ชายาหมอพิษไร้รัก นิยาย บท 36

เซ่เชียนฮวนไม่รู้ว่าระหว่างทางนั้นตัวเองทนผ่านมาได้อย่างไร

นั่งบนหลังม้าแล้วกระเด้งกระดอนไปมา หากไม่ระวังให้ดีก็จะกระทบไปถึงแผลของนาง เจ็บปวดจนทนไม่ได้

แต่กลับเซียวเย่หลันหมาตัวนี้คงจะไม่คิดที่จะสงสารนางเลย สนใจแต่ตัวเองที่ควบม้า แม้ว่านางจะเปิดปากขอให้ลดความเร็วลง เขาก็จะคิดว่านางเสแสร้งเท่านั้น

เซ่เชียนฮวนรู้สึกว่าตัวเองนั้นโชคร้ายมาแปดชั่วอายุคน ถึงได้พบเจอกับถูกเซียวเย่หลันสายพันธุ์ที่ไม่มีใครสามารถเทียบได้

ในที่สุดก็กลับมาถึงจวนจ้านอ๋อง

นางรู้สึกเหนื่อยล้าจนสุดขีด ยังไม่ทันได้เห็นประกาศเกียรติคุณจากจวนชิงหวัง พอเอียงหัวไป ก็ได้หมดสติลงไปแล้ว

เซียวเย่หลันก้มตาลงไป จ้องเขม็งผู้หญิงที่อยู่ในอ้อมแขนของเธออย่างไม่ละสายตา ขมวดคิ้วเล็กน้อย

“ตื่น ตื่น”

เขายื่นมือออกไปเพื่อจะผลักนาง แต่คิดไม่ถึง เพียงแค่สัมผัสโดนหลังของนาง ฝ่ามือก็เปื้อนไปด้วยเลือดเต็มไปหมด

นี่คือแผลที่โดนทำโทษถูกเปิดหรือ?

เซียวเย่หลันดูตกใจเล็กน้อย และพึมพำว่า "แค่โดนไม้เรียวไปหนึ่งที ทำไมถึงได้บาดเจ็บได้ถึงขนาดนี้"

เขาติดต่อสัมผัสกับผู้หญิงน้อย จึงไม่รู้ว่าแท้จริงแล้วผู้หญิงบอบบางได้มากขนาดนี้

ด้วยความที่ไม่มีทางเลือกอื่น เซียวเย่หลันจำต้องอุ้มเซ่เชียนฮวนลงมาจากหลังมาด้วยตนเอง และเดินก้าวเท้าใหญ่เข้าไปในจวน

ฉากนี้ทำให้ผู้คนในจวนล้วนจับตามมองกันใหญ่ ต่างก็ตกใจจนอ้าปากค้าง

“ข้าไม่ได้มองผิดไปใช่ไหม ผู้หญิงที่ท่านอ๋องกำลังอุ้มอยู่คือหวางเฟยใช่ไหม??”

“ใช่จริงด้วย! ข้ารับใช้ในจวนมาห้าหกปีแล้ว ไม่เคยเห็นท่านอ๋องใกล้ชิดกับผู้หญิงคนไหนสักคน นี่มันเป็นเหตุการณ์พระอาทิตย์ขึ้นมาจากทางทิศตะวันตกหรือ”

“ใช่แล้ว แม้ว่าจะเป็นแม่นางซู ท่านอ๋องก็ไม่เคยกอดนางต่อหน้าคนอื่น”

ทุกคนต่างก็ตกตะลึงจนตาค้าง

เสี่ยวตงเดินมาต้อนรับ และพูดอย่างกระวนกระวายว่า "ท่านอ๋อง เหนียงเหนียงนางเป็นอะไรไป"

เสี่ยวตงถือน้ำมาดูแลเซ่เชียนฮวนให้นางได้ล้างหน้าบ้วนปาก และพูดด้วยรอยยิ้มว่า “เมื่อคืนนี้ท่านอ๋องอุ้มท่านมาด้วยตัวเอง ทำให้ทุกคนต่างตกใจกลัวกันไปหมด โดยเฉพาะคนในเรือนจิ่นซิ่ว ท่านนะไม่เห็น ว่าสีหน้าของแต่ละคนนั้นเหม็นสะยิ่งกว่าหลวมส้วมเสียอีก เหนียงเหนียง ท่านว่านี่ถือว่าเป็นความโชคดีในความโชคร้ายใช่หรือไม่?”

เซ่เชียนฮวนฝืนยิ้ม “ช่างมันเถอะ ต้องขอบคุณเฉินกงกงที่มาทันเวลา ไม่เช่นนั้นข้าเกือบจะต้องแลกด้วยชีวิต ความโชคดีนี้ใครอยากได้ก็รับไป"

“เหนียงเหนียง” ท่านจะพูดเช่นนี้ไม่ได้

เสี่ยวตงโก้งโค้ง มองซ้ายมองขวาไม่มีคน แล้วกระซิบว่า “ได้ยินมาว่านายหญิงของเรือนจิ่นซิ่วเห็นท่านอ๋องอุ้มท่านเข้ามาในจวนด้วยตาตัวเอง โกรธมากจน โรคหัวใจกำเริบ ตอนนี้ยังคงนอนอยู่บนเตียงแคร่”

“ซูอวี๋เอ๋อร์โรคหัวใจกำเริบ?”

เซ่เชียนฮวนทำท่าเหมือนกำลังคิดทำอะไรอยู่

ฮิฮิ นางกำลังจะไปคิดบัญชีอยู่พอดี นางดอกบัวขาวนั้นเจ้าเลห์จริงๆ เริ่มแสดงละครไว้ล่วงหน้าแล้วสินะ

“เสี่ยวตง” เราไปกัน ไปวนดูเรือนจิ่นซิ่วสักรอบสองรอบ”

เซ่เชียนฮวนหยิบปิ่นปักผมสีทองด้วยสองมือที่อยู่บนโต๊ะเครื่องแป้งขึ้นมา แล้วยิ้มอย่างเย้ยหยัน