ชายาหมอพิษไร้รัก นิยาย บท 4

“ข้าบอกแล้วไง ข้าไม่สนว่าเขาจะโกรธหรือไม่โกรธข้า ขอแค่เขาอย่ามาหาข้าอีกก็พอ รบกวนเจ้าช่วยดูเขาด้วย ชาตินี้ทั้งชาติข้าไม่อยากเห็นน้ำหน้าของเขาอีกแล้ว”

เซ่เชียนฮวนอยากไล่ซูอวี้เอ๋อร์ออกไปไวๆ นางมวนท้อง จนอยากอ้วกทุกอย่างออกมาอย่างทนไม่ไหว

แต่นางไม่รู้เลยว่า ชายหนุ่มเปรียบเสมือนฝันร้ายคนนั้นเดินมาหยุดอยู่ข้างหลังนางแล้ว!

ซูอวี้เอ๋อร์เงยหน้าขึ้น แสร้งทำเป็นเพิ่งเห็นเซียวเย่หลัน ลุกขึ้นโค้งคำนับอย่างลนลาน “ท่านอ๋อง”

“???”

เซ่เชียนฮวนดีดตัวผึงราวกับสปริง หันไปมองด้านหลังด้วยสีหน้าราวกับเห็นผี

ไอ้หมาบ้านี่เดินไม่มีเสียงเลยหรือไง?

แปลว่าต้องเคยทำอะไรลับๆล่อๆมาเยอะมากแน่ๆ เวลาเดินถึงได้เหมือนโจรย่องเบาแบบนี้

เซียวเย่หลันเม้มปากจนกลายเป็นเส้นตรง มองมายังเซ่เชียนฮวนอย่างเย็นชา แล้วเอ่ยถามว่า “เมื่อกี้เจ้าพูดอะไรนะ”

“ที่แท้ท่านอ๋องก็หูไม่ดีนี่เอง งั้นข้าจะพูดอีกครั้งก็แล้วกัน ต่อไปนี้กรุณาอย่ามาโผล่หน้าให้เกะกะลูกตาข้าอีก” เซ่เชียนฮวนกระตุกยิ้มมุมปากยิ้มเยาะเย้ยออกมา

เซียวเล่เหลัน “...........”

สตรีปัญญาอ่อนผู้นี้ เหมือนจะเปลี่ยนไปอย่างไรอย่างนั้น

ถ้าเป็นเมื่อก่อนนางแทบจะไม่พูดอะไรแบบนี้ออกมาด้วยซ้ำ วันๆเอาแต่ตามติดเขาอย่างกับอะไรดี สะบัดอย่างไรก็ไม่หลุด

หรือว่านางจะคิดได้แล้วว่าใช้วิธีนั้นคงไม่ได้ใจชายหนุ่ม ถึงได้หันไปใช้ไม้อื่นโดยการทำทีเป็นไม่สนใจเขาเพื่อดึงดูดให้เขาสนใจ?

โง่เง่าสิ้นดี!

“ตอนนี้ได้ยินชัดหรือยัง? รบกวนไสหัวไปพร้อมๆกับคนในใจของเจ้าได้ละ ขอบคุณ”

น้ำเสียงของเซ่เชียนฮวนเต็มไปด้วยความรำคาญ นางยื่นมือออกไปค้ำโต๊ะ พร้อมกับหันหน้าไปอีกทางแล้วส่งเสียงกระแอมไอออกมาเบาๆ

ทว่า เซียวเย่หลันกลับเอื้อมมือออกมาบีบคางของนางเอาไว้

นางเชิดคางนางขึ้น ให้นางสบตากับเขา

“เซ่เชียนฮวน เจ้าเก่งขึ้นนี่”

เมื่อดวงแสงอาทิตย์ส่องแสง ใบหน้าหล่อเหลาสมส่วนของชายหนุ่มก็สะท้อนเข้ามาในม่านตาของเซ่เชียนฮวน เปรียบเทียบกับท่าทางป่าเถื่อนภายใต้ค่ำคืนอันมืดมิดเมื่อคืนแล้ว เขาในเวลานี้ดูคมเข้มและเย็นชา ดุจดั่งเทพสวรรค์ผู้น่าเกรงขาม