ชายาหมอพิษไร้รัก นิยาย บท 2

“เจ้าเป็นบ่าวของข้าไม่ใช่หรือ เหตุใดจึงเชื่อฟังคำสั่งของบุรุษผู้นั้น กลับไม่ฟังคำสั่งข้าล่ะ?”

เซ่เชียนฮวนมองมาที่ชิงถิงอย่างเยือกเย็น

ที่เจ้าของร่างเดิมวางแผนเล่นไม่ซื่อกับเซียวเย่หลัน ก็เพราะว่าฟังคำแนะนำของนาง

ไม่รู้ว่าบ่าวรับใช้คนนี้ได้รับคำสั่งมาจากผู้ใด ถึงได้กล้าทำร้ายนายของตนเช่นนี้

ชิงถิงก้มหน้าลงอย่างนอบน้อม “นายหญิง ตอนนี้เราอาศัยอยู่ใต้ชายคาของท่านอ๋อง จะเปรียบเทียบกับตอนที่ยังอยู่จวนอานติ้งโหวไม่ได้นะเจ้าคะ หากไม่ระมัดระวัง ก็มีแต่จะนำพาเรื่องซวยมาให้ตนเอง”

“ได้ ข้าไม่ออกไปก็ได้ แต่เจ้าต้องออกไปถามมาให้ข้า ว่าข้างนอกเกิดอะไรขึ้น”

เซ่เชียนฮวนโบกมือ

นางไม่ได้กลัว

เพียงแต่ว่า พิษที่หลงเหลืออยู่ในร่างกายของนางตอนนี้ยังไม่หมดไป ตอนนี้ยังรู้สึกมึนเบลอ ฉะนั้นจึงต้องคิดหาวิธีกำจัดพิษออกไปให้หมด แล้วค่อยคิดเรื่องหนีออกไปจากที่นี่

“เช่นนั้นหวางเฟยก็กลับไปพักผ่อนก่อนเจ้าค่ะ” ชิงถิงตอบรับแล้วเดินออกไป

เซ่เชียนฮวนนั่งลง แล้วรินน้ำชาดื่ม หางตาเหลือบไปเห็นพุทราที่วางอยู่บนถาดผลไม้ จู่ๆช่วงลำคอพลันเกิดอาการตีบตัน

แปลกจัง

จู่ๆนางก็รู้สึกอยากกินของเปรี้ยวๆซะงั้น

อีกอย่างยังเกิดอารมณ์ชั่ววูบที่ไม่สามารถควบคุมได้

หรือว่าหลังจากที่ทะลุมาอยู่ร่างคนอื่น รสนิยมในการกินก็จะเปลี่ยนไปด้วย?

เซ่เวียนฮวนส่ายหัว ตอนนี้ไม่ใช่เวลามาคิดเรื่องกินอาหาร ยังมีเรื่องสำคัญต้องทำอีก

นางเดินไปที่โต๊ะเครื่องแป้ง แล้วล้างหน้าล้างตาให้สดชื่น จากนั้นก็หยิบปิ่นที่ยังดูใหม่เอี่ยมขึ้นมาล้างน้ำ จากนั้นก็นำเข้าปากเพื่อล้วงคออ้วกเอาสารพิษที่ตกค้างออกมา

“แค่กๆๆๆ”

เซ่เชียนฮวนใช้ผ้าปิดปากเอาไว้

ที่แปลกก็คือ สิ่งที่นางอาเจียนออกมามีแต่น้ำเปรี้ยวๆ ไม่เหมือนการขับสารพิษออกมาหลังล้วงคออ้วกเลยสักนิด แต่กลับเหมือน

อาการแพ้ท้อง