ชายาหมอพิษไร้รัก นิยาย บท 6

“ข้าหิว เอาอะไรมาให้ข้ากินหน่อย” เซ่เชียนฮวนเอ่ยพูดอย่างเรียบนิ่ง

เนื่องจากกระเพาะมีกรดไหลย้อน เวลานางพูดเสียงจึงแหบแห้ง หมดซึ่งเสน่ห์แห่งความเป็นหญิงสาว

ชิงถิงเบ้ปากอย่างไม่คิดอะไรมาก “หวางเฟย ยังไม่มีคนมาส่งสำรับเลยเจ้าค่ะ ท่านกินของว่างไปก่อนได้ไหม”

นางนึกถึงอาหารที่กินในเรือนของแม่นางซูเมื่อช่วงพลบค่ำ ที่เรียกได้ว่าเป็นอาหารอันโอชะ ต่อให้เป็นสนมในราชวัง ก็ใช่ว่าจะได้กินอาหารดีๆอย่างนั้นเสียหน่อย

โชคดีที่นางเลือกฝักใฝ่ข้างที่มีผลประโยชน์ ได้รับความสำคัญจากแม่นางซู ไม่อย่างนั้นล่ะก็นางคงตั้งตัวปีกกล้าขาแข็งภายในจวนอ๋องอันยิ่งใหญ่แห่งนี้ไม่ได้

เซ่เชียนฮวนเหลือบตามองชิงถิงอย่างเรียบนิ่ง อ่านความคิดในแววตาของหญิงรับใช้ผู้นี้ให้กระจ่าง

นางไม่ได้วีนเหวี่ยงออกไป แต่กลับยันตัวลุกขึ้นจากเตียง แล้วหยิบผ้าคลุมมาใส่ ย่ำเท้าไปยังโต๊ะอาหาร

“หวางเฟย ต้องเรียกหมอหลวงให้ท่านหรือไม่?” เมื่อชิงถิงเห็นเซ่เชียนฮวนหน้าซีดเซียว ก็เอ่ยถามขึ้น

“ไม่ต้อง”

เซ่เชียนฮวนหยิบขนมลูกแพร์ที่ทั้งแข็งและเย็นชืดขึ้นมายัดเข้าปาก ถึงอย่างไรก็ต้องเติมท้องให้อิ่มก่อน

ชั่วขณะนั้นเอง นางก็ได้ยินเสียงสะอื้นไห้ดังมาจากข้างนอก

ผู้ใดกัน?

เซ่เชียนฮวนขมวดคิ้วพร้อมกับทานของรองท้อง จากนั้นก็เตรียมออกไปดูสถานการณ์

ชิงถิงรีบเข้ามาห้าม “หวางเฟย ท่านออกไปไม่ได้นะเจ้าคะ ท่านอ๋องสั่งไว้แล้ว”

“ตอนนี้เป็นเวลากลางดึก ต่อให้ออกไป ก็ไม่มีใครเห็นหรอก”

“แต่ว่า…….”

“เงียบปากของเจ้าเอาไว้”

เซ่เชียนฮวนกลอกตา แววตาเยือกเย็นเปรียบดั่งพระจันทร์ในคืนมืดมิด แผ่กลิ่นอายเย็นยะเยือกชวนขนลุกออกมา