ดูฉลาดมาก มือและเท้าค่อนข้างว่องไว หวีผมสองสามครั้งก็มัดรวบผมหางม้าให้นาง นางรู้สึกพึงพอใจเป็นอย่างมาก

หลังจากหวีผมเสร็จ เซ่เชียนฮวนก็ได้เขียนใบสั่งยาและมอบให้ เสี่ยวตง "เจ้าไปหาร้านขายยาสักร้าน แล้วเลือกซื้อสมุนไพรตามนี้มาให้ครบ”

หลังจากได้ยินคำพูดของนางเว่ยเมื่อคืนนี้ เซ่เชียนฮวนก็ตระหนักว่าเซียวเย่หลันยู่ในสถานการณ์ที่อันตรายมาก ในเมื่อเขาเคยถูกลอบทำร้ายมาแล้วครั้งหนึ่ง แน่นอนว่ามันจะต้องมีครั้งที่สอง

แม้ว่านางได้ชื่อว่าเป็นหวางเฟย แต่ก็ไม่อยากรับผลกระทบจากเรื่องราวฉาวโฉ่พวกนี้ ดังนั้นนางจึงเตรียมยาถอนพิษติดตัวไว้เผื่อกันพลาด

เสี่ยวตงรับใบสั่งยาตามหน้าที่โดยไม่ถามคำถามเพิ่มเติม

ทว่า หลังจากก้าวไปได้สองก้าว นางก็หันกลับมาและพูดว่า "หวางเฟย บ่าวมีเรื่องจะบอกท่าน บ่าวได้ยินมาว่าไท่จื่อกับไท่จื่อเฟยมา ตอนนี้ทรงดื่มชาอยู่ที่ห้องโถงใหญ่”

"อืม ข้ารู้แล้ว"

เซ่เชียนฮวนยกมือขึ้นเล็กน้อย

นางคิดกับตัวเองว่า ไท่จื่อกับไท่จื่อเฟยมาหาถึงที่ขนาดนี้ แต่กลับไม่ส่งคนมาแจ้งนางก่อน ในชนชั้นวรรณะของผู้สูงศักดิ์ นางไม่เป็นที่ยอมรับขนาดไหนกันนะ?

ทันใดนั้น เสียงอ้อแอ้ก็ดังขึ้นเหนือหัวของนาง "พี่สาว ทำไมเจ้าถึงกินหญ้า"

เซ่เชียนฮวน เงยหน้าขึ้น และสิ่งที่เห็นคือใบหน้ากลมๆ น่ารักๆที่แต่งตัวราวกับตุ๊กตานำโชค ถอดแบบออกมาจากปฏิทินปีใหม่เป๊ะๆ ดูนุ่มนิ่มเหมือนบีบแล้วแทบจะเหลวเป็นน้ำ

นางอดหัวเราะไม่ได้ “เจ้าดูผิดแล้ว ข้าไม่ได้กินหญ้า”

“ข้าไม่ได้ดูผิดเสียหน่อย เจ้าหยิบของบนพื้นขึ้นมากินจริงๆ สกปรก”

เด็กน้อยอ้วนยื่นมือเล็กๆ ออกมาอย่างไม่มั่นใจ และชี้ไปที่สมุนไพรที่เซ่เชียนฮวนที่ถืออยู่

เซ่เชียนซวนเห็นว่าเวลาเขาขยับปากพูด แก้มของเขาก็สั่นเหมือนขนมปังก้อนเล็กๆ ดังนั้นนางจึงอดไม่ได้ที่จะยื่นมือไปหยิกเขา "เด็กดื้อเช่นเจ้าต่างหากที่สกปรก"

“เจ้ากล้าดีอย่างไรมาว่าข้าเป็นเด็กดื้อ!”

เมื่อเด็กอ้วนได้ยินเช่นนี้ เขาก็โกรธทันที!