ชายาหมอพิษไร้รัก นิยาย บท 3

“ได้ยินว่าเมื่อคืนหลังจากปรนนิบัติรับใช้ท่านอ๋องเสร็จ ท่านพี่ก็ถูกท่านอ๋องกักบริเวณเลยหรือ?”

ซูอวี้เอ๋อร์ยกยิ้มเพียงเล็กน้อย แววเย้ยหยันเขียนอยู่เต็มหน้า

นางประคองระย้าประดับปิ่นปักผม เดินเข้ามาอย่างอ่อนช้อย “ท่านพี่อย่าถือสาเลย ท่านอ๋องเป็นพวกอารมณ์แปรปรวนง่าย สตรีทั่วไปคุมอารมณ์เขาไม่ได้ถือเป็นเรื่องธรรมดา ต่อไปนี้ เจ้าต้องทำตัวให้ชินนะ”

ในถ้อยคำ นางก็ยังคงพูดเหมือนตนเองเป็นนายหญิงของจวน แทบจะไม่เห็นหวางเฟยที่ถูกแต่งตั้งอย่างถูกต้องตามประเพณีอยู่ในสายตาด้วยซ้ำ

หากเป็นความเคยชินในอดีต หลังจากที่ซูอวี้เอ๋อร์กล่าวเช่นนี้ เซ่เชียนฮวนจะต้องโกรธเป็นฟืนเป็นไฟ อาละวาดจนเรื่องไปถึงหูท่านอ๋องและถูกลงโทษอย่างหนักหน่วง

แต่วันนี้กลับไม่รู้ว่าเพราะเหตุใด หวางเฟยผู้ไม่เป็นที่โปรดปรานผู้นี้กลับนิ่งสงบ ราวกับไม่ได้ยินที่นางพูดอย่างไรอย่างนั้น

“ท่านพี่?” ซูอวี้เอ๋อร์ลองหยั่งเชิงถามนางอีกครั้ง

เซ่เชียนฮวนไม่ได้ตอบ แต่หันไปถามชิงถิงว่า “แปลกจัง ข้าไม่เห็นรู้เลยว่าตัวเองมีน้องสาวด้วย ชิงถิง เจ้าว่าข้ากับนางหน้าตาคล้ายกันไหม?”

ชิงถิงเอ่ยพูดอย่างลังเล “ไม่ ไม่เหมือนเจ้าค่ะ”

“ใช่สิ หน้าตาของนางมองปราดเดียวก็รู้แล้วว่าด้อยกว่าข้าหลายระดับ จะมาเป็นน้องสาวของข้าได้อย่างไร”

เซ่เชียนฮวนยิ้มร่าออกมา หยิบถ้วยน้ำชาที่วางอยู่บนโต๊ะขึ้นมา คราแรกว่าจะดื่มสักคำ แต่เมื่อครู่นางเพิ่งล้วงคออ้วกมาจึงรู้สึกท้องไส้ปั่นป่วน เลยต้องวางถ้วยลงพร้อมขมวดคิ้วมุ่น

“หน้าตาข้ามันทำไมหรือ?”

ตอนแรกซูอวี้เอ๋อร์ยังไม่เข้าใจ

แต่นางไม่ได้โง่ ไม่นานก็เข้าใจความหมายโดยนัยได้ สีหน้าจึงแปรเปลี่ยน ในใจเต็มเปี่ยมไปด้วยความริษยา

หากพูดถึงเรื่องรูปลักษณ์หน้าตา นางสู้เซ่เชียนฮวนไม่ได้จริงๆนั่นแหละ

สิ่งที่ผู้ชายคนนั้นมีให้มีแต่ความอัปยศและเจ็บปวด

เดิมทีนางก็ทรมานมากพอแล้ว ทั้งร่างกายยังอ่อนแอ ตอนนี้ยังจะมาถูกคนรักเก่าของเขาตามมาเย้ยหยันถึงที่อีก เซ่เชียนฮวนรู้สึกว่าตนเองซวยมามากพอแล้ว

หากมีโอกาสล่ะก็ นางจะต้องหนีออกไปจากสถานที่ห่าเหวนี้ให้จงได้

ยิ่งคิดเซ่เชียนฮวนก็ยิ่งโกรธ สีหน้าแปรเปลี่ยนเป็นเยือกเย็น “ฟังนะ ข้าไม่สนว่าเจ้ากับเซียวเย่หลันจะมีความสัมพันธ์อย่างไรกัน พวกเจ้าอยากไปเสวยสุขอยู่ที่ไหนก็แล้วแต่พวกเจ้า ขอแค่อย่ามาให้ข้าเห็นหน้า ให้เกะกะลูกตาข้า！”

ซูอวี้เอ๋อร์ชะงักนิ่ง นางคิดไม่ถึงเลยว่าเซ่เชียนฮวนจะพูดจาออกมาเช่นนี้

ทุกคนต่างก็รู้กันดี ว่าเซ่เชียนฮวนลุ่มหลงเซียวเย่หลันมากเพียงใด ถึงขั้นลงทุนทำทุกวิถีทางเพื่อให้ได้ครอบครองเขา แต่เหตุใดจู่ๆถึงได้เปลี่ยนไปเช่นนี้ล่ะ?

ซูอวี้เอ๋อร์กำลังจะเอ่ยพูด แต่เมื่อเงยหน้าขึ้นก็เห็นบุรุษผู้หนึ่งย่างกายเข้ามาภายในห้อง นางจึงรีบเปลี่บยโทนเสียง เอ่ยพูดอย่างนุ่มนวลว่า “หวางเฟย ท่านอย่าทำตัวเด็กเช่นนี้สิ ท่านอ๋องก็แค่วู่วามเลยขังท่านไว้ที่นี่ เขาไม่ได้รำคาญท่านจริงๆเสียหน่อย”