ชายาหมอพิษไร้รัก นิยาย บท 3

“ได้ยินว่าเมื่อคืนหลังจากปรนนิบัติรับใช้ท่านอ๋องเสร็จ ท่านพี่ก็ถูกท่านอ๋องกักบริเวณเลยหรือ?”

ซูอวี้เอ๋อร์ยกยิ้มเพียงเล็กน้อย แววเย้ยหยันเขียนอยู่เต็มหน้า

นางประคองระย้าประดับปิ่นปักผม เดินเข้ามาอย่างอ่อนช้อย “ท่านพี่อย่าถือสาเลย ท่านอ๋องเป็นพวกอารมณ์แปรปรวนง่าย สตรีทั่วไปคุมอารมณ์เขาไม่ได้ถือเป็นเรื่องธรรมดา ต่อไปนี้ เจ้าต้องทำตัวให้ชินนะ”

ในถ้อยคำ นางก็ยังคงพูดเหมือนตนเองเป็นนายหญิงของจวน แทบจะไม่เห็นหวางเฟยที่ถูกแต่งตั้งอย่างถูกต้องตามประเพณีอยู่ในสายตาด้วยซ้ำ

หากเป็นความเคยชินในอดีต หลังจากที่ซูอวี้เอ๋อร์กล่าวเช่นนี้ เซ่เชียนฮวนจะต้องโกรธเป็นฟืนเป็นไฟ อาละวาดจนเรื่องไปถึงหูท่านอ๋องและถูกลงโทษอย่างหนักหน่วง

แต่วันนี้กลับไม่รู้ว่าเพราะเหตุใด หวางเฟยผู้ไม่เป็นที่โปรดปรานผู้นี้กลับนิ่งสงบ ราวกับไม่ได้ยินที่นางพูดอย่างไรอย่างนั้น

“ท่านพี่?” ซูอวี้เอ๋อร์ลองหยั่งเชิงถามนางอีกครั้ง

เซ่เชียนฮวนไม่ได้ตอบ แต่หันไปถามชิงถิงว่า “แปลกจัง ข้าไม่เห็นรู้เลยว่าตัวเองมีน้องสาวด้วย ชิงถิง เจ้าว่าข้ากับนางหน้าตาคล้ายกันไหม?”

ชิงถิงเอ่ยพูดอย่างลังเล “ไม่ ไม่เหมือนเจ้าค่ะ”

“ใช่สิ หน้าตาของนางมองปราดเดียวก็รู้แล้วว่าด้อยกว่าข้าหลายระดับ จะมาเป็นน้องสาวของข้าได้อย่างไร”

เซ่เชียนฮวนยิ้มร่าออกมา หยิบถ้วยน้ำชาที่วางอยู่บนโต๊ะขึ้นมา คราแรกว่าจะดื่มสักคำ แต่เมื่อครู่นางเพิ่งล้วงคออ้วกมาจึงรู้สึกท้องไส้ปั่นป่วน เลยต้องวางถ้วยลงพร้อมขมวดคิ้วมุ่น

“หน้าตาข้ามันทำไมหรือ?”

ตอนแรกซูอวี้เอ๋อร์ยังไม่เข้าใจ

แต่นางไม่ได้โง่ ไม่นานก็เข้าใจความหมายโดยนัยได้ สีหน้าจึงแปรเปลี่ยน ในใจเต็มเปี่ยมไปด้วยความริษยา

หากพูดถึงเรื่องรูปลักษณ์หน้าตา นางสู้เซ่เชียนฮวนไม่ได้จริงๆนั่นแหละ