ชายาหมอพิษไร้รัก นิยาย บท 58

“ไทเฮามีรับสั่งให้หวางเฟยเดินทางไปเข้าเฝ้าที่ตำหนักหย่งโซ่วพ่ะย่ะค่ะ”

ขันทีผู้นั้นโค้งกายลงต่อหน้าเซ่เชียนฮวน

เซ่เชียนฮวนถอนหายใจด้วยความโล่งอก ที่แท้จริงเป็นคงจากท่านย่านี่เอง

คิดว่าฮ่องเต้ทรงรู้ตัวเสียแล้วว่านางเสแสร้งทำเป็นเก่งกาจ และต้องการจะลงโทษนาง

“ข้าจะไปเดี๋ยวนี้” เซ่เชียนฮวนหันศีรษะกลับไปขยิบตาให้นางให้เซียวเย่หลัน “ท่านพี่กลับไปรอข้าที่บ้านก่อน ไม่ต้องรอข้านะ”

“มิมีใครอยากรอเจ้า”

เซียวเย่หลันรู้สึกสะอิดสะเอียนเพราะเซ่เชียนฮวน

เขาก้าวขาออกไปจากห้องโถงโดยมิหันกลับมามองอีก เดินเร็วที่สุดเท่าที่จะเร็วได้ ราวกับว่าสตรีที่อยู่ด้านหลังเป็นโรคระบาดอันร้ายแรงชนิดหนึ่ง

เซ่เชียนฮวนติดตามขันทีผู้นั้นมายังตำหนักหย่งโซ่ว

ทันทีที่นางก้าวข้ามกรณีธรณีประตูก็ได้กลิ่นหอมสดชื่น ราวกับกำลังอยู่ในทะเลดอกไม้ นางอดมิได้ที่จะสูดลมหายใจเข้าลึก ไทเฮาคือผู้ที่มีความสามารถในการปรุงเครื่องหอมจริง ๆ

ซึ่งแตกต่างจากผู้อาวุโสคนอื่น ๆ ชื่นชอบปรุงธูปหอมเพื่อคารวะพระพุทธเจ้า สิ่งที่ไทเฮาชื่นชอบโปรดปรานที่สุด ก็คือการผสมเครื่องหอม ด้วยเหตุนี้เองตำหนักหย่งโซ่วจึงมีกลิ่นหอมลอยกรุ่นอยู่ตลอดทั้งปี ดึงดูดความน่าสนใจยิ่งกว่าที่พักอาศัยของสนมคนอื่น ๆ

ภายใน กระถางขาตั้งหยกซึ่งวางไว้บริเวณตรงกลาง มีหญิงชราคนหนึ่งผมสีเงินประกายใบหน้าอบอุ่นยืนอยู่ แม้กาลเวลาจะทิ้งร่องรอยไว้บนใบหน้าของนางบ้างเล็กน้อย แต่ท่าทีอันสง่างามสูงส่ง มองไปก็รู้ได้ว่าคนยังสาวนางงดงามมากมายเพียงไร

“ท่านย่า” เซ่เชียนฮวนร้องเรียก

ไทเฮาเงยหน้าขึ้น ยิ้มและโบกมือให้นางห้วน ๆ “มานี่เร็ว”

เซ่เชียนฮวนเดินมาหยุดอยู่ข้างกายของไทเฮา นางรู้สึกว่าตนถูกรายล้อมไปด้วยกลิ่นหอมของดอกไม้และผลไม้ต่าง ๆ เป็นงานเลี้ยงรวมกลิ่นจริง ๆ

“เจ้าลองดมดูว่านี่กลิ่นอะไร” ไทเฮายื่นถุงหอมมาให้เซ่เชียนฮวน

“กลิ่นเหมือนอาวุธ คล้ายดาบ”

หลังจากเซ่เชียนฮวนดมแล้วนางก็ทำสีหน้าประหลาดใจ

คิดมิถึงว่าจะสามารถปรุงกลิ่น อันน่ากลัวเช่นนี้ออกมาได้

เมื่ออยู่ต่อหน้าไทเฮา แม้เซ่เชียนฮวนจะออดอ้อนเพียงไรก็มิมีคำว่าเกินบรรทัดฐาน

เมื่อทั้งสองคนนั่งลงเรียบร้อยแล้ว ไทเฮาก็กุมมือเซ่เชียนฮวนเอาไว้ กล่าวด้วยความรู้สึกลึกล้ำว่า “ฮวนฮวน เจ้าคิดว่ากลิ่นของนอนเมาสนามรบเมื่อครู่ เหมือนกับผู้ใดหรือไม่?”

เซ่เชียนฮวนตกตะลึง

ในมิช้านางก็เข้าใจในทันทีว่าท่านย่ากล่าวถึงผู้ใด

แต่นางก็มิอยากจะยอมรับมัน ได้แต่แสร้งทำเป็นสับสนแล้วเอ่ยถามว่า “กลิ่นบนร่างกายของใครกัน ข้ามิเคยได้กลิ่นนี้มาก่อน”

“เจ้าเด็กโง่” ไทเฮาถอนหายใจออกมาเบา ๆ “สวามีของเจ้าได้ชื่อว่าเป็นเทพเจ้าแห่งสงคราม เขาฆ่าคนมานับมิถ้วน บนร่างของเขาจึงได้มีกลิ่นดาบและกลิ่นคาวเลือดติดตัว ข้ากล่าวได้ถูกต้องหรือไม่”

เซ่เชียนฮวนนิ่งเงียบไปสักพักก่อนจะกล่าวว่า “เทพแห่งความตายผู้นั้นกลิ่นมิได้หอมและมิหวาน”

“ที่เจ้ารู้สึกเช่นนั้นก็เพราะเจ้ายังมิได้เดินเข้าไปในหัวใจของเขาอย่างไรเล่า”

ไทเฮามองไปที่นางแล้วกล่าวขึ้น