ชายาหมอพิษไร้รัก นิยาย บท 25

หลายวันผ่านมา

เสียงจั๊กจั่นร้องระงม

เซียวเย่หลันยืนอยู่ที่ลานหน้าบ้านด้วยสีหน้ามืดหม่น เขามีใบหน้าที่เย็นชา

หลายวันที่ผ่านมานี้ เงาของผู้หญิงคนหนึ่งยังคงวนเวียนอยู่ในหัวใจของเขา

ทำให้เขารู้สึกหงุดหงิดแบบไม่เคยเป็นมาก่อน

ทันใดนั้น เขาได้ยินเสียงฝีเท้าเบา ๆ ข้างหลังเขา และรู้ว่านั่นคือซูอวี๋เอ๋อร์ เขาหลับตาลงและพยายามอย่างเต็มที่เพื่อขับไล่ภาพผู้หญิงคนนั้นออกจากความคิดของเขา

"ท่านอ๋อง อวี๋เอ๋อร์ได้ทำน้ำแข็งบัวลิลลี่ด้วยตัวเอง ท่านจะลองชิมดูไหม?"

ซูอวี๋เอ๋อร์ถือชามซุปหวานเดินเข้ามาหาเซียวเย่หลันด้วยท่าทางที่อ่อนโยนมาก

เซียวเย่หลันไม่ได้รับมันเอาไว้ เพียงกล่าวบา ๆ ว่า "ข้าไม่อยากดื่ม"

"ได้เลยเจ้าค่ะ" ซูอวี๋เอ๋อร์เม้มริมฝีปากแล้วลดมือลง

นางยืนอยู่ข้างเซียวเย่หลันอย่างเงียบๆ เป็นเวลานาน และเมื่อนางทนแดดไม่ไหว นางจึงกล่าวเบาๆ ว่า "ท่านอ๋อง มีคนมารายงานหม่อมฉันว่ามีคนในจวนมีเรื่องชู้สาว"

“แล้วแต่พวกเขาเลย” เซียวเย่หลันตอบอย่างเฉยเมย

แม้ว่าตัวเขาเองจะไม่สนใจเรื่องของชายหญิง แต่ความรักระหว่างชายหญิงก็เป็นบรรทัดฐานของโลก และเรื่องชู้สาวของคนใช้เขาจะไม่ทำโทษถึงแก่ตายเหมือนชายชราที่หัวโบราณในราชสำนัก

ซูอวี๋เอ๋อร์กระซิบ "ถ้าเป็นคนรับใช้ทั่วไปยังว่าไปอย่าง แต่หม่อมฉันได้ยินมาว่าชายคนนั้นคือเย่สิ้นที่ท่านไว้ใจมากที่สุด ดังนั้นหม่อมฉันจึงต้องรายงานให้ท่านรู้ ถ้าเกิดผู้หญิงที่มีความสัมพันธ์กับเขานั้นเป็นคนไม่ดีแล้วหล่อนใช้เขาเพื่อสอดส่องเรื่องของท่านอ๋อง จะทำอย่างไรล่ะ”

“เย่สิ้น?”

เซียวเย่หลันขมวดคิ้ว

ทันใดนั้นเขาก็ส่ายหัวและกล่าว "เป็นไปไม่ได้ เย่สิ้นติดตามข้ามาหลายปีแล้ว เขาไม่เคยแตะต้องผู้หญิงใครคนไหนเลย อีกอย่างตอนนี้เขาอยู่ในระหว่างพักรักษาตัวอยู่"

“เขาให้โอกาสผู้หญิงคนนั้นในช่วงที่เขากำลังพักรักษาตัวอยู่ก็อาจเป็นไปได้ไหม? ท่านอ๋อง เขาเป็นคนสนิทของท่าน ดังนั้นควรระมัดระวังไว้ก่อนจะดีกว่า อย่างน้อยก็ตรวจสอบตัวตนของผู้หญิงคนนั้นก่อน” ซู่อวี๋เอ๋อร์เกลี้ยกล่อม

เซ่เชียนฮวนมองดูใบหน้าขององครักษ์อย่างใกล้ชิด คิ้วของเขาคมเข้ม ดวงตาของเขาเปล่งประกายราวดวงดาว และมีใบหน้าที่ดูมุ่งมั่นเป็นพิเศษ เขาเป็นคนหล่อคนกนึ่งจริงๆ เลย

เขาลุกขึ้นด้วยการพยุงจากน้องสาว เย่สิ้นลุกขึ้นและกำปั้นอีกครั้ง "ข้าน้อยคนนี้รู้ว่าข้าน้อยมีชีวิตกลับมาได้โดยมีหวางเฟยช่วยเหลือเอาไว้ เป็นบุญคุณที่ยิ่งใหญ่สำหรับข้าน้อย ข้าน้อยจะไม่มีวันลืมขอรับ"

“พอแล้ว อย่าไปพูดถึงเรื่องอะไรนั้นแล้ว ถอดเถอะ”

เซ่เชียนฮวนส่ายมือ

เย่สิ้นตกตะลึงชั่วขณะ "ถอด?"

"เสี่ยวตง เจ้าออกไปเฝ้าข้างนอกประตู"

"รับทราบเจ้าค่ะ"

ภายใต้คำสั่งของเซ่เชียนฮวน ในไม่ช้าก็เหลือเพียงนางและเย่สิ้นอยู่ในห้อง

นางเหลือบมองไปที่เย่สิ้นที่ยังคงงุนงง "เจ้างุนงงอะไรอยู่ บอกให้เจ้าถอดก็ถอดสิ ข้าใช่ว่าจะไม่เคยเห็นร่างเล็ก ๆ ของเจ้ามาก่อน ทำไมลีลาเหมือนกับสาวคนหนึ่งเลย "