ชายาหมอพิษไร้รัก นิยาย บท 40

“เวลาที่ท่านพูดไม่ต้องเข้ามาใกล้ข้า”

เซียวเย่หลันกำจมูก แล้วถอยหลังไปอีกสองสามก้าว

นอกจากกลิ่นเหม็นเน่าของอุจจาระแล้ว เวลาที่ซูอวี๋เอ๋อร์เปิดปากพูด ยังส่งกลิ่นปากแปลกๆออกมาด้วย

ซูอวี๋เอ๋อร์ไม่รู้จะทำยังไง จำใจต้องนำแขนเสื้อมาปิดปาก นั่งลงบนพื้นแล้วเงยหน้ามองเซียวเย่หลันอย่างโศกเศร้าเสียใจ “ท่านอ๋อง อวี๋เอ๋อร์ก็ไม่อยากเป็นเช่นนี้ ท่านโปรดอย่าได้เกลียดชังอวี๋เอ๋อร์นะ!”

“เจ้ามานี่ อธิบายมาให้ชัดเจนว่าเกิดอะไรขึ้น” เซียวเย่หลันชี้ไปที่ซวงฉิง

ซวงฉิงวิ่งเหยาะมาถึงหน้าเซียวเย่หลัน และทำท่าร้องไห้อย่างขมขื่น นำเรื่องที่เซ่เชียนฮวนมารักษาอาการโรคหัวใจและได้ใส่ร้ายป้ายสีพูดไปหนึ่งรอบ

“ท่านอ๋อง” ท่านต้องตัดสินให้กับนายหญิงของเรานะเจ้าค่ะ!”

ซวงฉิงกับซูอวี๋เอ๋อร์ต่างก็ร้องไห้ตามกันไป เสียงดังโวยวายจนเซียวเย่หลันปวดหัว

เขาโบกโบกมือ “พอแล้ว ข้ารู้แล้ว”

หลังพูดจบ เขาก็ไม่สนใจซูอวี๋เอ๋อร์ยังคงร้องเสียงดังอะไร หันหลังกลับและเดินออกจากเรือนจิ่นซิ่วอย่างรวดเร็ว

เมื่อเซียวเย่หลันมาถึงเซ่เชียนฮวนกำลังกระดกเท้าเล็กๆของนาง นอนเล่นอยู่บนชิงช้าที่สร้างขึ้นเองและทานผลไม้แช่อิ่มกับถั่วลิสงอยู่ตรงลานบ้าน

“เซ่เชียนฮวน”

ชายคนนั้นเดินไปด้วยใบหน้าที่โมโหโกรธไม่พอใจ และใช้มือปัดจานผลไม้บนโต๊ะหินลงกับพื้น

เซ่เชียนฮวนมีสีหน้าที่ไม่รู้ความผิด “เป็นอะไรอีกแล้ว”

มาหาเรื่องก็แล้วไป ทำไมต้องลงมือกับของกินของนางด้วย

เขาไม่รู้หรือไงการสิ้นเปลืองเสบียงอาหารจะต้องถูกลงโทษโดยพระเจ้า

“เจ้ายังมีหน้ามาถามอีก” เซียวเย่หลันโกรธมากจนไม่อาจสกัดกั้นไว้ได้ “รู้ทั้งรู้ว่าซูอวี๋เอ๋อร์สุขภาพไม่ดี เจ้ายังฉวยโอกาสตอนที่ข้าออกไปนอกจวนแล้วลงมือทำร้ายนาง ข้าไม่เคยพบไม่เคยเห็นจริงๆผู้หญิงที่มีจิตใจชั่วร้ายเช่นเจ้า! "

เซ่เชียนฮวนแสดงความไม่พอใจและตอบอย่างเย็นชา “ใครเป็นคนพูดว่าข้าลงมือทำร้ายนาง? ข้าสั่งยาและรักษาตรงจุด หวังดีไปรักษาให้นาง พวกท่านอย่ามาทำเป็นสุนัขกัดหลี่ตังปิง ไม่รู้จักผิดชอบชั่วดี

คาดไม่ถึงผู้หญิงคนนี้ยังเปรียบเทียบเขาเหมือนสุนัขอีก

เซียวเย่หลันหัวเราะด้วยความโกรธ “รักษาสามารถรักษาจนทำให้คนกลายเป็นแบบนั้นหรือไง??”

“เชอะ”

เซียวเย่หลันมีใบหน้าที่มืดมน

หลังจากนั้นไม่นาน เขาก็หันตัวกลับไป และพูดด้วยน้ำเสียงทุ้มว่า “ครั้งหนึ่งอวี๋เอ๋อร์เพื่อช่วยข้าไว้ จึงติดพิษดอกสิ้นรักจากข้าไป สุขภาพนางจึงไม่ดีมาตลอด หากเจ้าสามารถช่วยเหลือนางขับพิษออกมาได้ ข้าก็จะปล่อยวางเรื่องอดีตและปล่อยผ่านไป

เมื่อพูดจบ เขาก็ก้าวเท้ายาวแล้วเดินออกไป

เสี่ยวตงเมื่อเห็นว่าเซียวเย่หลันเดินไปไกลแล้ว กระซิบถามว่า “เหนียงเหนียง ครั้งนี้ท่านคงจะไม่ได้ช่วยนางขับพิษออกมาทั้งหมดจริงๆใช่ไหม? ถ้าเป็นเช่นนั้น เราคงทำการค้าที่ไม่คุ้มเอาเสียเลย”

เซ่เชียนฮวนกำลังไตร่ตรองและไม่พูด

นางสลับจับเปลี่ยนเปลือกถั่วลิสงที่อยู่ในมือ คิ้วสวยขมวดขึ้นดูเหมือนว่ามีอะไรบางอย่างที่คิดไม่ออก

“เหนียงเหนียง ท่านเป็นอะไรไป” เสี่ยวตงถาม

“ช่างน่าแปลกใจจริงๆในร่างกายซูอวี๋เอ๋อร์นั้นไม่มีทีท่าว่านางโดนพิษเลย”

เซ่เชียนฮวนบ่นพึมพำว่า