ชายาหมอพิษไร้รัก นิยาย บท 7

“อะไรนะ? เป็นไปไม่ได้ เส้นหัวใจของเขาขาด กระดูกแหลกละเอียดผสมเข้ากับอวัยวะภายใน ต่อให้เทพแห่งความตายมาช่วยก็ช่วยไม่ได้”

หมอหลวงห่าวเอ่ยค้านคำพูดของเซ่เชียนฮวนอย่างไม่ลังเล

นางเว่ยได้ยินเช่นนั้นก็ยิ่งโศกเศร้า พุ่งเข้าไปผลักเซ่เชียนฮวน “เจ้าออกไป ลูกชายของข้าไม่ต้องการน้ำตาที่มาจากการเสแสร้งของเจ้า!”

เซ่เชียนฮวนปล่อยให้นางเว่ยทั้งผลักทั้งทุบตีตนเอง จากนั้นก็ไอออกมาเสียงแหบเสียงแห้ง “แต่ไหนแต่ไรข้าไม่เคยพูดอะไรที่ไม่มั่นใจออกมา ตอนนี้ต้องรีบฝังเข็มให้เขาโดยด่วน ไม่อย่างนั้นอาจจะไม่ทันการเอาได้”

“สำหรับพวกมีฐานะอย่างเจ้าแล้ว ลูกชายข้าก็คงเป็นแค่องครักษ์คนหนึ่ง ชีวิตต่ำต้อยเสียยิ่งกว่าสุนัขทรงเลี้ยง หากจะตายก็ปล่อยให้ตายไปเสียเถอะ ไม่จำเป็นต้องมาปั้นแต่งคำพูดปลอบโยนจอมปลอมที่นี่ เพื่อหาความสะใจให้ตัวเองหรอก”

นางเว่ยทรุดนั่งลงบนพื้น แล้วตีอกชกตัวเองไม่หยุด คับแค้นใจกับชีวิตอันขมขื่นของตนเอง

เซ่เชียนฮวนถอนหายใจออกมา แล้วนั่งยองๆลงตรงหน้านางเว่ย เอ่ยพูดอย่างจริงจังว่า “ในสายตาของข้าคนป่วยก็คือคนป่วย ไม่เคยแบ่งแยกชนชั้นวรรณะเลยสักครั้ง เจ้าจะเชื่อก็ดี ไม่เชื่อก็ดี แต่ตอนนี้ข้าอยากช่วยพวกเจ้าด้วยใจจริง”

“เจ้า……”

นางเว่ยนิ่งอึ้ง

นางค้นพบว่า หวางเฟยในตอนนี้มีสายตามาดมั่นสงบนิ่ง แตกต่างจากที่เคยเป็นเมื่อก่อนอย่างสิ้นเชิง

เซ่เชียนฮวนจ้องมองมาที่นางแน่นิ่ง “ถึงขนาดนี้แล้ว เหตุใดไม่ดับเครื่องชน ให้ข้าลองรักษาเขาดูล่่ะ? ถึงอย่างไรก็มีหมอหลวงอยู่ด้วย ข้าทำอะไรผิดพลาดตรงไหน เขาก็สามารถห้ามข้าได้ทัน”

หมอหลวงห่าวลูบหนวดเคราพร้อมพยักหน้า “หากหวางเฟยมีวิธีรักษาคนใกล้ตายจริงๆ ข้าก็อยากที่จะสังเกตการณ์ไปพร้อมๆกัน”

มาถึงตรงนี้แล้ว นางเว่ยก็เริ่มที่จะโอนอ่อน

“ฮูหยิน รบกวนออกไปรอที่ข้างนอกก่อน วิชาฝังเข็มของข้าเป็นวิชาเฉพาะจะให้ผู้ใดมาเห็นไม่ได้เด็ดขาด”

เซ่เซียนฮวนถือโอกาสตีเหล็กในตอนที่มันยังร้อน ด้วยการให้นางเว่ยออกไปรอข้างนอก

“ก็ ก็ได้”ตอนนี้ในใจของนางเว่ยยุ่งเหยิงไปหมด เดินหอบความหวังสุดท้ายออกไปรอข้างนอกพร้อมปิดประตูลง

เซ่เชียนฮวนหันกลับมา เอ่ยพูดยิ้มๆกับหมอหลวงห่าวว่า “ข้าอยากจะขอยืมใช้เข็มของหมอหลวงสักหน่อย”