ชายาหมอพิษไร้รัก นิยาย บท 5

จู่ๆเซ่เชียนฮวนก็รู้สึกหดหู่

ดีเหมือนกัน หากตายไปทั้งอย่างนี้ ไม่แน่ลืมตาขึ้นมาอีกครั้ง นางอาจจะได้กลับไปที่ห้องแล็บอันคุ้นเคยก็เป็นได้

ถึงตอนนั้นนางจะกินบะหมี่หลายๆกล่องให้หนำใจเลย

ไม่ต้องมารองรับอารมณ์ของผู้ชายคนนี้อีก

เซ่เชียนฮวนหลับตาลง กระนั้นสัญชาตญาณเอาตัวรอดของนางก็ยังทำให้นางเอื้อมมือออกไปจับมือของเซียวเย่หลันเอาไว้

“ท่านอ๋อง หากทำเช่นนี้ หวางเฟยจะสิ้นลมเอาได้นะ” ซูอวี้เอ๋อร์รออยู่เงียบๆพักใหญ่ เมื่อเห็นว่าเซ่เชียนฮวนทรมานถึงขีดสุด ถึงได้ส่งเสียงปรามเบาๆ

เซียวเย่หลันจ้องมองใบหน้าซีดขาวของเซ่เชียนฮวนแน่นิ่ง สุดท้ายก็ค่อยๆคลายนิ้วมือออกทีละนิ้ว

เขาอยากกำจัดสตรีสกปรกผู้นี้ทิ้งมันเสียเดี๋ยวนี้

แต่ว่า จวนอานติ้งโหวกับราชวงศ์มีสายใยต่อกัน หากบุตรสาวในตระกูลของพวกเขามาถูกฆ่าตายในจวนจ้านอ๋อง ฮ่องเต้คงตรวจสอบเรื่องนี้จนถึงที่สุดแน่

“เห็นแก่อวี้เอ๋อร์ วันนี้ข้าจะปล่อยเจ้าไปก็แล้วกัน!”

เซียวเย่หลันยังไม่หายเคือง จึงผลักเซ่เชียนฮวนออกไปอย่างแรง จ้องมองใบหน้าอันเจ็บปวดของนางอย่างเย็นชา ลำคอขาวผ่องที่มีรอยนิ้วมือประทับ เซล้มลงบนพื้นราวกับถูกลมพัดปลิว

ท่าทางน่าสงสารนั้นกลับไม่สามารถทำให้ชายหนุ่มรู้สึกสงสารนางเลยสักนิด

เซียวเย่หลันส่งเสียงหึออกมา จากนั้นก็คว้าจับมือซูอวี้เอ๋อร์ เตรียมที่จะพายอดดวงใจของเขาออกไปจากสถานที่อันสกปรกแห่งนี้

หลังจากที่เขาก้าวผ่านธรณีประตู ก็ชะงักฝีเท้า แล้วหันกลับไปมองหญิงสาวที่นอนหมดแรงบนพื้นด้วยแววตาเยือกเย็นพร้อมคิ้วที่ขมวดมุ่น “จำเอาไว้ หากองครักษ์ของข้าเป็นอะไรไป ข้าจะไม่ปล่อยเจ้าไปแน่！”

เซ่เชียนฮวนไอออกมาอย่างต่อเนื่อง ม่านตาสะท้อนแผ่นหลังของเซียวเย่หลันและซูอวี้เอ๋อร์ที่เดินออกไปไกลๆเรื่อยๆ

นางกัดฟันกรอด ไม่ยอมส่งเสียงใดๆออกมา อย่างน้อยจะให้คู่ชายหญิงชาติหมานั่นได้ยินเสียงอันเจ็บปวดของนาง จนกลายเป็นตัวตลกของพวกเขาในวันข้างหน้าไม่ได้เด็ดขาด!

ทัังๆที่ยังไม่ได้ทำอะไร ในเวลาไม่ถึงสองวัน ต้องมาถูกทรมานปางตายในจวนแห่งนี้

มีเพียงหญิงสาวในหอนางโลมเท่านั้นแหละ ที่รู้จักอะไรพรรค์นี้

เซ่เชียนฮวนไม่คาดหวังให้ชิงถิงกลับมาดูแลตนเอง หญิงสาวคนนั้นเหม็นขี้หน้านางเสียยิ่งกว่าอะไรดี ถึงได้เห็นดีเห็นชอบกับซูอวี้เอ๋อร์ขนาดนั้น

นางทำได้เพียงอาศัยแรงของตนตะเกียกตะกายขึ้นไปบนเตียง ถอดกระโปรงที่เลอะเทอะไว้ข้างเตียง แล้วใช้ผ้าห่มที่ทั้งบางแล้วก็หยาบกร้านมาห่มร่างกายเอาไว้ช้าๆ

เซ่เชียนฮวนหลับลึกไปภายใต้ความหนาวเหน็บและความโดดเดี่ยวที่กำลังกัดกิน

ไม่รู้ว่าผ่านไปนานแค่ไหน

เมื่อท้องฟ้าแปรเปลี่ยนเป็นสีดำสนิท นางถึงได้ตื่นขึ้นมา

แล้วก็เป็นอย่างที่นางคิดเอาไว้ ชิงถิงไม่ได้นำสำรับมาให้นาง และไม่ตักน้ำมาให้นางชำระร่างกาย อีกฝ่ายนั่งอยู่หน้าประตูตำหนักอย่างเบื่อหน่าย เมื่อเห็นว่านางลุกขึ้น ถึงได้ค่อยๆเดินเข้ามา

“หวางเฟย ท่านตื่นแล้วหรือ?”