ชายาหมอพิษไร้รัก นิยาย บท 50

“จ้านอ๋อง?จ้านอ๋อง?”

นอกห้องอ่านหนังสือ มีเสียงของขันทีกงกง

เป็นคนจากวังอีกแล้ว

ลมหายใจของเซียวเย่หลันหนักหน่วง และมันตกลงไปที่หูของเซ่เชียนฮวน เหมือนเสียงหอบของหมาป่าอันหดหู่

หลังจากนั้นไม่นาน เขาก็ปล่อยนางไปในที่สุด

เซ่เชียนฮวนถอนหายใจยาวด้วยความโล่งอก

ดูเหมือนกับว่านางจะรอดพ้นในครั้งนี้

หลังจากที่ประตูห้องอ่านหนังสือถูกเปิดออก มีขันทีคนหนึ่งที่ส่งข้อความยืนอยู่ข้างนอก ความแตกต่างจากก่อนหน้านี้คือกงกงคนนี้มีรอยยิ้มรื่นเริงบนใบหน้าของเขา กูแล้วไม่ใช่มาหาเซ่เชียนฮวนไปรักษาคน

“ท่านจ้านอ๋อง ฝ่าบาทเชิญท่านและหวางเฟยเข้าวังไปงานเลี้ยงขอรับ” ขันทีโค้งคำนับ

“จัดงานเลี้ยงทำไมในตอนนี้เหล่า”

น้ำเสียงของเซียวเย่หลันไม่ค่อยดีนัก

เห็นได้ชัดว่าเขาไม่อยากไปงานเลี้ยงครั้งนี้

ขันทีดูเหมือนจะคุ้นชินกับความเด็ดขาดของจ้านอ๋อง ดังนั้นเขาจึงไม่ได้ใส่ใจมาก เขาพูดด้วยรอยยิ้ม "ฝ่าบาทกล่าวสว่าวันนี้เป็นวันนี้พระจันทร์เต็มดวง เหมาะสำหรับงานเลี้ยงของครอบครัว เหล่าองค์ชายเองก็ไม่ได้รวมตัวกันนานแล้ว ท่านคิดถึงมากขอรับ "

เขาเงยหน้าขึ้นเห็นสีหน้าของเซียวเย่หลันที่นิ่งสงบ และเห็นจ้านหวางเฟยยืนอยู่ข้างหลังด้วยผมขมับที่ยุ่งเหยิงเล็กน้อย น้ำตาคลอเบ้า และแก้มที่แดงระเรื่อ ซึ่งพอทำให้เขาเดาอะไรได้

เห้อ เขามาผิดเวลา

ถ้ารู้แต่แรกก็ไปที่จวนองค์ชายเก้าก่อน ควรจะรอให้จ้านอ๋องจัดการเรื่องให้เสร็จก่อนค่อยมาแจ้งก็ไม่สายเกินไป

ขันทีคิดเช่นนั้นด้วยใบหน้ายิ้มแย้มอย่างน่าสมเพช

เซียวเย่หลันรู้สึกหงุดหงิด เขาพูดด้วยน้ำเสียงทุ้ม "เดี๋ยวข้าค่อยไป"

“งั้นข้าน้อยกลับไปรายงานตัวก่อนขอรับ”

ขันทีคำนับและก้าวถอยหลัง

ในขณะนี้ เซียวเย่หลันหมดอารมณ์ไปแล้ว