ชายาหมอพิษไร้รัก นิยาย บท 35

เซียวเย่หลันหันกลับมา

ภายใต้แสงดาว ภาพเงาที่หล่อเหลาและไร้ที่ติของชายผู้นั้นมองชัดบ้างไม่ชัดบ้าง ราวกับเทพจุติลงมา

เซ่เชียนฮวนต้องยอมรับว่า

ไม่ว่าชายคนนี้จะน่ารำคาญขนาดไหน บางครั้งรูปร่างหน้าตาของเขาก็ยังทำให้นางประทับใจได้

นางเดินกะโผลกกะเผลกไปข้างหน้า เหล่ไปที่เซียวเย่หลันซึ่งนั่งอยู่บนหลังม้าขาว “ท่านจะเดินจากไปโดยไม่รับผิดชอบหรือไง?”

“มิเช่นนั้นละ” เซียวเย่หลันมองนางอย่างเย็นชา “อยู่ให้เจ้าตบอีกครั้งแล้วค่อยจากไปหรือยังไง”

เซ่เชียนฮวนกระแอมเบาๆ “ตอนนี้ทุกคนต่างก็มัวยุ่งอยู่กับการไปถอนต้นไม้ ไม่มีคนมาประคองข้า หลังข้ายังได้รับบาดเจ็บอย่างรุนแรงอีก จะให้ปีนขึ้นไปบนเกี้ยวยังไง”

“เจ้าอยากให้ข้าประคองเจ้า?”

เซียวเย่หลันกระตุกที่มุมปาก

เขาไม่รู้จริง ๆ ว่าความกล้าหาญของผู้หญิงคนนี้ทำมาจากอะไรกันแน่

เพิ่งจะตบหน้าเขาต่อหน้าในที่สาธารณชน มาถึงตอนนี้ยังกล้าที่จะขอให้ทำเรื่องแบบนี้

“หากท่านไม่เต็มใจช่วยก็ไม่เป็นไร ข้าก็จะนั่งอยู่ที่นี่ นั่งจนถึงรุ่งสาง ให้คนในวังทุกคนได้รู้ว่าท่านทำผิดต่อคนดี และเกือบจะฆ่าภรรยาที่ถูกต้องตามกฎหมายของ ท่านเอง”

เซ่เชียนฮวนจับเสาที่อยู่ข้างๆ จงใจร้องโอดโอยแล้วนั่งลงไปอย่างช้าๆ ทำให้อารักขาที่ลาดตระเวนอยู่ใกล้ ๆ พากันชำเลืองตามอง

อย่างไรก็ตามในเมืองหลวงนี้ชื่อเสียงของนางยังไงก็เน่าเสียอยู่แล้ว

นางต้องการดูว่า เจ้าแห่งสงครามองค์นี้ยังต้องการศักดิ์ศรีอยู่หรือไม่?

สีหน้าของเซียวเย่หลันนั้นถึงกับซีดเขียว พลิกตัวลงมาจากหลังม้า ไม่พูดแม้แต่เพียงคำเดียว เดินกระฟัดกระเฟียดไปทางเซ่เชียนฮวน

ในขณะที่เซ่เชียนฮวนกำลังสงสัยว่าเขาจะฉวยโอกาสใช้เวลาในคืนที่มืดมิดแบบนี้ฆ่าปิดปากนางหรือไม่ ทันใดนั้นเซียวเย่หลันก็ก้มหลังลงมา แล้วแบกนางขึ้น

“ท่านท่านท่านจะทำอะไร? ปล่อยข้าลงไป!” เซ่เชียนฮวนคาดไม่ถึงว่าเขาจะทำเช่นนี้

นางถูกแบกไว้บนไหล่กวางของผู้ชาย กลัวสะเทือนไปถึงหลังที่ยังบาดเจ็บเลยไม่กล้าดิ้นรน รู้สึกเหมือนตัวเองเป็นปลาเค็มตัวหนึ่งที่ยอมให้ผู้อื่นเข่นฆ่าและกลั่นแกล้งโดยไม่สามารถต้านทานได้