ชายาหมอพิษไร้รัก นิยาย บท 26

“หวางเฟย ชายหญิงแบบนี้ข้าน้อยเกรงว่ามันจะดูไม่ดีนะขอรับ”

เย่สิ้นยังคงลังเลอยู่

ก่อนหน้านั้นเขาได้รับบาดเจ็บสาหัสนอนอยู่บนเตียงจึงต้องยอมเผยร่างกายให้เห็น

ตอนนี้ให้เขาถอดแบบนี้ นี่มัน...

แต่เซ่เชียนฮวนทนไม่ได้ที่ชายหนุ่มพูดเจื้อยแจ้วเช่นนี้ นางจึงส่ายมือแล้วกล่าวว่า "เจ้าคิดว่าข้าชอบดูหรือไง? ถ้าไม่ใช่ว่าแม่และน้องสาวของเจ้าเป็นห่วงเจ้า ไม่ต้องการให้เจ้ามีโรคอะไรหลงเหลืออยู่ พวกหล่อนมาขอร้องข้าหลายครั้ง เพื่อให้ข้ามาที่นี่ตรวจร่างกายให้เจ้าเป็นครั้งสุดท้ายน่ะ”

คนโบราณนั้นคิดมากจริงๆ

ลองนึกถึงการตรวจร่างกายสมัยใหม่ หนุ่มๆ เข้ามาก็สลัดเสื้อก่อนแล้วเทียบกันว่าใครกล้ามแน่นกว่ากัน

นอกจากนี้ ในสายตาของหมอ ร่างกายของคนไข้เป็นเพียงกองโปรตีนเท่านั้น และจะไม่มีใครคิดว่าที่หญิงทำการตรวจร่างกายให้ชายนั้นเป็นเรื่องที่ไม่สมควร

“ถ้าเจ้าไม่ต้องการถอดมันออกจริงๆ ข้าก็จะไปแล้ว” เซ่เชียนฮวนกล่าว

เพราะในเวลานี้ไม่ใช่เวลาที่รีบร้อนต้องช่วยเหลือคนไข้ นางจึงเคารพความปรารถนาส่วนตัวของผู้ไข้

เมื่อนึกถึงความเป็นห่วงจากครอบครัวที่มีต่อเขา เย่สิ้นก็กัดฟันกล่าว "งั้นโปรดยกโทษให้ข้อน้อยที่ล่วงเกินหวางเฟยด้วยนะขอรับ!"

หลังจากพูดจบ เขาก็ปลดเข็มขัดและทำตามคำแนะนำของเซ่เชียนฮวน โดยนอนคว่ำหน้าบนเตียง

เซ่เชียนฮวนกดหลังของเขาและพูดกล่าวจากใจ "คนที่เคยทำการฝึกมาก่อนช่างแตกต่างออกไปจริงๆ ฟื้นตัวได้ดีมาก"

นางเงยหน้าขึ้น

เห็นเพียงองครักษ์ตัวน้อยผู้ไร้เดียงสาคนนี้ซบหน้าอยู่ในแขนของเขา หูของเขาแดงจนสุดขีด

เซ่เชียนฮวนหัวเราะหลังจากตรวจเสร็จ "เรียบร้อยแล้ว อย่าทำเหมือนพวกเรากำลังทำเรื่องที่ไม่ดีอยู่สิ ลุกขึ้นใส่เสื้อให้เรียบร้อยได้เลย"

เย่สิ้นหน้าแดงและลุกขึ้นนั่ง ขณะที่เขาวางมือลงบนเสื้อผ้า จู่ๆ เขาก็แสดงท่าทางลังเลและกล่าว "ข้าน้อยมีเรื่องอยากถามขอรับ แต่ไม่รู้ว่าควรถามหรือไม่"

“มีอะไรก็พูดมาตรงๆเลย” เซ่เชียนฮวนกล่าว

"ก่อนหน้านี้ที่ท่านทำการรักษาแผลให้ข้าน้อย ข้าน้อยได้ยินท่านได้กล่าวบางอย่างไว้" เย่สิ้นเลือกคำพูดอย่างระมัดระวัง "ท่านบอกจะไปจากท่านอ๋องเป็นเรื่องจริงหรือ"

"ปัง!"

“ไม่ใช่อย่างงั้นนะขอรับ หวางเฟยมีจิตใจที่ดีงาม ท่านมาที่นี่เพื่อทำการรักษาบาดแผลของข้าน้อยโดยเฉพาะ ท่านและข้าน้อยบริสุทธิ์ขอรับ!”

เย่สิ้นมีสีหน้าที่กังวลอย่างมาก

เขากลัวว่าจะทำให้เซ่เชียนฮวนนั้นมีปัญหาเพราะเขา

เซ่เชียนฮวนยิ้มอย่างช่วยไม่ได้ "ข้ามีจิตใจที่ดีงาม? คำพูดที่เจ้าพูดออกมา หม่อมฉันว่าท่านอ๋องจะไม่มีวันเชื่อแน่นอน"

ในสายตาของเซียวเย่หลัน มีเพียงซูอวี๋เอ๋อร์เท่านั้นที่เป็นผู้หญิงที่อ่อนโยนและมีจิตใจที่ดีงาม

สำหรับนาง นางเป็นคนที่จิตใจเลวร้ายและโง่เง่าในสายตาเขา

ดวงตาของเซียวเย่หลันเป็นสีแดง เขาจ้องไปที่เซ่เชียนฮวนและคำราม "เจ้าจะไม่พูดอธิบายสักคำเลยหรือไง?!"

“ถ้าหม่อมฉันพูดอธิบายไป ท่านอ๋องจะเชื่อด้วยหรือ?”

เซ่เชียนฮวนถามกลับ