ชายาหมอพิษไร้รัก นิยาย บท 57

“เสด็จอากำเนิดโดยเฉินไท่เฟย ในตอนเด็ก ๆ เขาเฉลียวฉลาดยิ่งนัก และได้รับความโปรดปรานจากฮ่องเต้พระองค์ก่อน”

เซียวเย่หลันกล่าวขึ้นเบา ๆ

ภายในห้องโถงกว้างขวางนี้ เหลือเพียงแค่เขาและเซ่เชียนฮวนสองคน แต่เขาก็ยังกระซิบด้วยน้ำเสียงอันเบา ทำให้น้ำเสียงอันทุ้มต่ำของเขาดูมีเสน่ห์มากยิ่งขึ้น

“จวบจนกระทั่งวันหนึ่งตำหนักที่เสด็จอาพักอาศัยเกิดมีงูพิษปรากฏขึ้น มันกัดและทำร้ายคนในตำหนักหลายคนรวมถึงเสด็จอาด้วย แม้จะได้รับการรักษามิเป็นอันตรายถึงชีวิต แม้เขาจะรอดชีวิตมาได้แต่พิษงูได้ซึมซาบเข้าไปในสมอง นับแต่นั้นมาเขาก็เกิดอาจารย์อาการชักเกร็ง มิได้โดดเด่นดังเช่นเมื่อก่อนอีกต่อไป”

เซียวเย่หลันกล่าวด้วยน้ำเสียงเรียบง่าย ราวกับกำลังเล่าเรื่องในชีวิตประจำวันทั่วไปให้แก่หวางเฟยของตนฟัง

ด้วยเหตุนี้เองจึงมิได้ดึงดูดความสนใจของนางในและขันทีทั้งหลาย

เมื่อเซ่เชียนฮวนได้ยินเรื่องราวนี้แล้ว แผ่นหลังของนางก็เย็นจัด นางลดน้ำเสียงลงกล่าวขึ้นเช่นกันว่า “งูพิษตัวนั้น มีคนตั้งใจเอามันไปใส่ไว้ใช่หรือไม่?”

เซียวเย่หลันเหลือบตามองนาง “เจ้าเดาได้ถูกต้องแล้ว เพราะงูพิษชนิดนี้มิมีปรากฏในเมืองหลวง มีคนเอามันมาจากแคว้นหนานเข้ามาในเมืองหลวง จากนั้นจึงเอาไปปล่อยในที่พำนักของเสด็จอา ฮ่องเต้พระองค์ก่อนทรงรู้ว่ามีคนวางแผนเรื่องนี้ แต่ก็มิได้สืบต่อไป เจ้าลองคิดดูว่าเพราะสิ่งใด”

“เพราะฮ่องเต้พระองค์ก่อนรู้ว่าผู้กระทำผิดคือใคร และเขามิต้องการลงโทษผู้กระทำผิดนั้น”

เซ่เชียนฮวนกล่าวออกมาอย่างเป็นธรรมชาติ

อาจเป็นขุนนางผู้มีอำนาจ อาจเป็นสนมรัก หรืออาจจะเป็นคู่แข่งของเซวียนชินอ๋อง

เซียวเย่หลันมองไปทางนางด้วยหน้าตากึ่งยิ้ม “ผู้ที่เป็นตัวการในครั้งนี้ เจ้ากล้าจะเดาต่อไปหรือไม่?”

เซ่เชียนฮวนเม้มริมฝีปากกล่าวว่า “บางทีข้ามิจำเป็นต้องเดาต่อไป”

“เพราะเหตุใด?”

“เมื่อครู่ตอนที่ข้าเข้าไปถวายการรักษาชินอ๋อง ได้สังเกตเห็นบนโต๊ะของเขามีเครื่องเทศบางอย่างที่มิพบบนโต๊ะอื่น แม้จะปริมาณน้อยแต่ก็เพียงพอให้เขาอาการกำเริบได้”

นั่นหมายความว่า มีคนตั้งใจให้เซวียนชินอ๋องเกิดอาการกำเริบในงานเลี้ยงแห่งนี้ ประการแรกเพื่อให้เขาต้องขายหน้าประการที่สอง เพราะต้องการทดสอบทักษะความสามารถของเซ่เชียนฮวน

และคนผู้นี้คงเป็นใครมิได้นอกจากฮ่องเต้

อย่าได้สนิทกับผู้ชายคนนี้ให้มากเกินไป

เซียวเย่หลันเห็นว่านางดึงมือน้อย ๆ ของตนกลับไป จึงกล่าวด้วยความเย็นชาว่า “อานติ้งโหวดูแลปกป้องเจ้าได้ดีเกินไป ภูมิหลังของตระกูลเจ้ามิได้ง่ายดายอย่างที่เจ้าคิด”

“หืม? บิดาของข้าก็เป็นเพียงแค่ผู้มั่งคั่งธรรมดาคนหนึ่งมิใช่หรือ อย่างมากก็คงเพียงโชคดีได้กลายเป็นญาติของไทเฮา มารดาของข้าก็เป็นเพียงสตรีหน้าตาสะสวยธรรมดาคนหนึ่ง ข้าจะมีภูมิหลังเช่นไรอีกเล่า?”

ท่าทางของเซ่เชียนฮวนดูงงงวย

ในความทรงจำของนาง การต่อสู้แย่งชิงอำนาจในราชสำนักหาได้เกี่ยวข้องกับอานติ้งโหว แม้ว่าครอบครัวของนางจะมีความสัมพันธ์เกี่ยวข้องกับไทเฮาแอบแฝง แต่ทุกคนก็รู้ดีว่าบิดาของนางเป็นผู้รักใคร่ทะนุถนอมภรรยาเท่าไร วัน ๆ เอาแต่กินกับนอน อีกอย่างดูเหมือนกันคิดกันอ่านจะมิเฉลียวฉลาดนัก

“กลับกันเถอะ” เซียวเย่หลันกล่าวขึ้นอย่างเย็นชา มิได้กล่าวถึงบทสนทนาในเรื่องนี้อีก

เซ่เชียนฮวนยกชายกระโปรงขึ้นแล้วเดินตามเขาไป

ทันใดนั้นขันทีคนหนึ่งทำสีหน้าจริงจังปรากฏตัวขึ้น เดินมาหยุดอยู่ตรงหน้าเซ่เชียนฮวน