ชายาหมอพิษไร้รัก นิยาย บท 37

ด้วยการประคองของเสี่ยวตง เซ่เชียนฮวนเดินสะบัดไปมา เดินเล่นจนมาถึงเรือนจิ่นซิ่ว

“หวางเฟย? ท่านมาทำอะไรที่นี่”

หญิงชราคนนึงเงยหน้าขึ้นมามองเซ่เชียนฮวน และได้แสดงอาการรังเกียจออกมาอย่างเปิดเผย เหลือก็แต่ไม่ได้พูดออกมาโดยตรงเท่านั้น “ที่นี่ไม่ต้อนรับท่าน”

เซ่เชียนฮวนชำเลืองมองนาง และพูดอย่างเย็นชาว่า “เสี่ยวตง นางคนนี้ช่างกล้านักเห็นข้าแล้วยังไม่คำนับอีก พูดจาก็ไม่ให้เกียรติข้า ช่างไร้มารยาทนัก ช่วยตบปากนางให้ข้าที”

“เพค่ะ”

การเคลื่อนไหวของเสี่ยวตงคล่องแคล่วว่องไวกว่าสาวใช้คนก่อนที่ทรยศต่อเจ้านายของตนมาก

นางไม่รอช้ารีบเดินเข้าไป เดินไปถึงตรงหน้าของหญิงชราคนนั้น ยกมือขึ้นแล้วตบหน้านางทันที

เมื่อตบเสร็จหญิงชราคนนั้นถึงได้รู้สึกตัว พูดด้วยความโกรธว่า เจ้ามีสิทธิอะไรมาตบข้า? พวกเจ้ารู้หรือไม่ว่าข้าคือใคร?!”

“ตบต่อไป จนกว่าข้าจะสั่งว่าหยุด” เซ่เชียนฮวนยืนกอดอก และเลิกคิ้วขึ้น

เสี่ยวตงรับคำ พอได้ลงมือนางก็ทำอย่างจริงจังมาก

“เพี้ยะ”

“เพี้ยะเพี้ยะเพี้ยะ”

ทันใดนั้นลานบ้านก็สะท้อนไปด้วยเสียงปรบมืออย่างกึกก้อง!

หญิงชราคนนั้นยังคิดที่จะต่อต้าน แต่เสี่ยวตงนั้นแตกต่างจากสาวใช้ทั่วไป นางกับพี่ชายเรียนวิชาการต่อสู้มาเหมือนกัน ไม่เปิดโอกาสให้คนต่อต้านได้เลย

ไม่นาน หน้าของหญิงชราก็เปลี่ยนเป็นสีแดงและบวม

เสียงกรีดร้องของนางยังดึงดูดความสนใจของซูอวี๋เอ๋อร์ที่อยู่ห้องข้างๆออกมาด้วย

“หยุดนะ หยุดเดียวนี้” ซูอวี๋เอ๋อร์พูดอย่างกระวนกระวาย “พวกท่านกำลังทำอะไรกัน”

“แม่นางซู เนื่องจากท่านไม่รู้วิธีการสั่งสอนคนรับใช้ยังไง ข้าจึงสั่งสอนๆแทนท่าน

เซ่เชียนฮวนฉีกยิ้มที่มุมปาก

ซูอวี๋เอ๋อร์กระทืบเท้า “นางเป็นแม่นมของข้า”

ซูอวี๋เอ๋อร์รีบกระแอมไอสองสามที แล้วล้มไปข้างๆสาวใช้อย่างอ่อนแรง และพูดอย่างอ่อนแรงว่า “ซวงฉิง ข้าไม่ไหวแล้ว รีบประคองข้าเข้าไป”

“นายหญิง ท่านต้องอดทนไว้นะ ท่านอ๋องทรงพูดแล้วว่า วันนี้จะนำโสมที่ดีที่สุดในวังหลวงกลับมารักษาโรคหัวใจให้ท่าน” ซวงฉิงตั้งใจพูดอย่างเสียงดัง

เซ่เชียนฮวนเห็นเจ้านายกับคนรับใช้ทั้งสองเข้ากันเป็นปลี่เป็นขลุย แล้วพูดด้วยรอยยิ้มว่า “มีข้าอยู่ทั้งคน ยังต้องการโสมอะไรอีก ให้ข้ามารักษาท่าน

พูดจบ นางไม่สนใจสีหน้าของซูอวี๋เอ๋อร์ที่ต่อต้านและคัดค้านขนาดไหน ผลักซวงฉิงถอยออกไป นางและเสี่ยวตงร่วมมือกันบีบบังคับทำให้นางเข้าไปในห้อง

“นายหญิงของพวกเรามีหมอแล้ว” ไม่ต้องการรบกวนหวางเฟย

ซวงฉิงรีบร้อนตามเข้าไปพยายามห้ามและขัดขวาง

เซ่เชียนฮวนสั่งเสี่ยวตงขวางนางไว้ ร้องเสียงต่ำเบาๆว่า “ท่านไม่ทราบหรือไงว่าแม้แต่ไท่จื่อก็ยังส่งคนมาเชิญข้าเข้าวังเพื่อรักษาคน? คนทั่วไปมาขอร้องให้ข้าช่วย ข้ายังไม่เต็มใจเลย

“แต่ว่า”

เสี่ยวตงไม่แม้แต่จะให้โอกาสซวงฉิงได้พูดต่อ เสียงครามดังขึ้นทำให้ประตูปิดทันที

เซ่เชียนฮวนหันหัวกลับ มองไปที่สีหน้าที่เต็มไปด้วยความหวาดกลัวของซูอวี๋เอ๋อร์