ชายาหมอพิษไร้รัก นิยาย บท 39

ณ โรงเตี๊ยม

เซียวเย่หลันนั่งอยู่ริมหน้าต่าง มองไปที่โต๊ะที่เต็มไปด้วยอาหารและเครื่องดืมที่หลากหลายและหรูหรา และพูดเบาๆว่า “ท่านพี่วันนี้ทำไมถึงได้สนใจ ชวนข้าออกมาดื่มเหล้าได้

ใช่แล้วคนที่นั่งอยู่ตรงข้ามเขาคือไท่จื่อเอง

ไท่จื่อเทเหล้าใส่ถ้วยให้ตัวเอง ยิ้มแล้วพูดอย่างอ่อนโยนว่า “อาการของเห้าเอ๋อร์ก็ดีขึ้นมากแล้ว ข้ามีความสุขมากนัก คิดไปคิดมา ในบรรดาพี่น้องทั้งหลาย คนที่สามารถดื่มกับข้าได้ ก็คงจะมีแต่เจ้า”

เซียวเย่หลันยังคงเงียบไม่พูดจา ยกแก้วเหล้าขึ้น

ในวังหลวงนั้นอันตรายและน่ากลัวมากนัก

ทุกย่างก้าวของไท่จื่อนั้นเหมือนกำลังเหยียบอยู่บนแผ่นน้ำแข็งที่บางๆ คนที่สามารถทำให้เขาเชื่อใจได้สนิทมีไม่มากจริงๆ

เมื่อก่อนมีแค่เซียวเย่หลันเพียงคนเดียว

มาตอนนี้บางทีอาจจะเพิ่มเซ่เชียนฮวนด้วย?

“ร่างกายของน้องสะใภ้นั้นดีขึ้นมาบ้างหรือยัง” ไท่จื่อถามขึ้น “เมื่อคืนตอนที่เห็นนาง สีหน้าของนางชั่งขาวซีดจนน่ากลัว

เซียวเย่หลันตอบด้วยสีหน้าแข็ง “คงจะดีขึ้นมาบ้างแล้ว”

“อะไรเรียกว่า ‘คงจะ’”

เมื่อได้ยินประโยคนี้ ไท่จื่อแสดงสีหน้าไม่พอใจขึ้นมาทันที

เขาขมวดคิ้วขึ้น และติเตียนว่า “เจ้าเจ็ด ถึงแม้ว่าในใจเจ้าไม่ไม่ชอบนาง แต่พวกเจ้าก็แต่งงานกันแล้ว ดังคำกล่าวที่ว่าเมื่อได้เป็นสามีภรรยากันแล้วต่อไปก็จะมีความสัมพันธ์ที่ลึกซึ้งกันมากยิ่งขึ้น เจ้าไม่ควรใจร้ายกับนางเช่นนี้

เซียวเย่หลันดื่มเหล้าอยู่เงียบๆ

ไท่จื่อถอนหายใจ และโน้มน้าวต่อไปว่า “ข้ารู้ในใจเจ้านั้นมีเจ้าของอยู่แล้ว เกิดเป็นคนของราชวงค์ ใครจะสามารถทำได้อย่างตามใจชอบได้? ไม่ว่าเจ้าจะชอบแม่นางที่แซ่ซูมากแค่ไหนก็ตาม แต่ยังไงเจ้าก็ไม่ควรรักใครแต่ภรรยาน้อยจนต้องทำลายภรรยาหลวงเจ้า และปล่อยให้เป็นขี้ปากคนอื่นได้

ในคำพูดทั้งหมดนี้ แม้จะเต็มไปด้วยความไม่พอใจแต่ก็ถือเป็นความหวังดีที่พี่ชายอย่างข้ามอบให้กับเจ้า

เซียวเย่หลันไม่มีทางเลี่ยง “ท่านพี่ ท่านนะไม่เข้าใจเซ่เชียนฮวน นางดูเหมือนคนที่ไม่มีอะไร แต่ในความเป็นจริงเจ้าเลห์สะยิ่งกว่าจิ้งจอกอีก

“ถ้าเป็นเช่นนั้นก็เหมาะสมกับเจ้าดีไม่ใช่หรือ” ผู้ชายอย่างเจ้า ต้องการผู้หญิงที่เฉลียวฉลาดเจ้าเลห์ถึงจะจัดการได้ คนที่อ่อนโยนเพียบพร้อมมีคุณธรรมคงจะไม่ได้” ไท่จื่อยิ้ม

เซียวเย่หลันถึงกับพูดไม่ออก

“ท่านอ๋ฮง” ในที่สุดท่านก็กลับมาแล้ว อวี๋เอ๋อร์ถูกรังแกอย่างน่าสงสารฮือฮือฮือ

เมื่อซูอวี๋เอ๋อร์เห็นเงาของเซียวเย่หลัน ก็รีบร้องไห้เปรียบได้กับดอกลูกแพร์ที่โปรยปรายด้วยสายฝนและบินโถมเข้าไป

แต่ทว่า นางยังไม่ทันได้กระโจนไปถึง ตัวเองก็ดันผายลมเหม็นอัพออกมาหลายครั้ง

“พรวดพรวดพรวด”

ตามเสียงผายลมที่ดังออกมา นางเกิดอาการท้องสียอีกอย่างช่วยไม่ได้

ด้วยจิตสำนึกของเซียวเย่หลันก็รีบถอยหลังไปอย่างรวดเร็ว มองไปที่ซูอวี๋เอ๋อร์อย่างเมื่อน่าเชื่อ “เกิดอะไรขึ้นกับเจ้า”

สกปรก สกปรกมาก

เทพธิดาซูอวี๋เอ๋อร์ที่ปกติจะสูงส่งและขาวสะอาด แต่มาวันนี้ทว่ากลับสกปรกราวกับมูลสัตว์

ซูอวี๋เอ๋อร์ไม่กล้าเข้าไป ทำได้เพียงแต่ร้องฮือฮือแงแงว่า “ท่านอ๋อง ทั้งหมดนี้เป็นเพราะผู้หญิงคนนั้นรังแกข้า”